sevgiliye bir şiir bir şarkı bırak

• uykuların kaçar geceleri, bir türlü sabah olmayı bilmez.
  dikilir gözlerin tavanda bir noktaya,
  deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında.
  ne çarşaf halden anlar ne yastık.
  girmez pencerelerden beklediğin o aydınlık.
  onun unutamadığın hayali,
  sigaradan derin bir nefes çekmişçesine dolar içine.
  kapanır yatağına çaresizliğine ağlarsın.
  sevmek ne imiş bir gün anlarsın.
  
  bir gün anlarsın aslında her şeyin boş olduğunu.
  şerefin, faziletin, iyiliğin, güzelliğin.
  gün gelir de sesini bir kerecik duyabilmek için,
  vurursun başını soğuk taş duvarlara.
  büyür gitgide incinmişliğin kırılmışlığın.
  duyarsın,
  ta derinden acısını, çaresiz kalmışlığın.
  sevmek ne imiş bir gün anlarsın.
  
  bir gün anlarsın ne işe yaradığını ellerinin,
  niçin yaratıldığını.
  bu iğrenç dünyaya neden geldiğini.
  uzun uzun seyredersin aynalarda güzelliğini.
  boşuna geçip giden günlerine yanarsın.
  dolar gözlerin, için burkulur.
  sevmek ne imiş bir gün anlarsın.
  
  bir gün anlarsın tadını sevilen dudakların.
  sevilen gözlerin erişilmezliğini.
  o hiç beklenmeyen saat geldi mi?
  düşer saçların önüne, ama bembeyaz.
  uzanır gökyüzüne ellerin.
  ama çaresiz,
  ama yorgun,
  ama bitkin.
  bir zaman geçmiş günlerin hayaline dalarsın.
  sonra dizilir birbiri ardına gerçekler, acı.
  sevmek ne imiş bir gün anlarsın.
  
  bir gün anlarsın hayal kurmayı,
  beklemeyi, ümit etmeyi.
  bir kirli gömlek gibi çıkarıp atasın gelir
  bütün vücudunu saran o korkunç geceyi.
  lanet edersin yaşadığına.
  maziden ne kalmışsa yırtar atarsın.
  o zaman bir çiçek büyür kabrimde, kendiliğinden.
  seni sevdiğimi işte o gün anlarsın.
  
  hemen arkasından “candan erçetin - neden” ile devam edilirse belki biraz anlatır hislerimi.
• yaklaş bana
  seninle kardeş değiliz
  hüzünle karışık sevinçlerinden kurtul artık
  arzuların o belli belirsiz sıcaklığını sev
  biliyorsun
  önce tanrı insanı yarattı
  sonra insan sevgiyi
  ne yapsak boş
  ne kadar çabalasak faydasız
  geriye dönemeyiz
  olanlar oldu iş işten geçti
  çamurumuza sevgi karışmış bi kere
  
  bu deli eden uğultu nerden geliyor
  kim kırdı bu aynaları
  toplayın yüzümüzü görelim
  çirkin değiliz artık
  bir kapı açıldı önümüzde ölümsüzlüğe
  güzeliz
  sabahlar bizimle dolu
  ışık diyordun al işte
  kör kuyular kadar ışıdı yeryüzü
  renk diyordun al işte bak
  çarşılar dolusu kırmızı
  süt beyazından geceler
  sarı güneşler ortasında turuncu bir gün
  yitirilmiş saadetlerin bahçesinde "mor" çiçekler
  
  kardeş değiliz diyorum inanmıyorsun
  yalan bunca faziletler yalan
  bizi bu ciğeri beş para etmez insanlar mahvediyor
  aldırma diyorum sana
  dünya ikimiz için yaratıldı
  üç milyar insan iş olsun diye geldi yeryüzüne
  
