sefih

• eski dilde; malını haram olan yerlere harcayan...
• aynı zamanda bir fıkıh deyimidir; sefih = aklı ermez, kapılgan, reşid olmayan, malını alabildiğine harcayan kimsedir.
  
  sefihin ne manada olduğu hususunda islam alimleri ihtilaf etmişlerdir.
  
  cumhura göre, alış verişi beceremeyen kadın,
  buluğa ermeyen reşid dahi olsa çocuk,
  babasını kaybeden yetim,
  dinin haram kıldığı yerlerde malı harcamaktan sakınmayan âkil ve bâliğ olsa da israfçı kadın veya erkektir.
• malını zevk ve eğlencede, hovardalıkta yiyen.
• (bkz: sefahat)
• zevke,sefaya aşırı düşkün,düşüncesiz kimse.
  sevdiği kadın, aşkı uğruna ölürken, kralına bağlılığın vakarıyla ellerini göğsüne kavuşturarak sessiz kalmayı seçen, yeryüzünün en onursuz erkeği. erkeklerin yüz karası. aşkı için ölmenin yüceliği yerine, sarayın taş duvarlarında büyüyen kendi değersiz varlığının görkemli gölgesine sığınmaktan çekinmeyen, sefihlerin en rezili.
  ... ben soyluların en soysuzu patasana.
  patasana, ahmet ümit
• arapça sefh fiilinin ism-i fail halidir. fiil olarak kullanımına türkçe’de rast gelmemekle birlikte, kur’an’da geçen bir sözcük olduğundan eski kullanımları bulunabilir diye düşünüyorum. manası ise bir nevi hedonist savurganlık içerisinde olan, parasını ve malını zevkler uğruna akılsızca, budalaca, hesabını bilmeden harcayan kişidir.
• yeraltından notlar kitabının türkçe tercümesinde bolca geçen, zannedersem hovarda gibi bir anlama sahip arapça kökenli kelime.
• savaş ve barış'ın çevirisinde gördüğüm, sefil ile arasında hal sözcüğünün başı ve sonu kadar fark olan ve bu farklılığın anlamını da izah ettiği kelime.
  
  ps. bir de osmanlıca'da hal yazımındaki h ile sefih yazımının sonundaki h aynı olsaydı bir güzel ahkam kesecektim, o heves ile kitaba bunu not almıştım ama baktım, o kadar ahkam kesmem kısmet değilmiş. ^*
• ibn arabî’nin, tefsirinde beyinsiz ile anlamdaşmış gibi yer verdiği sözcük ve devamında iki sözcük için de görüşü zayıf olan kimse tanımını yapmıştır.
• zevk u sefaya aşırı ölçüde düşkün kimse, liberten.