yanıtlar 11
  • ocak ayında boşandık, 8,5 yaşında kızım var. boşanma gerçekleştikten bir hafta sonra bir pedagog eşliğinde kızımıza bu durumu izah ettik. onun annesi ve babası olmaktan vazgeçmediğimizi, sadece bundan sonra karı-koca olmayacağımızı anlattık. başta kendi çocuk fikirleriyle bizi üzmemek adına "zaten hep kavga ediyordunuz, böyle çok güzel oldu, evde hiç gürültü olmuyor ehe ehe..." dedi. 3. haftanın sonunda "neden seninle hep dışarıda görüşüyoruz? neden eve gelmiyorsun?" soruları başladı. pedagogumuzdan tekrar destek alarak durumu yeniden izah ettik, biraz daha anladı ama hala tam anlamış değil. onun sorduğu her yeni soruya akıllı, mantıklı, gerçek ve anlayabileceğini düşündüğümüz bir dille, annesiyle ağız birliği yaparak cevap veriyoruz. kimse kimseyi kötülemiyor, hiç bir talebine "git babandan iste!" ya da "annen iyi bilir o işleri git ona söyle" saçmalığında cevaplar vermiyoruz ve konu ne olursa olsun; çocuğun yanında ya da telefonda ya da gözden uzak yerde yüzyüze kavga etmiyoruz! anne, kocasına laf yetiştirmeye harcayacağı zamanı çocuğuna ayırıyor, ben de "ne yapsam da sustursam bu kadını?" sorusunun cevabına ayırdığım zeka kırıntılarını "ne yapsam da kızıma güzel bir hafta sonu yaşatsam? ne yapsam da şu iki gün kızıma da bana da bir hafta yeterli olsa?" sorularının cevabı için harcıyorum. boşanmak dünyanın sonu değil, kişisel hırslar yüzünden psikolojisi darmadağın bir çocuk yetiştirmek dünyanın sonu.
    p.s. : tuğla için kusura bakmayın.
  • bildigim tek sey cocuk icin evli kalmayi cocugun talep etmedigidir, buyudugunde bana mi sordunuz demesi de muhtemeldir, ki haklidir da. cocuklari cozum olarak gormeyin, cozum kendinizde.
  • boşanmak için bir yaşı beklemek doğru değil.
    sağlıklı bir boşanma en kötü ilişkiden iyidir.
    bu konuda destek almanız önemli.
    tüm kararları hayatınızda ilk kez olan bir şey için tek başınıza veremezsiniz, vermemelisiniz. çevreden eşten dosttan, hele hele akrabalardan akıl almak en büyük hata.

    bunun yanında minik bir söz ile boşanmak ve ayrı anne baba olmanın da ne tür etkileri olduğuna dair bir sözü koymak istiyorum.
    bir çocuğun 3 ebeveyni vardır.
    1. annesi
    2. babası
    3. anne babasının ilişkisi.

    üçüncü sıkıntılı ise kötü bir baba veya kötü bir anne kadar sorun yaratır çocukta. bu yüzden boşanarak 3. ebeveyni de sağlıklı hale getiriyor olmanız güzel bir şey. (boşanınca eşiniz ile sağlıklı bir ayrılık sürdürmeniz şartı ile)
  • bence çok büyük kavgalar edip çocuğun ilişki anlayışını bozacaginiza bir ilişki terapistine görünün
  • diğer entrylerde bahsedildiği gibi bir uzmanla beraber yola çıkmak ve çocuğun durumuna göre devam etmek.