  verdiğin her kederin yüreğimde yeri var
  hangi kitabı açtıysam seni okudum yıllardır
  hangi aynaya baktıysam seni gördüm
  gel desen gelemem
  git desen gidemem
  öl desen kanım akmaz
  anladım artık seni sevmek yüce bir şey
  anladım seni sevmek tanrı'ya yaklaşmak gibi
  
  insanlar içinde bir sana inandım
  bir seni sevdim kendimden başka
  uykularımın bölündüğü saatlerde
  sendin düşündüğüm soluk soluk
  sivri bıçaklar gibiydin karanlığımda
  gözümü yumsam seni görüyordum
  türkülere benzeyen yürüyüşünle
  sen çıkıyordun karşıma
  karanlığımda
  iki yıldızdı ellerin görülmedik
  karanlığımda
  bir orman yangınıydı dudakların
  
  istesen hayat verirdim bu karanlıklara
  istesen gökyüzünü bir mendil gibi yırtardım
  denizlerden göllerden nehirlerden
  sana görmediğin renkler yaratırdım
  zamanın ötesinde
  yeni bir dünya kurardım sana
  insansız kedersiz
  severdin
  dağ rüzgarlarının serinliğince
  yaşardın
  bu sefil dünyamızdan uzak
  
  bir yanıp bir sönen ışıklar gibiyim
  yumruk kadar yüreğimde sen varsın
  kutsal kederler içinde seninleyim artık
  sarı badanalı evlerde başbaşayız
  bütün duvarlara gölgen vurmuş
  kokun sinmiş bütün perdelere
  kapılarda parmakların beyaz beyaz
  sokaklarda ayaklarının izi
  ben bu sokaklarda ölsem
  kaldırımlar çekmez ağırlığımı
  söylesem aşkımı asırlar boyunca
  bu iki yüzlü insanlar anlamaz beni
  
  senin o kocaman kocaman gözlerin yok mu
  nasıl duruyor boşluğunda arzuların anlamıyorum
  nasıl bakıyor bana
  böyle merhametten uzak
  git diyorsun
  nereye gideyim
  ümitlerim ne olacak
  bunca şiirleri kim söyleyecek sana
  kim anlatacak dünyaya sığmayan güzelliğini
  
  gitmek mümkün olsa da gitsem uzaklara
  sevmesem seni bir daha
  paramparça etsem yüreğimi cam gibi
  sonra yaksam
  savursam küllerini karlı dağlardan açık denizlerden
  yine seni severdim toz toz
  yine sana tapardım küllerin ağırlığınca
  
  bu oksijen gazı olmasa da olurdu
  ama beethoven gelmeseydi dünyaya
  seni bu kadar sevemezdim
  ikimizin ortasında o duruyor
  sağımızda birinci keman
  solumuzda ikinci keman
  karşımızda üçüncü keman
  sonra orglar flütler kontrbaslar
  sustur şu orkestrayı beethoven
  şimdi dokuzuncu senfoninin sırası mı
  
  bunca yalnızlıklar bunca yoksulluklar benim işim değil
  bu çirkinliği ben yaratmadım
  ne de bu kahpe güzellikleri
  bende sevmediğin ne varsa senden türedi
  şu karanlık bakışlar
  şu ellerin pisliği
  şu dudaklarımdan çıkan iğrenç sözler
  besbelli senin eserin
  ne buldumsa sende buldum kötülükten yana
  ne öğrendimse senden öğrendim
  seni sevdikten sonra başladım yaşamaya
  
  yine bana bakarken yüzün kızarıyor
  toplum kurallarından kurtulamadın daha
  bütün çayırlar bomboş
  görmüyor musun
  al başını dağlara çık
  avaz avaz şarkı söyle sokaklarda
  bir kibrit çak
  bütün evler yansın
  yüz bin yılın öcünü al bu şerefsiz dünyadan
  sonra kaldır kendini denize at
  biraz serinle
  sevebildiğim kadar insanım ben
  haydi git
  yok olduk iki olduğumuz yerde
  haydi git
  beni düşünme
  
  şiirin ardından "yaşar - gel benimle"
• bu sefer şarkı yerine, şiirden önce kısa bir hikaye.
  
