şahane serseri

• gürül gürül bir attila ilhan şiiridir.
  
  şiir budur:
  
  yolumdan çekil yavrum
  bağlasalar duramam
  demir asa demir çarık dedim
  neyleyim!
  yolculuk dedim
  ağaçlara tünedi yine akşam kargalarla bir
  rüzgar kendini yerden yere vuruyor
  kırık dökük yıldızlar belirli uzaktan
  telsiz mevceleri ardım sıra koşturuyor
  anamdan yolcu doğmuşum
  yedi dağın yolları kalbimden geçer
  salkım salkım mısralar gelir içimden
  dudaklarımda yağmur damlaları
  alır beni yollar beni alır gider
  
  anamdam yolcu doğmuşum
  nehirlerle birlikte denizlere kavuştum
  akşam dedim
  şu koca dünya dedim
  ağlasam dedim
  yola bir düşüldü mü ömür boyunca gidilir
  ekmeğin ve şarabın peşinden
  turnaların peşinden
  büyük şehirler büyük aşklar
  çığiık çığlığa terkedilir
  ben
  çocuklar gibi sevdim devler gibi ıstırab çektim
  damarlarımda dünyanın bütün rüzgarları
  harblere açlıklara yalnızlığıma rağmen
  anamdam yolcu doğmuşum
  neyleyim
  gurbet dedim
  vatan dedim
  hürriyet dedim.
  
  attila ilhan
  ----------
  ben çocuklar gibi sevdim; devler gibi istirap çektim.
• yanıp sönen şiirlerden biridir zihinde. aşık olunandır şahane serseri. yollara aşık, gidip sonra tekrar gelen, onun için dünyayı yakarım dediğin ama elinden kayıp her an gitmeye hazır olan. bağlasalar durmayan yabaniliğini, serseriliğini kalbine benzetip sevdiğin, o elini her tuttugunda gözlerindeki uçurumdan aşağıya yuvarlandığın.. ve mevsimler kitap aralarına serpilmiş kuru çiçekler gibi, kalbinde renksizleştikçe; canına tak edip, onu terk ettikten sonra; bir bakarsın ki şahane bir serseriye dönüşmüşsündür sen de.. bağlasalar duramazsın, ah istesen de kalamazsın, damarlarında rüzgar üşürsün de kimsenin sıcaklığını istemezsin. hep yolcusundur artık, yol insanlardır kimi zaman ve insanlar; silik haritaların.
• hani bazen anlamların ölesi tutar... devrilir bütün cümleler o vakit..
  akşam denir,
  şu koca dünya denir,
  ağlasam denir..
  bazen, yolların uzayası tutar... gidenler hiç dönemez o vakit.. çocuklar gibi sevdim devler gibi ızdırap çektim denir..
  bazen, ışıkların sönesi tutar... bütün şehir korkudan ağlar o vakit..
  sonra, batan geminin paslı mallarından biri gibi hissedersin kendini..
  hurriyet denir..
• (bkz: muhteşem serseri)
• (bkz: attila ilhan)
  "...anamdan yolcu doğmuşum
  nehirlerle birlikte denize kavuştum
  akşam dedim
  şu koca dünya dedim
  ağlasam dedim
  yola bir düşüldü mü ömür boyunca gidilir
  ekmeğin ve şarabın peşinden
  turnaların peşinden
  büyük şehirler büyük aşklar
  çığlık çığlığa terk edilir
  ben
  çocuklar gibi sevdim devler gibi ıstırap çektim
  damarlarımda dünyanın bütün rüzgârları..."
  
  ...şahane bir serseri benim gönlüm. kendimden bile uzağa düştüm. düştüğüm yol uzun, çetin ve engebeli. yol ki bana düşman yol ki bana dost... şahane serseri benim. aynadaki aksime bile küskünüm. dermanım yok yalancı yollarda adım tüketmeye. ama çağırıyor yol beni. ben giderim yol gider. ufukta hayalî bir çizgi. gün doğurur, batırır. ömür tükenir, yol bitmez. şahane serseri benim. tükettim elemleri, geceyi ve gençliği... neyim kalır geriye baksam da...
  (bkz: hayko cepkin/ ölüyorum)
• ilk satırı şok etkisi yaratan, "sisler bulvarı"nın açılış şiiri.
  
  "rüzgar kendini yerden yere vuruyor" en çok etkilendiğim kısmıdır. tam olarak anlıyorum ne demek istediğini çünkü. yalnızsınızdır, yayansınızdır. çirkin, adi veya fakir olduğunuz için değil; "gelişiniz böyledir." saçma sapan yerlerden eser rüzgar; sanki kendini öldürmek düşüncesindedir. istanbul'un inişli çıkışlı coğrafyasının bir sonucudur belki de anladığım işler değil. yalnız, yayan, sadece evde yemek yapmaktan üşendiğin için; aslında evde duramadığın için yollardasındır. hem şahanesindir, hem serseri, hem de iyi bir insan. evet, iyisindir beyninin kıvrımlarında ve sağında solunda rüzgarlar intihar etmektedir.
  
