• bir kaç saat önce cnbcede yarım yamalak(sonu ve başını izleyemedim) izlediğim film. filmin sonunu izleyememiş olmam son anlarda babamın odaya girip aynen söyle bir muhabbet açmış olması:

    [filmin sonuna geldiğimizi düşünüyorum, 3 adamında bir odada yıkıntılar arasında otururken yağmur yağdığı sahne]
    baba - oğlum bu ne? vampir filmimi yine?
    ben - hayır baba
    [baba yabancı dilde söylenenleri duymuştur]
    baba - alman filmi herhalde savaş filmimi
    ben - hayır baba rus filmi
    [yağmur yağmaya başlar]
    baba - kominist filmi yani? belli baksana yağmur bariz yapay
    ben - bilmiorum baba! hem ne alakası var, izliyorum bi sn ya!
    [yağmur durur]
    baba - işte kominist filmi belli hemen bitti suları ancak bu kadar yetmiştir
    (bkz: nası yani)
  • --- spoiler ---

    totaliter bir toplumda iz sürücü (stalker) olarak bilinen bir rehberin, bir yazar ve bir bilimadamını (fizikçi) herkesin isteklerinin kabul edildiği özel bir odası bulunan bölge’ye götürmesinin hikayesidir film. bölgeye sadece yazar ve bilim adamı gitmez filmin fazlasıyla gerçekçi akışı (ağır ve gündelik zaman dilimine eş) izleyiciyi de bölgeye götürür.
    film fazlasıyla seyrek bir insan kalabalığının yaşadığı, sanayileşme sonucu bir çöplüğe dönmüş, insanların yüzünde umutsuzluğun kolayca okunabileceği (restoran’ın sahibi, trenin geçişi sırasında kapıyı açan adam), normal gündelik hayatını sürdüren insandan çok bu gündelik hayatı denetleyen inzibatların bulunduğu bir şehirde başlar.

    şehirdeki/filmdeki tek mutlu karakter yazarın stalker ile buluştuğu noktada yazarla konuşan kadındır. dünyada hala ilginç bulduğu şeyler olduğu için mutludur. yazarla konuşmasında yazarın “sevgilim, dünyamız çok sıkıcı. bu nedenle, telepati ya da hayaletler ya da uçan tabaklar da yok ya da bunun gibi dünya kesin kanunlarla yönetiliyor ve çok sıkıcı.” argümanına verebilecek bir cevabı vardır: “bermuda şeytan üçgeni’ne ne diyeceksin? onu da mı reddedeceksin?” hayata tutunabileceği, yaşamını keyifli kılabileceği bir şeyleri vardır, ve bu yüzden bölge’ye yaşamı sürdürmek için umudun bulunabileceği bu yere gelmek istemesine rağmen götürülmez.

    bu diyalog filmi baştan sona kat eden u/mutsuzluğun ne olduğuna dair fazlasıyla ipucu doludur, umutsuzluk yaşadığın şeylerin gerçek olduğunun farkına varmış olmaktır. hayali, imgesel olanı elinden kaçırmış ve bunun karşılığında salt gerçeklik içinde yaşayanlar bölgeye gitme ihtiyacı içinde olanlardır. zira, somut gerçeklikle mutlu olmak imkansızdır. yazarın restoranda antika eserler üzerine yaptığı konuşma neden somut gerçeklikten keyif alınmayacağına dair muazzam bir analizdir:

    “müzede sergilenen antika bir çömleği düşünün. zamanında yiyecek artıklarını saklamak için kullanılıyordu. ama şimdi evrensel hayranlığın bir nesnesi. özlü örüntüsü ve biricik biçimiyle herkes oh’larla ah’larla izliyor! ve birdenbire hiç de antik olmadığı anlaşılıyor. dalgacı biri onu arkeologlara yutturmuş. sadece eğlence için. görüldüğü gibi tuhaf, hayranlık ölüyor.”