  1949 yılının bir ilkbahar günü istanbul büyük kulüp’teki bir toplantıda, davetliler bedri rahmi eyüboğlu’ndan bir şiir okumasını isterler. eyüboğlu ayağa kalkar ve titreyen sesiyle karadut’u okumaya başlar;
  
  “karadutum, çatal karam, çingenem
  daha nem olacaktın bir tanem
  gülen ayvam, ağlayan narımsın
  kadınım, kısrağım, karımsın”…
  
  bedri rahmi şiiri okurken aniden gözlerinden yaşlar süzülmeye başlar.
  
  salondaki herkes niye ağladığını anlamıştır; tabii herkesten çok, hemen yanı başındaki karısı eren eyüboğlu. çünkü şiirde “kadınım, kısrağım, karımsın” dediği kadın, karısı değildir.
  
  bu şiiri 3 yıl önce, bir başka kadın için yazmıştır: mari gerekmezyan.
  
  mari, bedri rahmi’nin asistanlık yaptığı güzel sanatlar akademisi’nin heykel bölümüne misafir öğrenci olarak gelmiştir. bedri rahmi’nin bir büstünü yapmış, bedri rahmi bu büstü, mari’nin çeşit çeşit portresiyle ve ona yazılmış şiirlerle yanıtlamıştır. artık aşklarından bütün istanbul haberdardır. bedri rahmi, sanatında tam bir patlama yaşıyor, eren eyüboğlu ise sabırla eşinin kendisine dönmesini bekliyordur.
  
  “karadut”, 1946’da tüberküloza yakalanır. iyileşebilmesi için antibiyotik lazımdır. fakat 2. dünya savaşı yeni bitmiştir ve ilaçlar ateş pahasıdır. bedri rahmi, sevgilisine ilaç alabilmek için tablolarını elden çıkarmaya başlar. ancak bu çabalar da sonuç vermez ve o yıl istanbul alman hastanesi’nden mari gerekmezyan’ın ölüm haberi gelir.
  
  bedri rahmi yıkılmıştır. sevgilisini sonsuzluğa uğurladıktan sonra keder içinde eve döndüğünde kendisini teselli eden, yine eşi eren olacaktır.
  
  aşağıdaki şiir, o dönemin ürünüdür:
  “türküler bitti
  halaylar durdu
  horonlar durdu
  hüzün geldi baş köşeye kuruldu
  yoruldu yüreğim, yoruldu.”
  
  eren eyüboğlu, eşinin bu zor dönemi atlatmasına yardımcı olur.
  onu yeniden sanatıyla buluşturmak için çabalar.
  başardığını sanmıştır.
  ta ki büyük kulüp’teki o geceye kadar…
  “karadut”u okurken, bedri rahmi’nin yanaklarından süzülen gözyaşları, sevda yarasının hâlâ kapanmadığının kanıtıdır. bunun üzerine eren, bir süre paris’te yaşamaya karar verir. oradan eşine yazdığı bir mektupta “o gece”yi hatırlatır;
  
  4 ocak 1950 – paris
  “canuşkam,
  kulüpte bir gece, şiir okumuştun hani. hatırladın mı? gözlerinden birden yaşlar döküldüğünü görünce içimin karardığını hissetmiştim. sesin nasıl titremişti. bütün bunları hatırlıyor musun? sanki böğrüme kızgın bir ütü yapışmış gibi olmuştum. o gece… senin seneler sonra bile olsa yanıp tutuştuğunu anlamıştım! ruhuna insan üstü bir gücün acıyıp, ona güç vermesi için dua etmiştim. ruhunun çektiği acıları allah dindirsin. allah sana resim yapma sevinci versin ve bizim yanımızda yaşamaktan mutluluk duyabilmeni sağlasın.
  eren.”
  
  bu dualar işe yaradı belkide.
  bedri rahmi eşine döndü.
  
