• asıl adı raimondo tommaso d’aronco olan 1857 italya doğumlu mimar. 1893 - 1909 yılları arasında saray mimari olarak istanbulda ikamet etmiş olan bu mimar osmanliya art nouveau yu tanıtan mimar olarak bilinir. bu dönem içinde bir çok bina inşa etmiş olan d' aronco nun bazi işleri yıldız sarayı'nın geniş arazisinde bulunan büyük mabeyn, şale, küçük şale köşkü, malta ve çadır köşkleri projeleri sarkis ve agop balyan'ın, kış bahçeleri , harem köşkü, yaveran köşkü, tiyatro, sergi binası projesi, kireç burnunda cemil bey evi vs. dir.
    (bkz: istanbul 1900)
  • ayrica bakiniz:
    (bkz: botter apartmani)
    (bkz: flora han)
    (bkz: laleli cesmesi)
    (bkz: huber kosku)
    (bkz: seyh zafir turbesi)
    italyan olduguna gore kendisinin stile floreale* mimari oldugunu soyleyebiliriz.***
  • ayrica bir de karaköy meydanında yaptığı fakat daha sonra yol genişletilmesi için yıkılmış şahane bir camisi de vardır. isteyenler kitaplık karıştırarak bu caminin resimlerini pek ala görebilir. ama neden böyle bir şey istenir bunu bilemem.
  • (bkz: mısır konsolosluğu) bebektedir.
    yıldızda inşa edilmiş şeyf zafir türbesinin yanıbaşında daha enteresan olan şeyf zafir kütüphanesi de d'aronco imzasını taşır.

    bunların dışında kendisi şamdaki emeviye camii yandıktan sonra yapılan restorasyonun da baş mimarıdır. ayrıca yine şam'da bulunan la place al-marja, al-marja square ya da al-merja meydanıdaki abdulhamid-i saninin 25. cülus (tahta çıkış) yıldönümünü komemore eden ve hicaz telgraf hattının açılışla da denk düşen sütunun da tasarımcısıdır ki tepesinde yıldız camiinin minaytürü vardır. bu sütünun da ağaçtan 25. cmlk bir minyatürü yıldız sarayında bulunur ki bu da padişaha kendisi tarafından takdim edilmiştir. (bkz: bu nasıl döngü)
  • udine doğumlu. (1857-1932)
    1894 yılında istanbul’a gelen mimar, ii. abdülhamit tarafından 1896 yılında baş mimarlığa atanmıştır.

    türkiye’deki diğer yapıları için:

    (bkz: mekteb-i tıbbiye-i şahane) (haydarpaşa lisesi) vallaury ile
    (bkz: italyan sefareti) tarabya
    (bkz: nazmiye sultan yalısı) kuruçeşme
    (bkz: karaköy camisi)
    (bkz: yüksek ticaret mektebi) sultanahmet
    (bkz: cemil bey evi) kireçburnu
  • 1893-1909 arası istanbul projeleri 17 ekim - 15 kasım 2006 tarihleri arasında suna ve inan kıraç vakfı istanbul araştırma enstitüsü galerisinde ücretsiz görülebilen italyan saray mimarı.
  • "raimondo tommaso d'aronco, 1893 - 1909 arasında osmanlı imparatorluğu'nda çalışmış ve pek çok önemli yapıtın müellifi olarak tanınmış italyan mimar. osmanlı mimarisinin bir bölümüne ve 20. yüzyıl başı istanbul'una damgasını vurmuştur. en görkemli eserlerini art nouveau akımını benimsediği dönemde vermiştir.

    d'aronco, birkaç kuşak boyunca inşaat işlerinde çalışan bir aileden gelmekteydi. aile geleneğine uyarak çok erken yaşta babasının şantiyesinde çalışmaya başladı. ilkokuldan sonra gemona sanat okulu'na ve üç yıl avusturya'nın graz kentindeki baukunde'ye devam etti. burada onu çok etkileyen iki hocası oldu; neorönesans akımı benimseyen l. theyer ile gotik'e eğilimli friedrich von schmidt. hocalarının da yönlendirmesiyle italya'ya mimar olma kararı ile döndü.