    yazarın bu konuşması neden gerçeğin değil de, imgesel olanın mutlu kıldığı üzerine muazzam bir örneklemdir. (gerçekliğinin hiç de önemli olmadığı) ilk halinde vazo, insanlar için bir hayranlık nesnesi, onları mutlu kılan bir araç iken, vazo aynı vazo olmasına rağmen gerçekliğinin ifşa edildiği imgesel’in ortadan kalktığı durumda alelade bir vazodan başka bir şey değildir, kimsenin hayran olmadığı ilgiye değerbulmadığı bir vazodur. keyif ölmüş yerini gerçeğin soğuk rutinliğine bırakmıştır.

    restorandan sonra yazar ve profesor dibine kadar gerçekliğe batmış dünyadan stalker’in eşliğinden kaçmaya çalışırlar, etrafta öylesine dolaşan tek bir kimse yoktur, görünen insanlar sadece görev başında olan tiplerdir. bu durum şehri fazlasıyla gerçekçi kılar. o kadar ki, izleyici dahi kendisini bir an önce şehrin dışına atmak arzusu ile doludur, gerçek ve rutin olanla bu kadar yüzleşmesi onun için dayanılmazdır. görevlileri atlattıktan sonra rayların üzerindeki bir araca bindiklerinde ve bölge’ye doğru yola çıktıklarında gerçek olan arkada bırakılmıştır. fakat gerçekten imgesel olana geçiş ilk anda algılanmayan bir şeydir, ve filmin (kasvetli halden çıkıp) renkli bir hal alması bir süre gerçeklikle yaşamaya alışan izleyici tarafından algılanmaz. (yönetmen bunu çok iyi başarmıştır, imgesele geçiş anından önce izleyici uzun bir süre yazarın kafasını görür/izler, mekandan bir süre uzak kalan izleyici bir an gerçek mekanın nasıl bir şey olduğunu unutur, imgesel mekana geçtiğinde gerçek mekanı hatırlaması biraz süre aldığından doğal olarak yeni mekanın farkına biraz geç varacaktır.)

    imgesel mekan bütün canlılığıyla, yaşama sevinciyle karşılarındadır; kuşlar öter, hayvan sesleri duyulur, doğanın sesi kolayca dinlenebilir. stalker’in beraberindekileri bırakıp çayırların arasına uzandığı sahne imgesel olanın gerçek karşısında (mutluluk söz konusu olduğunda) nasıl da keyif verici olduğunu fazlasıyla ıspatlar. bu esnada stalker’ın elinde dolaşan minik böceği izlemek filmin en keyif verici anlarından biridir. fakat ortada bir gariplik vardır, iki bölge arasında böylesine muazzam fark varken, böylesine herşey ortadayken yazar ve profesörun kuşkuculuğu ile karşılaşırız. imgesel olanın hiçbir şekilde kabul edemeyeceği bir kuşkuculuktur bu.

    stalker’in çayırlara yatmak için yanlarından ayrıldığı sahnede profesor bölgenin hikayesini yazara fazlasıyla gerçekçi bir üslüpla anlatır, neden sonuç ilişkisi bu anlatısında muazzam bir şekilde işler ve vardığı sonuç fazlasıyla ürkütücüdür: “kimbilir üzerine titredikleri ne tür bir zırvaydı?” bölge’de bütün dileklerin gerçekleştiği bir yerin olduğuna dair hayalin köküne bundan daha fazla kibrit suyu dökecek bir sonuç olamazdı. bölgeye dair bu ilk kuşku değildir elbet, yazar bunu daha önce açığa vurmuş, yolculuğa başlamadan önce konuştuğu kızın “fakat sen demiştin ki bölge üst bir uygarlığın ürünüdür” sorusuna “yine de sıkıcı olmalı” diye cevap vermişti.