  1974’teki ölümüne kadar geçen çeyrek asrı, aynı evde, diz dize birlikte geçirdiler. eren eyüboğlu böğrüne kızgın bir ütü yapışmış gibi hissetmesine rağmen oğlunun ve bedri rahmi'ye duyduğu sevginin hatırına ailesi için mücadele etti.
  öldüğü gün, eşi eren cenazeden dönüşte, 35 yaşına gelmiş oğlunu karşısına oturttu.
  “babanı uğurladık” dedi, “ama şunu bilmeni istiyorum ki, ona çok kırıldım. yaşadığı ilişkiyi unutmadım. hiçbir kadın aşağılanmayı kabul etmez. buna katlandımsa, bil ki, sadece senin hayatın kararmasın diyedir.”
  
  işte o şiirin tamamı;
  
  karadutum, çatal karam, çingenem
  nar tanem, nur tanem, bir tanem
  agaç isem dalımsın salkım saçak
  petek isem balımsın a gülüm
  günahımsın, vebalimsin.
  
  dili mercan, dizi mercan, dişi mercan
  yoluna bir can koyduğum
  "gökte ararken yerde bulduğum"
  karadutum, çatal karam, çingenem
  daha nem olacaktın bir tanem
  gülen ayvam, ağlayan narımsın
  kadınım, kısrağım, karımsın.
  
  sigara paketlerine resmini çizdiğim
  körpe fidanlara adını yazdığım
  karam, karam
  kaşı karam, gözü karam, bahtı karam
  sıla kokar, arzu tüter
  ılgıt ılgıt buram buram.
  ben beyzade, kişizade,
  her türlü dertten topyekün azade
  hani şu ekmeği elden suyu gölden.
  durup dururken yorulan
  kibrit çöpü gibi kırılan
  yalnız sanat çıkmazlarında başını kaşıyan
  artık otlar, göstermelik atlar gibi bedava yaşayan
  sen benim mihnet içinde yanmış kavrulmuşum
  
  n'etmiş, n'eylemiş, n'olmuşum
  cömert ırmaklar gibi gürül gürül
  bahtın karışmış bahtıma çok şükür.
  yunmuş, yıkanmış adam olmuşum.
  
  karam, karam
  kaşı karam, gözü karam, bahtı karam
  sensiz bana canım dünya haram olsun.
• delikanlı, bu tatlı, bu güzel, bu dünyalar şirini kızdan hoşlandığını, fena halde hoşlandığını hissetti. az sonra bir şeyi daha hissetti, kızın da ona baktığını. göz göze geldiler, kız gülümsedi. fark etmişti galiba kız, bir defa daha gülümsedi, manidar, “anladım” der gibi bir gülümseyişti bu. kim bilir, belki kız da ondan hoşlanmıştı, belki de delikanlı öyle olmasını istediği için ona öyle gelmişti. o hafta boyu hep bu dünyalar tatlısı kızı düşündü.
  
  her çıkış saatinde ya okul civarında oluyordu, ya da kızın kapısının önünde, onu bir kez daha görebilmek için. karşılaştıklarında, hafif çok hafif bir gülümseme, çok minik bir baş eğmesi ile selamlaşır olmuşlardı.
  
  bir defasında, yaptığına sonra kendisi de günlerce güldü. o gün yine tesadüfmüş gibi, okul dağılımı kızın karşısına çıkmış, gülümseyerek selamlamış, sonra arka sokaklara dalıp, yıldırım gibi koşarak, iki sokak ötede yine karşısına çıkmıştı. kız bu defa, iyice gülmüştü. karşısında, sözüm ona ağır ağır yürüyen, ama nefes nefese delikanlıyı görünce.
  
