sözlük yazarlarının şiirleri

• görev adamı
• düşüncesini sırtlayamayan hayalet bir kalem gibi
  izini sürdüğüm en sabırlı şiirin hamlet'iyim
  zamanın uyuttuğu en ölümlü yüzümle
  dünyalı bütün savaş sahnelerinden çıkıyorum
  simsiyah notunu düşürürken sesimin
  fısıltılı korkuluklar gibi
  olmayı hiç mi bilmiyorum?
  
  yokluğum adından bir yabancı gibi
  kaç kere aynadan seslediysem kendimi
  suya değiyorum, deli harfler boğazımda
  inandığım ne varsa
  düğüm düğüm, yemyeşil
  izini sürdüğüm en bezgin şiirin ophelia'sıyım.
• gece güzel fakat bir kusuru var
  yalnızca ikimizin bildiği ağır uykusuzluklara değiyor bir ucu
  söylenmedik ne kaldı
  çok konuşmanın ağızda bıraktığı o kötü tat
  bunca sözü kolayca tüketmenin laneti sanki
  bırak şimdi çekip gitsin nereye gidecekse
  ardından bile bakma mutlak hüznümüzün
  bir tutam saçın ılık bir rüzgarda yanması gibi
  kokusundan başka ne kalacak geriye
  oysa sen buradasın bak
  ben de öyle
  sıyrılıp içimizdeki karınca kalabalığından
  durup dinlesek bir anlığına
  aynı çaresizlik değil mi derinine gömüldüğümüz
  eğilip, bükülüp sonunda kırılan
  bizi yalın ayak yollara düşüren
  aynı terk edilmişliğe de götürmüyor mu
  en kolayı
  çok sıradan bir akşamüstünde
  masadaki iki tabağa tutunan iki kişi
  itmek öteye her şeyi
  itmek kendi mavisine
  belki de ne varsa ondan sonra
• kum sessizliği var bu saatlerde
  ışık vurmaz ki tane üstüne
  dökülürse senin avuçlarından dökülür
  bir kale böyle olur inşa kalbim üstüne
  
  bu can arş'a mı çıksın istersin
  bedeni süs eyleyip topraktan döşeğe
  çiçekler bırak penceremde boy versin
  ay altında soluk taştan zemin yerine
  
  ayaklarım gitmez ki ruhum kalsın beride
  aşk der aşk, geçmez senden öteye
  bi rüzgar eser ki beni benden ayırır
  doğsa ya nehar bu kalbin üstüne.
• #90306430
• ki
  
  buraya ait hissetmiyordu "ki"
  zaten hiçbir yere ait hissetmiyordu ki
  bağlaçtı ama bağlanmayı sevmiyordu "ki"
  bu onun hayatı, ne denebilirdi ki
  
  bir gün birisini çok sevdi bizim "ki"
  ödün verdi kendinden, onun oldu bizimki
  günler geçti, sonunda anladı ki
  olduğu gibi kabullenilmek; ki bu en güzeli
• fahri hemşehrilik beratı
  
  nasıl unutur insan eteğindeki taşları.
  işleyen bir saati sürekli azarlayan,
  suçlar yaratan adamotlarından
  yaratan ve geceyi bekleyen
  
  ben birisini bilirim kütahyalıdır
  çıkınında sarsak bir horgörü
  kanserlidir, tren yolcusudur
  
  birisini daha bilirim adanalı
  ihtilalden beri düğmesini yanlış ilikler
  kamburdur
  rokaları ve kedileri sever
  
  insan nasıl hatırlamaz akşamüstlerini
  hayvanların ve bebeklerin layklandığı
  ama fazla yaşamadıkları akşamüstlerini
  
  nasıl unutur
  bisepsleri şakayıklarla zorlanan zabıt katibini
  stabilize mektuplar yazan
  reşit olmamış orman çıvgınlarına
  genelge, yönetmelik yerine
  evli genç kadınların kibrinden
  ağrı kesicilerden uzakta
  
  onların aşkı bir pazar akşamıdır
  bütün şarkıların birlikte söylendiği
  laternalar turunçlar arasında
  evyelerden ırmaklara taş taşınan,
  silkeleyip duran hünerle küpeşteden
  gevşemiş belleğimi
  pontius pilatus'tan bu yana.
• ıslanan
• gündüz düşü
  zaman akıyor göz kapaklarımın arkasında ileriye geriye
  kumarhanede bir makinenin başındaymış gibi çekiyorum kolu,
  duruyor sıralı resimler
  
  sen ve ben kız kulesinde
  sen ve ben galatada
  sen ve ben heybelide
  
  tekrar çevir biraz ileriye git bu sefer
  çek kolu! işte resimler!
  
  ben ve yalnız ben
  ben ve yalnız ben
  ben ve yalnız ben
• gün ışığı
  
  gel gün ışığı gir içeri,
  pencere aralı,
  gözüm sende,
  gel aramam artık aşkı,
  dilenci gibi kapı kapı.
  
  gel bitirelim hasreti,
  çayım daha taze,
  muhabbet demli,
  aşkı sorma benden,
  dilim lâl,
  kalbim seferde şimdi.
  
  gel gün ışığı tamam olalım,
  hazırsam aşkların en divanesine,
  çıra ol hem ışıt hem yak beni.
  
  umut