    bölgenin imgelerle fazlasıyla dolu olduğu stalker’ın bölgeye dair anlattıklarında açıkca görülür, bölgenin kurallarından bir adım dahi uzaklaşmak bölgenin lanetine neden olacaktır (kısa süre sonra anlaşılır ki bölgenin laneti, kurallarına uymayanları gerçeğin soğuk yüzüyle muhatap etmektir). sürekli yapılmaması gereken şeyler ve sorulmaması gereken sorular vardır, bunların yapılması halinde bölgenin büyüsü, imgeselliği kaybolacak geriye gerçeğin (aslında bölgede hiçbir haltın olmadığı gerçeğinin) soğuk ve katlanılamaz yüzü kalacaktır. tıpkı vazo örnekleminde olduğu gibi, bölgenin aslında normal alelade bir yer olduğunun farkedilmesi bütün imgeselliğini elinden alacaktır. bu yüzden stalker ısrarla rehberliği altındakileri bölgenin kurallarına uymaya davet eder.

    yazarın stalker’in sözünü dilemeyip kendi bildiği yoldan gittiği ve odaya yaklaştığı sahnede bir ses duyulur “dur! kıpırdama”, oradaki hiçkimseye ait olmayan bir sestir bu. fazlasıyla ürkütücü, ve gerçeğe dibine kadar iman etmiş olan yazarı bile bir anda imgesel olana çeken bir ses. yazar bu sesi duyunca geri döner. bu ses imgesel olanın sesidir, yazarın bilinmeyen bir mekana doğru yaklaştıkça içinde hızla artan merakın ona dillendirdiği ses. orada ne olduğuna dair bilinmezlik ve bunun yol açtığı merak ve meraka eşlik eden stalker’ın anlatıları, korkular, yazarı durduran sese dönüşmüştür. yazar ilk kez imgesel olanı kabul eder ve geri döner. bu ses izleyicinin sesidir de. (tıpkı jacob’s ladder’daki “rüyana devam et” sesi gibi, filmin dışından belli belirsiz bir yerden gelmiştir)

    fakat bu ses yazar için yeterli olmamıştır, ısrarla imgesele dahil olmaktan kaçar. ardından stalker’in sesinden (uzun bir alıntıyı hak eden) şu cümleleri dinleriz:
    “inanmalarına izin ver. ve tutkularına gülmelerine izin ver. çünkü, onların tutku dediği gerçekte duygusal bir enerji değil, ruhları ve dış dünya arasında bir sürtüşme. ve en önemlisi, kendilerine inanmalarına izin ver. izin ver çocuklar gibi çaresiz olsunlar, çünkü güçsüzlük muhteşem bir şeydir ve güç, hiçbir şey. insan doğduğunda güçsüz ve uysaldır, öldüğünde ise, katı ve duyarsızdır. bir ağaç büyürken hassas ve esnektir, ama kuruduğunda ve sertleştiğinde ölür. sertlik ve güç, ölümün refakatçisidirler. uysallık ve güçsüzlük, varlığın canlılığının dışa vurumlarıdır. çünkü katılaşan hiçbir zaman kazanmaz.”

    bilgi ve gerçek, inanmanın karşısında acziyetin ve çaresizliğin kaynaklarıdır. bunlar imgesel olanı ortadan kaldırıp, somut gerçekliği ürettiklerinden ölüm/ yani herşeyin sonu gelmiş demektir. stalker bu yüzden inanmaya sığınır, inanın ki imgesel “oyun”una başlayabilsin der beraberindekilere. böylelikle imgesel olana geçişin anahtarını verir: inanmak.

    fakat yazar da, profesor de inanmanın çok uzağındadırlar, sorgulamalarına, imgeselin altını oyacak sorularına devam ederler. stalker bölge’deki en büyük kozunu oynar, bölgedeki en ürkütücü yola, tünele aralarında inanmaya en az eğilimli olan yazarı öncü olarak yollar. bilinçli bir tercihtir bu, kurada hile yaparak yazarın öncü olmasını sağlamıştır. tünelin getirdiği korkunun yazarın iman ettiği mantıklılığı (beraberinde getirdiği gerçekliği) elinden alacağını ve onu en mantıksız görünen şeyi bile kabul ettirebilecek inanmayla tanıştırabileceğini düşünür.