  gel zaman git zaman bu emekler işe yaramış, konuşmaya başlamışlardı. artık daha yakındılar yakın olmasına ama ufak bir sorun vardı. araya mesafe girmişti. delikanlı üniversite öğrenimi için istanbul’a giderken kız kendi şehrinde kalmıştı.
  
  iletişimleri sadece telefonlaydı. bir akşam konuşurlarken satır arasından bir cümle gözlerinin parlamasına sebep oldu delikanlının. kız okulun basketbol takımındaydı. ertesi gün maçları vardı. “keşke sende orda olsan” dedi, “gözlerim seni arayacak”.
  
  hayır, aramayacaktı.
  delikanlı o anda kararını vermişti çünkü. gece yarısı kalkan otobüse bindi.
  sabah erkenden şehrindeydi. maç saatine kadar ailesiyle hasret giderdi. sonra doğru salonun yolunu tuttu. takımlar sahaya çıkarken, salondaki en heyecanlı seyirci oydu. ilk anlarda kız farkında bile değildi onun. nasıl olsun ki. az sonra kız fark etti delikanlıyı. yüzünde çok ama çok şaşkın bir ifade, biraz mutluluk, birazda gurur vardı sanki. maç bitti. kız soyunma odasına, delikanlı evine gitti. tek kelime konuşmadan. konuşmaya gelmemişti ki. "keşke orada olsan" demişti kız. o da olmuştu işte. hepsi o. ona o kadar çok şey söylemek istiyordu ki aslında.
  
  bir gün bir şiire rastladı. daha doğrusu bir şiirden alınmış bir dörtlüğe. söylemek istediği her şey bu dört satırda vardı sanki. bembeyaz bir karta yazdı o dört satırı. kapısında beklemeye başladı kızın. karşıdan belirdi kız. koşarak yanına gitti. "bu sana" diye kartı eline tutuşturdu ve kayboldu ortadan, kız dizeleri okurken.
  
  "ne hasta bekler sabahı
  ne taze ölüyü mezar
  ne de şeytan bir günahı
  seni beklediğim kadar!"
  
  ertesi gün akşamüstü, tarif edilemez heyecanlar içinde kızın kapısının önündeydi yine. kız karşıdan geliyordu. kalbinin duracağını sandı yaklaşırken. "sana bir şeyler söylemek istiyorum" dedi kız. o da heyecanlıydı, belli.
  
  "bak iyi dinle. dünkü satırlar için çok teşekkürler. herhalde hissettin, ben de senden hoşlanıyorum. ama başka birisi daha var. ondan da hoşlanıyorum ve henüz karar veremedim hanginizden daha çok hoşlandığıma. ve de şu anda, onu terk etmem için bir sebep yok."
  
  "o zaman karar verdiğinde ve de eğer seçtiğin ben olursam, hayatında başka kimse olmazsa, ara beni" dedi delikanlı ikiletmeden. ayrıldı kızın yanından. bir daha kapısında beklemeden, bir daha okul yolunda önüne çıkmadan. bir daha onu hiç görmeden.
  
  şarkıda da söylediği gibi; “yeter ki onursuz olmasın aşk”. günlerce, haftalarca, aylarca bekledi. tıpkı, kıza verdiği o dörtlükteki gibi bekledi. hastanın sabahı, şeytanın günahı beklediği gibi bekledi. heyecanla bekledi. hırsla, arzuyla bekledi. umutla, umutsuzlukla bekledi. bazen öfkeyle bekledi. ama bekledi. başka hiç kimseye bakmadan, başka hiç kimseyi bulmadan bekledi.
  
  bir gün şiirin tamamını buldu. iki dörtlüktü şiir aslında. ilki kıza verdiği. bir ikinci dörtlük daha vardı o kadar. o dörtlüğü de bir kartın arkasına dikkatle yazdı. cebine koydu.
  
  bekleyiş sürüyordu.
  okullar kapandı, açıldı. aylar, aylar geçti. bir gün delikanlı kızı aniden karşısında gördü. "günlerdir seni arıyorum" dedi kız. "günlerdir seni arıyorum. işte sana haber. artık hayatımda hiç kimse yok!"
  