    1877'de venedik akademisi'nin mimarlık ve bezeme kurslarına başladı. yeteneğini hemen fark eden giacomo franco'nun derslerine devam etti. buradan 1880'de çok yüksek notlar ve ikinci dereceden enstitülerde mimari çizim öğretmenliği diploması alarak mezun oldu. 1881 yılında massa carrara enstitüsü'nde ilk görevine başladı. bunu 1883 yılında palermo teknik enstitüsü ve 1886 yılında messina üniversitesi izledi.

    şeyh zafir türbesi, beşiktaş, istanbul
    raimondo d'aronco, 1893'te türkiye'den bir çağrı aldı. 1851 londra evrensel sergisi'nden başlayarak hemen tüm uluslararası sergilere katılan osmanlı imparatorluğu bu kez istanbul'da bir sergi düzenlemek isteğindeydi. tarım-orman ve maadin nazırı selim melhame başkanlığında ve üye olarak osman hamdi bey, mimar alexandre vallaury, saray başmühendisi berthier ve bazı yüksek memurlardan oluşan bir hazırlık komitesi kurulmuştu.

    sergi yapılarının projelendirilmesi için çeşitli isimler üzerinde durulduysa da sonunda selim melhame, italya'nın istanbul elçisi kont collobiano aracılığıyla raimondo d'aronco ile ilişki kurdu. 11 temmuz 1893 günlü moniteur oriental'in yazdığına göre osmanlı tarım ve sanayi ürünleri ulusal sergisi'nin projelerini hazırlamak konusunda d'aronco ile anlaşma yapıldı. ağustos ayında başlayan çalışmalar, kış boyunca sürdü. temel atma töreninin tüm hazırlıklarının tamamlandığı sırada 10 temmuz 1894 günü istanbul'da büyük hasara neden olan şiddetli deprem oldu. maddi zararın da büyük olduğu deprem sonrasında sergi için ayrılmış paraların onarımlara aktarılması gerekti ve sergiden vazgeçilmek zorunluluğu doğdu. d’aronco, depremden sonra ii. abdülhamit’in verdiği görev üzerine istanbul’daki birçok önemli eserin onarımında görev aldı; d'aronco, sarayın ve evkaf nezareti'nin kadrosunda başta büyük camiler olmak üzere önemli yapıların onarımlarında çalışmaya başladı.

    istanbul'da çalıştığı 1893 - 1909 arası d'aronco'nun profesyonel yaşamının en verimli dönemi oldu. çoğunluğu yarışma projeleri olan istanbul öncesi çalışmaları, genellikle eski üslupları canlandıran, yarışmaların gereklerine bağlı olarak neogotik, neobarok gibi çizgiler taşıyan tasarımlardır. dönemi için tipik olan ve fazla bir yorum çabası gerektirmeyen bu uyarlama süreci kısa sürdü. egzersiz yaparcasına denediği stiller arasında çin kökenli denemeler bile vardı. düzenli ve disiplinli bir akademik eğitiminin olmayışı kendine özgü kişisel bir dil geliştirmesine, stilistik kurallara fazla bağlanmayan, tersine onları yenilemeye çalışan bir tasarım anlayışına yol açmıştı. istanbul ise hem eşsiz coğrafyası hem de binlerce yıllık zengin mimari mirasıyla, kendine özgürce açık tuttuğu üslup çoğulluğuna yepyeni boyutlar ekledi.

    d'aronco'nun 1900'lere kadar süren istanbul'daki ilk dönem çalışmalarında eklektisist ve historisist yaklaşım belirgindir. deprem sonrasındaki onarımlarda istanbul'un özellikle türk dönemi yapılarını içeriden tanımak olanağını bulması ona yeni yorum fırsatları vermişti. örneğin 18. yüzyıl istanbul barok mimarlığını yeni katkılarla kullandığı yeniçeri müzesi, tarım, orman ve maadin nezareti binaları (şimdiki marmara üniversitesi rektörlük binası) ve bugün maçka'da bulunan ii. abdülhamid çeşmesi özgün uygulamalar olarak belirtilebilir.

    alexandre vallaury ile birlikte çalıştıkları haydarpaşa'daki mekteb-i tıbbiye-i şahane (şimdiki marmara üniversitesi kampüsü) ve haydarpaşa numune hastanesi, bu historisist yaklaşımının en görkemli örneklerindendir.