    fakat stalker’in unuttuğu bir şey vardır, görmek aslında korkunun hiç de korkulası bir şey olmadığını anlamaktır, bu yüzden yazarın korkunun içinden geçmiş olması ona korkulacak hiçbirşeyin olmadığını tekrar tekrar kanıtlar. stalker’in her çabası başarısızlıkla sonuçlanır. odanın önünde beraberindeki inanmaları gerektiğine son bir kez uyarır, aksi durumda odanın hiçbir işe yaramayacağını belirtir: “eşikteyiz bu hayatınızdaki en önemli an. şunu bilmelisiniz ki en derindeki dilekleriniz burada gerçeğe dönüşecek. en önemli dileğiniz! istırabın doğuşu! bir şey söylemeye gerek yok. yalnızca yoğunlaşmalı ve tüm hayatınızı anımsamayı denemelisiniz. insan geçmiş hakkında düşünürken, daha sevecen oluyor. ve en önemlisi, en önemlisi, inanmak zorundasınız!”

    fakat başaramaz, yazar tüm gerçekçiliğiyle karşısındadır: “senin içini okuyabiliyorum! insanlar umurunda değil! sadece para kazanıyorsun, acımızı kullanarak! para bile değil. kendini eğlendiriyorsun burada. her şeye gücü yeten tanrı gibisin burada. sen, ikiyüzlü alçak, kimin yaşayacağına ve öleceğine karar veriyorsun. düşünüyor! şimdi neden iz sürücülerin odaya girmediklerini anlıyorum. bu güçten, gizemden, otoritenizden zevk alıyorsunuz!”

    bölgeden geri dönülür, rehberlik yapılanlar gerçeklikleriyle gittikleri yerden gerçeklikleri ile geri dönmüşlerdir. stalker hınç doludur: “kendilerini entellektüel sanıyorlar, bu yazar ve bilim adamları! … bir amaç için doğduklarını ve talep edildiklerini sanırlar! … böyle insanlar bir şeye inanabilir mi?” filmin sonu stalker’in kızının masanın üzerindeki 3 bardağı izleyişi ile biter. kırmızı sıvı dolu bardak profesorü temsil eder, içinde garip nesneler bulunan kavanoz yazarı, büyük ama boş olan bardak ise stalker’ı.. masanın üzerinde hepsi hareket halindedir, fakat masadan düşen en son harekete geçen olmasına rağmen büyük bardaktır. stalker imgeselini kaybetmiştir.

    sinema tarihinin en büyük entelektüalizm eleştirisidir film, pozitivizmi yerden yere vurur, hayatın bütün tadını elden alan kötü bir lanettir, gerçek arayışı içinde boğulan ve gündelik hayatı bir karabasana çeviren entelektüelizme reddiyedir. her keyifli/ilginç/heyecan verici olan şeyin makul bir açıklamasını bulmaya çalışan, açıklandıktan sonra tüm keyfi ortadan kaldıran bir lanet. en nihayetinde, sovyetlerde fazlasıyla etkisini gösteren entelektüalizmin muazzam bir eleştirisidir.