  "yaa" dedi delikanlı. "yaa" dedi sadece.
  kalbi heyecandan ölesiye çarparken, aylardır ölesiye beklediği an gelip çatmışken, ağzından sadece bu ses çıkmıştı.
  "yaaa!!!"
  
  cebinde artık iyice eskimiş kartı uzattı kıza. "sana bir şiirin ilk dörtlüğünü vermiştim ya bir gün" dedi. "bu da ikinci ve son dörtlüğü onun."
  sonra yürüdü gitti, arkasına bile bakmadan, kız dizelere bakarken.
  
  "geçti istemem gelmeni
  yokluğunda buldum seni.
  bırak vehmimde gölgeni
  gelme artık neye yarar!"
  
  aradan yıllar, çok ama çok uzun yıllar geçti. delikanlı bugün hâlâ düşünüyor.
  o uzun, çok uzun bekleyiş aşkını öldürmüş müydü, acaba?
  ya da beklerken, ölesiye beklerken hayalinde öylesine bir sevgili yaratmıştı ki, artık yaşayan hiç kimse bu hayali dolduramazdı. o sevgilinin kendisi bile. hayalindekini yaşatmak için mi, yaşayanı silmişti yani? yokluğunda bulmak bu mu demek oluyordu?
  
  ya da.. ya da..
  bir şiirin romantizmine kapılmış, bir delikanlılık jesti uğruna, mutluluğunun üzerinden öylece yürüyüp gitmiş miydi acaba?
  delikanlı bu soruların yanıtını bugün hâlâ bilmiyor.
  bilmediğini de en iyi ben biliyorum. çünkü o delikanlı…
  ..bendim!!!
  
  ikinci kıtası beni çok yaralar bu şiirin. bir insanı yokluğunda bulmak çok tuhaf bir duygu. gelse bile daha iyisi olamayacak gibi sanki.
  
  iki kıta arasında neler yaşanmış bilinmez, o aceleci tavırdan eser yoktur artık. arayan ve bekleyen aramanın ve beklemenin esas olduğunu, aranan ve beklenenin bu bekleyişte giderek önemsizleştiğini ve yok hükmünde olmaktan kaçamayacağını fark eder.
  
  ben de durum bundan biraz farklı, gelmeyeni değil "gelemeyeni" bekliyorum, düşünüyorum.
  
  işte bu şartlarda “tevekkül” girmeli galiba devreye. kirmani “bulmak ve kaybetmek sırasında kalbin sukûnet içinde olmasıdır” diye tanımlamış tevekkülü.
  
  çalışmak çabalamak lazım diyorum, sonra da ümit etmek. ümitle, dua ile kaderinin seni nereye götüreceğini görmek.
  
  “neden ordaydın ki ve neden ben seni gördüm, sonra sen neden güldün ki bana, bilmez misin o gülüşün beni ne hale getireceğini?” bu sorulara verebildiğimiz tek cevap kader değil mi zaten?
  
  yanlış anlaşılmasın. hiç şikayet etmiyorum halimden, bilakis memnunum bu bekleyişten. sadece kişi olarak değil herhangi bir şey için beklemekten vazgeçmek, beklentisizlik içinde yaşamak çok acı olmalıdır. cesare pavese’nin dediği gibi "yine de bir iştir beklemek, bekleyecek bir şeyi olmamaktır korkunç olan”.
  