    çocuklar bizim gibi değil, duygularını saklamazlar.üç ay boyunca oğlum her gece seni sevmiyorum diyerek ağlama krizlerine girdi, okulda durgunlaştı, parmağını emmeye başladı.en sevdiği yemeği bile önemsemedi, oyuncaklarından bile nefret etti.
    ilk üç ay çok sancılı geçti, seni sevmiyorum diye bağırdı. olsun ben seni seviyorum dedim, bol bol sarıldım, her gece ninni söyledim, kitap okudum. babasının onu ne kadar çok sevdiğini anlattım. kimseyi kötülemedim, kötü laf etmedim, başkasına da ettirmedim.
    asla kurallardan ve rutinlerden ödün vermedim, bu boşluğu başka bir şeye çevirmesin diye gerçekten didindim.
    her ay uzmanı aradım,anlattım, ne dediyse harfi harfiyen yaptım.
    aradan bir yıl geçti.
    tabii ki diğer çocuklardan farklı olduğunun farkında ama artık gözünün içi gülüyor kuzumun. başardım galiba.
  • bütün pedagogların taaaaaa
  • kızınıza annesi ile aranızdaki sornlardan hiç söz etmeyin onu doldurmayın. anne ve babalığın devam ettiğini sadece annesi ayrı yaşaman gerektiğini falan anlat.ve aslaihmal etme 1 dk için bile olsa git gör kokla öp saçlarını okşa. elbette çok zor bir süreç olacak ama eşler anlayışlı ve bilinçli ise bu zarar en aza indirgenebilir. ve mutlaka bir çocuk psikiyatrdan bilgi alın.
  • uzun zamandır ilk defa yazıyorum sanırım bir şeyler.
    benim de ebeveynlerim ayrı. ve şunu söylemeliyim ki bu durumu sağlıklı yönetemeyeceğinizden ilaveten karşı tarafın sağlıklı yönetemeyeceğinizden şüpheniz varsa ve ortada çok büyük bir ayrılık sebebi yoksa (geçimsizlik varsa) çocuk için anlayışlı olmanın ve evlilik için daha çok çabalanması gerektiği görüşündeyim.
    daha sonrasında evleneceğiniz kişi ne daha iyi bir anne ne de daha iyi bir baba olacak.
    ve hep bir şeyler eksik olacak. birbirinize olan öfkenizi çocuğunuz ağlayarak ve size lanetler yağdırarak uyuyacak. yok her gün kavga ederseniz yine aynı durum oluşacak çocuk üzerinde. sanırım burada sizin istediğiniz en iyi yorumu ben yaparım çünkü buradaki çocuk benim.
    1)anlayışlı olup birbirinizle geçinmeye çalışın olmuyorsa 2.şıkka geliyorum yani geçimsizlik geçmiyorsa
    2)ayrılın ama nefret etmeyecekseniz eski eşinizden zira yine kavga eder yine çocuğu ortada bırakır ve çocuğu da aileden mahrum etmiş olursunuz.
    şunu ilave etmeliyim ki ben çocukken ayrılmıştı anne babam. babama demiştim ki ayrılma hakkın var. ama bu süreçte o kadar yıprandım ki geldiğim nokta ikisine de duyduğum korkunç bir öfke oldu:
    neden anlaşamadınız ki? anlaşamadıysanız neden doğru düzgün ayrılmadınız ki? evet maalesef her gün sizi allaha havale ediyorum derken buldum kendimi...
    bilmem anlatabildim mi?
    edit: bu girdi kendini iki gün içinde imha edecektir.
  • evlilik artık çıkmaza girmiş olabilir. davranışlar çok dengesiz bir hale gelmiş ise çocuğa zararı büyüktür, bu kesin. ama boşanınca da çocuğu zor günler bekler. ne yazık ki iki kötü durum arasında bir tercih yapmak gereklidir. bu kararı tek başına ya da iki ebeveyn olarak almak bile zordur. çünkü çocuğun yapısı da sonrası için önemli olacaktır. iyi bir danışman bu konuda sadece anne ve baba için değil, çocuk için de faydalı olacaktır....
  • tek yapmanız gereken ona sevgi ve ilgi göstermek aynı zamanda da eşler olarak birbirinize özellikle de onun yanında saygılı olmak.