    --- spoiler ---

    edit: hiçbir kaynak göstermeden bu yazıyı alıntılayan "www.divxforevertr.com" sitesini kınıyorum.
  • lanetli denilebilecek bir tarkovsky filmidir. ilk olarak görüntü yönetmeni* tarkovsky ile anlaşamayıp filmin ortasında çekip gitmiş. yine de tarkovsky durmayıp filmi kendi başına devam ettirmiş. bütün dış mekan çekimleri tamamlandığında ise filmin yanlış tabedildiği ortaya çıkmış. çekimlerde o dönem için sovyet rusya'da olmayan bir kodak film kullanılıyormuş, ama laboratuvarda bunun farkına varmayıp her zamanki gibi işlemişler. sonuçta bütün filmler yanmış. aslında bu yanlşılık tarkovsky'nin hoşuna bile gitmiş, çekimler boyunca sık sık yaptıklarını beğenmediğini söylüyormuş. kimilerine göre filmler yanmasa bile, projeyi terk edecekmiş. haliyle yok olduklarını duyunca sevinmiş, bunu bir fırsat olup görüp film için tekrar bütçe ayarlamış. yeni bir görüntü yönetmeniyle* tekrar çekimlere başlamış. her gün senaryoyu yenileyerek bütün dış çekimleri baştan almış. laboratuvar hatasıyla yanan filmler yıllar sonra gerçek anlamda alev alarak yanmış ve onları saklayan editörün de canını alarak tamamen yok olmuş. filmin insan sağlığına "etkisi" bu kadarla kalmamış. zone çekimlerinin yapıldığı yer kimyasal madde üreten bir fabrikanın hemen yanındaymış. bu fabrika bacasından sürekli olarak beyaz tozlar püskürtüyormuş, filmin içinde de bu tozları bizzat görebiliyoruz. nehirde akan ve kar gibi yağan şey o beyaz şeyler konfeti değil, bildiğimiz zehirli atıklarmış. set ekibindeki bir çok kişinin yüzü şişmeye başlamış, çekimler uzadıkça huzursuzlanmaya başlamışlar. oyuncular giderek artan sıkkınlığında gerçeklik payı da var diyebiliriz. maalesef bu zehirli atıklar yalnızca alerjiyle kalmamış, tarkovksy de dahil olmak üzere filmde çalışan üç kişi* ilerleyen yıllarda akciğer kanserinden ölmüş. bunlara tarkovsky'nin çekimler sırasında* kalp krizi geçirmesini de eklersek tam olacak sanırım.

    peki değmiş mi? kusursuz bir film olmuş!
  • "bilincim dünyada vejeteryanlığın hüküm sürmesini istiyor. bilinçaltım ise sulu bir et parçası için kıvranıyor... peki, ben ne istiyorum?" (filmden)
  • internette kurcaladığım bir forumda filmdeki "köpek" üzerine, "bence yönetmenin kara mizah duygusunu temsil ediyor", "bence hayatın zorluklarına karşı yılmadan güçlenmektir o köpek", "abi bence dünya dışı zeki varlıkların adeta göstergesi" gibi yorumlardan sonra birinin yazdığı;
    "filmdeki köpek setteki güvenliğin eksikliğini temsil etmektedir, lakin senaryoda olmamasına bir köpek sete girip çekimlerde gözükmüştür, yönetmen de çok sevip filme eklemiştir."
    metnini okuyunca içimin bir garip olduğu, kendimi aptal hissetmeme neden olan filmdir.

    izlediğim en iyi filmlerin arasında girmiştir o ayrı...
  • uzak adlı n.b.c filminde porno film seyrederken birden bu filmden bir sahneye geçiverir kahramanımız yakalanmamak için...
  • hiçbir şey hakkında bir film. ince bir şekilde hayatın amacını gösteriyor: hiçbir şey.

    tarkovski, tüm hayatımızı mecazi olarak tek bir sahne üzerinden özetliyor; hepimiz yaşamımız boyunca arzularla dolup taşan, ancak bunların gerçekleşmesini ne kadar istediğimiz şüpheli olan gergin yaratıklarız.