  şarkı paylaşmadan yazıyı bitirmek olmaz. ilk dinlediğimde ne saçma gelmişti bu şarkının sözleri, şimdi nasıl da yerli yerine oturdu.
  
  kaan tangöze – bekle dedi gitti
• erkek kadına dedi ki:
  -seni seviyorum,
  ama nasıl,
  avuçlarımda camdan bir şey gibi kalbimi sıkıp
  parmaklarımı kanatarak
  kırasıya
  çıldırasıya...
  erkek kadına dedi ki:
  -seni seviyorum,
  ama nasıl,
  kilometrelerle derin, kilometrelerle dümdüz,
  yüzde yüz, yüzde bin beş yüz,
  yüzde hudutsuz kere yüz...
  kadın erkeğe dedi ki:
  -baktım
  dudağımla, yüreğimle, kafamla;
  severek, korkarak, eğilerek,
  dudağına, yüreğine, kafana.
  şimdi ne söylüyorsam
  karanlıkta bir fısıltı gibi sen öğrettin bana..
  ve ben artık
  biliyorum:
  toprağın -
  yüzü güneşli bir ana gibi -
  en son en güzel çocuğunu emzirdiğini..
  fakat neyleyim
  saçlarım dolanmış
  ölmekte olan parmaklarına
  başımı kurtarmam kabil
  değil!
  sen
  yürümelisin,
  yeni doğan çocuğun
  gözlerine bakarak..
  sen
  yürümelisin,
  beni bırakarak...
  kadın sustu.
  sarıldılar
  bir kitap düştü yere...
  kapandı bir pencere...
  ayrıldılar...
  
  nazım hikmet.
• canım sevgilime;
  
  hep böyle çocuksu mu bakar senin gözlerin?
  hep böyle içinde uzak bir ışık mı yanar ?
  bakışlarında beni dinlendiren bir şey var; kıyısındaymış gibi en sakin denizlerin...
  ümit yaşar oğuzcan
• zambaklar en ıssız yerlerde açar
  ve vardır her vahşi çiçekte gurur
  bir mumun ardında bekleyen rüzgar
  ışıksız ruhumu sallar da durur
  zambaklar en ıssız yerlerde açar
  
  kırgın kırgın bakma yüzüme roza
  henüz dinlemedin benden türküler
  benim aşkım sığmaz öyle her saza
  en güzel şarkıyı bir kurşun söyler
  kırgın kırgın bakma yüzüme roza
• ayrılık diye bir şey yok.
  bu bizim yalanımız.
  sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
  şimdi neredesin? ne yapıyorsun?
  
  güneş çoktan doğdu.
  uyanmış olmalısın.
  saçlarını tararken beni hatırladın, değil mi?
  öyleyse ayrılmadık.
  sadece özlemliyiz ve bekliyoruz.
  
  zamanı hatırlatan her şeyden nefret ediyorum.
  önce beklemekten.
  ömür boyunca ya bekliyor ya bekletiyor insan.
  ikisi de kötü, ikisi de hazin tarafı yaşantımızın.
  
  bir çocuğun önce doğmasını bekliyorlar,
  sonra yürümesini, konuşmasını, büyümesini...
  zaman ilerliyor, bu defa para kazanmasını,
  kanunlara saygı göstermesini,
  insanları sevmesini, aldanmasını, aldatmasını bekliyorlar.
  
  ve sonra ölümü bekleniyor insanoğlunun.
  ya o? ya o?
  insanlardan dostluk bekliyor, sevgilisinden sadakat,
  çocuklarından saygı ve bir parça huzur bekliyor,
  saadet bekliyor yaşamaktan.
  
  zaman ilerliyor, bir gün o da ölümü bekliyor artık.
  aradıklarının çoğunu bulamamış,
  beklediklerinin çoğu gelmemiş bir insan olarak
  göçüp gidiyor bu dünyadan.
  
  işte yaşamak maceramız bu.
  yaşarken beklemek, beklerken yaşamak
  ve yaşayıp beklerken ölmek!
  