  ---
  
  ayrıca başka bir tonda devam edip, gurbet, vatan, hürriyet diye biten orijinaline alternatif getirdiğim şiirdir. haddime mi emin değilim ama severim büyük ustalarla laflamayı ve atışmayı. ne yalan söyleyeyim, en çok da rahmetli attila ilhan'ı sever, onunla hayali ortak şiirler, sohbetler türetirim. şöyle,
  
  dudaklarımda yağmur damlaları
  alır beni yollar beni alır gider
  
  bir bilinmeze giderken
  aslında geçmişime gider
  saadet gülünün dikeni
  -elimi kanatır; neyleyim!
  
  prokofyev birilerine yine keman parçalatır
  içimde sıkışıp kalmış siper savaşı vahşileşir
  santim santim ilerlerim
  terk ede ede ilerlerim
  aşkları, aşıkları, vatanı, rüzgarları
  -yavrum, durmak mümkün değil ki
  
  anamdan yolcu doğmuşum
  zihnimdeki seyahat bitmez
  ayaklarımda takat kalmasa bile
  
  tam o an, orada olamayabilirim
  seni çok üzebilirim
  akşam olunca düşünürsün
  hırsından ağlayamazsın bile
  -halime, halimize
• size saçma sapan bir hikâye anlatıp sonra saçma sapan bir yerden bu şiire bağlayacağım.
  
  üniversite üçüncü sınıf gibi bir kıza abayı yakmıştım. kendisi hâlâ hayatımda en gördüğüm en güzel kız olma unvanını taşıyor. yine aynı şairin bir dizesi var: herkes beni unutmuştu ben kimseyi unutmamıştım / zehrayı unutmamıştım allahsız gözlerini unutmamıştım
  bu kızda da aynı bu allahsız gözlerden vardı. o biçim bir çift yanak, o biçim eller… eftalya.
  
  bu kızı ben bir süre sevdim, karşısına çıkmayı denedim beceremedim ama uzun süre unutamadım, resim çizermiş. birtakım post modern işler (sallıyorum, ne olduklarına dair bir fikrim yok) ama post modernizmle sanat sınırlarında kaldığı sürece sorunum yok, hatta makul bulurum. ürünleri de bence fena değildi. naçizane, kişinin hayatında bu tarz bir hobisinin olması saygı duyulacak bir şey olarak görürüm. herkesin motivasyona ihtiyacı var.
  
  sonra bir gün düşündüm ve dedim ki “amın evladı senin ne özelliğin var? kime ne vadediyorsun ki sevilesin amcık?” düşündüm benden ne çıkar diye. özgüvensiz değilim, belli şeylere potansiyelim var ama aldığım aksiyon sayısı 0. tembellik ediyoruz. lisede spor yapmışlığımız var, dağ tepe koşardık, kondisyon fena değil. nerden geldi bilmiyorum, bisiklet turu fikri geldi aklıma.
  
  öylece düştük yola. tekirdağ, izmir derken marmara ve ege'de bisikletimle uğramadığım şehir kalmadı. (bir tek kırklareli var ama ters noktada) sonra ehliyet aldık, araba sürmeye dair bilgim sıfır. araba sürmek bir yerden sonra o kadar keyifli geldi ki, kurslara sırf araba kullancam diye sevinerek gidiyorum.
  
  şimdi gördüğüm tüm motorcular sana motor yakışır diyorlar. çok da cazip görünüyor. buna da bir el atacağız.
  
  hiçbirini de ötekine üstün görmüyorum derken fark ettim ki ben a noktasından b noktasına gitmeyi seviyorum. denizcilik geçmişim de vardır, uçsuz bucaksız denizin ortasında demir yığınından ufku izlemek nasıl bir his biliyor musunuz? yol alıp götürüyor adamı işte, ufka bakıp ötesine varmak çekiyor. anamızdan yolcu doğmuşuz, en güzel bu dize anlatıyor.
• elif şafak’ın senaryosunu gürkan tanyas’la yazdığı dizinin adı. plato film’in yapımcılığını üstlendiği dizinin yönetmeni kemal uzun.
• fikrimce, attila ilhan'ı en iyi yansıtan, bir otobiyagrafik şiiridir ...
• yüreğe dokunan şiirlerden biridir
  
  içinde; aşk da bulursun hırs da
  
  farklı bir yorumunu sevdim
  
  http://www.youtube.com/watch?v=a2eq9mknpbg