    yıldız sarayı'nda gerçekleştirdiği yapılar avrupa mimarlık örneklerine daha yakın çizgiler taşır. bu yaklaşım, 1898'de ii. wilhelm'in ziyareti için yaptırılan şale köşkü ek binası, harem bahçesinde bugün birçoğu mevcut olmayan çeşitli limonluk ve seralar, yeni saray ve tiyatro tasarımlarla örneklenebilir.

    d'aronco, 1900'den sonra art nouveau eğilimlerin ağırlığını duyurduğu bir anlayışa yöneldi. sultan ii. abdülhamit'in hollandalı terzisi j. botter için tasarladığı botter apartmanı, meslek yaşamında bir dönüm noktası oldu. botter apartmanı, istanbul'da art nouveau etkisini taşıyan ilk eserdir.

    istanbul'da yoğun bir çalışma içinde bulunduğu sırada katıldığı dekoratif sanatlar uluslararası sergisi proje yarışması'nda birinciliği kazandı. 1902'de torino'da açılan sergi, d'aronco'nun avrupa çapında tanınmasına, 20. yüzyıl başı mimarlığının saygın isimleri arasına girmesine ve istanbul çalışmalarının da öğrenilmesine yol açtı.

    türkiye'deki uygulamaları da artık genellikle art nouveau biçimlere sahipti. en çok bilinen çalışmaları arasında beşiktaş'ta şeyh zafir türbesi, kitaplık ve çeşmesi, karaköy meydanı'nda, 1958'de söküldükten sonra kaybolan küçük merzifonlu camii, yıldız sarayı'nda istabl-i amire'ye ait ahır ve manej, çeşmeler, çini fabrika-i hümayunu, fenerbahçe'de botter evi, dahiliye nazırı memduh paşa için arnavutköy'de silah koleksiyonu ve kitaplık pavyonu , yeniköy'de huber köşkü (bugünkü cumhurbaşkanlığı yazlık konutu), ziraat bankası direktörü cemil bey için kireçburnu'nda cemil bey evi ve nihayet tarabya'da italyan elçiliği yazlık binası sayılabilir.
    ayrıca kuledibi'ndeki laleli çeşme de d'aronco'nun izlerini taşır. 1894 istanbul depremi'nde zarar gören galata'daki aziziye karakolu'nu da onaran isimdir.

    d'aronco, son dönemlerinde bademcik iltihabına iyi gelecek bir iklim arayışı için san remo'ye taşındı ve 1932'de orada öldü."

    http://tr.wikipedia.org/wiki/raimondo_d'aronco
  • (bkz: art nouveau) tarzında yapılarıyla ünlü italyan mimar.
    bugün yaptığı yapılardan birinin önünden geçtikten sonra araştırmalarım sonrası bu yapının italyan sefareti olduğunu öğrendim ve daha sonra bu abimizin varlığından haberdar oldum.

    italyan sefareti / villa tarabya
  • osmanlı mimarisinde 1894 yılı sonrası özellikle art nouveau üslubundaki eserleriyle kendisini gösteren italya asıllı mimar. istanbul'a asıl gelme nedeni uluslararası istanbul sergisi olsa da 1894 depremi sonrası söz konusu serginin iptal olmasıyla, kendisine istanbul'da hasar görmüş tarihi eserlerin ve kamu yapılarının onarımını üstlenen komisyonda görev verilmiştir. bu sayede de kendisinin osmanlı mimarisi hakkında detaylı mimari incelemeler yaptığını düşünebiliriz. ayrıca önemli bir kitaplığa sahip olan d'aronco, bir yandan avrupa'daki modern mimarinin doğuş sancılarını takip ederken, bir yandan osmanlı mimarisini incelemekte ve bu arada amerika'daki victoria tarzı cottage'ları yakından izlemektedir. istanbul'da bulunduğu yıllar içerisinde, özellikle 1900'lerin başında gelişmeye başlayan milli mimari rönesansının da habercisi niteliğinde uygulamalara imza attığını söylemekte fayda var.
  • istanbul'da göze hoş gelen neredeyse tüm yapılar bu abimizin elinden çıkmış. hele hele bebek'teki mısır konsolosluğu (ali paşa konağı) nefis. italyanlar resim ve mimaride çığır açmış bir toplum, osmanlı'ya da damgasını vurmuşlar.
hesabın var mı? giriş yap