sokak hayvanlarına selam veren insan

• (bkz: psikiyatriste gitme gereğinin anlaşıldığı an)
• sabah sabah 3 kediye, bir adet köpeğe selam verdim. kendi dillerinde selamı aldılar. ama bazı insanlar var ki, hayvan kadar bile olamıyor.
• sokağımdaki tüm kedilere "naber la kedo" diye salça olduğum, son olarak da "yola mola fırlamayın bak" diyerek yanlarından ayrıldığım için bana normal gelen harekettir.
• uzmanı mısın da bir insanı deli diye tanımlamak sana kaldı? dedirten başlıktır.
• ben de sokakta yürürken kedi köpek gördüğümde ne haber pisi, ne haber dostum diyorum yoksaaa!! yok tabii ki deli değilim
  o da bir canlı senin dilini anlamasa da niyetinizi anladığını düşünüyorum bu da yeterli bir sakıncası da yok
  
  edit: imla
• tanımadığı birini takip etmeyi ne kadar normal sayabiliyorsak, bu durumda o kadar normaldir. diğeri en azından birilerini rahatsız etme ihtimali taşımıyor.
• buna ek olarak çiçeklerle de konuşuyorum
• sabah sabah ruh hastası olduğumuz teşhisi de konuldu, rahatça gidebilirim işe.
• benimdir efendim; ne var bunda yani… selamımı almıyorlar diye sövüyorum bir de. yine de her gördüğümde selam vermeye devam ediyorum.
  
  bence bir merhabayı hakediyorlar. bu eylemi yapınca çevremdeki garipseme bakışlarıyla ilgilenmiyorum. kendi kendime bunu yapmaya başladım ve son derece mutluyum. psikolojik hasta olduğumu düşünmüyorum ama hangi hasta ben hastayım derki ? ;)
• sabah evden çıktım, bir baktım karşı komşu kapıda. sanki bütün gece ben uyutmamışım da, sabah sabah o kapıyı açmak zorunda ben bırakmışım gibi yüzü bir karış saçma sapan bakıyor. apartmandan çıkıyorum sokağın temizlikçisi ağzında sigara söve söve işini yapıyor, kolay gelsin diyorsun hebele hübele diyip dönüyor sırtını. te allam diyorsun. 10 adım atıyorsun bir bakıyorsun mahallenin aşüfte kedisi sana bakıyor, sen de ona bakıyorsun; naber muaalla diyorsun. sırnaşıyor, yapışıyor seviyor seni.
  
  insanlardan alamadığı enerjiyi diğer canlılardan karşılayandır bunu yapan.