  özleme bir diyeceğim yok.
  o kömür kırıntıları arasında parlayan bir cam parçası.
  o nefes alışı sevgimizin, kavuşmalarımızın anlamı.
  o tek güzel yönü bekleyişlerimizin.
  
  insanlığımız özleyişlerimizle alımlı,
  yaşantımız özlemlerle güzel.
  özlemin buruk bir tadı var, hele seni özlemenin.
  bir kokusu var bütün çiçeklere değişmem.
  bir ışığı var, bir rengi var seni özlemenin, anlatılmaz.
  
  verdiğin bütün acılara dayanıyorsam;
  seni özlediğim içindir.
  beklemenin korkunç zehri öldürmüyorsa beni;
  seni özlediğim içindir.
  yaşıyorsam; içimde umut varsa,
  yine seni özlediğim içindir.
  
  seni bunca özlemesem; bunca sevemezdim ki!
  
  sarkim
• şiir; nazım hikmet seni düşünmek
  "seni düşünmek güzel şey,
  ümitli şey,
  dünyanın en güzel sesinden
  en güzel şarkıyı dinlemek gibi birşey
  fakat artık ümit yetmiyor bana,
  ben artık şarkı dinlemek değil
  şarkı söylemek istiyorum..."
  
  şarkı; moğollar çaya kaç şeker
  "yanlızlığa dayanırım da, bir başınalığa asla
  yaşlanmak hoş değil duvarlara baka, baka
  bir dost göz arayışıyla, saat tıkırtısıyla
  
  korkmam, geçinip gideriz biz mutlulukla
  ama "günün aydın, akşamın iyi olsun" diyen biri olmalı
  
  bir telefon sesi çalmalı ara sıra da olsa kulağımda
  yoksa, zor değil, hiç zor değil, demli çayı bardakta
  karıştırıp bir başına yudumlamak doyasıya
  ama "çaya kaç şeker alırsın?" diye bir ses sormalı ya"
• “baktım rüzgârsın sen
  baktım çamaşır ipini zorluyorsun
  hepimizin derdi güzel yaşlanmak sevgilim
  baktım bir kitabın sayfalarını çeviriyorsun
  ayağına terlik giy
  bildiğimiz şeylerin taşında yalınayak geziyorsun
  
  biz satranç oyuncusuyuz sevgilim
  üzerimizde kara bir leke biz satranç oyuncusuyuz
  inanıyoruz ceketlere düğmelere
  inanmıyoruz takvimleri savurarak gelen geleceğe
  işte yitirdik bütün taşlarımızı darmadağınık oyun tahtası
  bir tek şahımız duruyor sevgilim, o da evli, iki çocuk babası
  
  kelimeler önümüze çıkıyor sevgilim
  uykumuzu bölüyor buradan çocukluğumuza kadar
  buradan çocukluğumuza kadar bir telaş
  içi boş kuşları kovalıyoruz ve bir sebep arıyoruz
  herkese küsmek için
  hemen o cumartesi buluyoruz, hemen o pazar
  
  yaşamak çukur yerlere doluyor diyorlar
  bu yüzden yıkıntıya dönüşse de yaşıyormuş insan
  ama hep yıkıldığımız yeter sevgilim, biraz da kekik toplayalım
  kıymetini bilmediğimiz şeyler var
  
  yaşamak bir at gibi huysuzlanıyor kapımızda sevgilim
  geçen günlere üzüldük tamam yola düşelim
  düşünelim: başka günlerin duvarı daha sağlam
  düşünelim: başka günlerin sokağı daha neşeli
  başka evlerin kadınları erkekleri tam bir kahraman
  tül perdeler uçuşurken başka evlerin pencerelerinde
  bizi bir kitabın sayfaları arasında kurutuyor zaman
  
  ama baktım sen rüzgârsın sevgilim
  kitapları bir başından bir sonundan okuyorsun
  başucunda bir bardak su
  beni başucumda bir bardak su gibi avutuyorsun.”
  
  barış bıçakçı