    “vicdanım vejetaryenliğin dünyayı kazanmasını istiyor. ve bilinçaltım bir parça sulu et için can atıyor. ama ben ne istiyorum?”

    debe editi: bu filmin gerçek bir sanat biçimi; normal bir filmden çok, görsel bir şiir olduğunu düşünüyorum. diğer filmlerin sanat olmadığını söylemiyorum ama benim için özel olan kubrik ve tarkovsky, biz seyircileri düşünmeye sevkediyor ve filmlerinin anlamını bulmamız için kendimizi ifade etmemize izin veriyorlar.
  • sözlükte anonim olmadığım için adımı soyadımı, kimlik bilgilerimden de linkedin hesabımı bulan, telefon numaram rehbere kayıtlı olmadığından eski işyerime telefon açıp kredi borcum olduğunu söyleyerek cep telefonu numaramı öğrenen, gecenin bir yarısı gizli numaradan arayarak ödümü patlatan, tüm bunları anlatıp bir de üstüne şarkı dinletmek isteyen pezevenge stalker denir.

    stalkerlar aramızda yaşar ve normal insan taklidi yaparlar, hatta bazıları sözlük okuru ya da yazarıdır. insana gecenin bir yarısı internetten biber gazı siparişi verme ihtiyacı hissettiren meczuplardır.
  • --- spoiler ---

    "neydi o ? göktaşı mı? kozmik uçurumun sakinlerinden bir ziyaretmi acaba? bir yol yada diğeri, küçük ülkemiz, bir mucizenin doğuşunu gördü: the zone (bölge). oraya derhal asker gönderdik, dönmediler. sonra polis kordonuyla bölgeyi kuşattık. belkide doğru olan buydu : ama bilmiyorum"

    içlerinde 'başka dünyaların' varlığına inanan, inançlarıyla yaşayan, mutsuz , bi yere kadar umutsuz insanlardır , izsürücünün (stalker) peşinden umuda (mutluluğa) ulaşmak isteyenler hep isteyenler, sadece isteyenler. yaşamla aralarındaki bu bağlarını ise bu tüketilmeyen son umuttan alanlar.

    "...dur demiştim sana. bölge çok karmaşık bir sistemdir. tuzaklarla dolu ve ölümcül. insanlar yokken burada neler olup bittiğin bilmiyorum. ama biri ortaya çıktığı anda herşey hareketlenir. eski tuzaklar görünmez olur ve yenileri ortaya çıkar.güvenli sanılan yerler geçilmez olur. şimdi yolunuz kolay, şimdi ümitsizce gerekli hale geldi. bu bölge, kaprisli bile görünebilir. ama yaptığımız bu. insanların yarı yolda durmak zorunda kalıp geri döndükleri bile olmuştur. hatta bazıları kapının eşiğinde öldü. ama burada olup biten herşey bize değil, bölgeye bağlı.

    - yani iyi olanların geçmesine ve kötülerin ölmesine mi neden oluyor?
    + bilmiyorum. sanırım tüm umutlarını yitirmiş olanların geçmesine izin veriyor. iyi yada kötülerin değil; fakat zavallıların. ama nasıl davranmaları gerektiğini bilmiyorlarsa , en zavallıları bile ölür."

    oysa eşiğe gelindiğinde, ne yazar geçebilir eşikten, ne fizik prof.ü, nede görünüşte zavallı olan , gerçek umutsuz diyebileceğimiz stalker.
    hepsinin dünyayla aralarındaki son bağ olan o dokunulmamış umuda ihtiyaçları vardır. yazarın tek varlığı yazarlığı, bilim adamınında bilimidir elindeki. mucizenin varlığıyla yüzleştiklerinde, tükenen herşeyin ardından, yaşamayı göze alamazlar, gerçek zavallılar değildirler çünkü. " vicdan, acı gibi şeyler hep uydurmadır , evet. " ve bu uydurmalara ihtiyaçları vardır,anlamın varlığına olan inançlarına, kaderlerini yaşamaya ihtiyaçları vardır.

    eşiğe geldiklerinde, umuda ihtiyacı olmadıklarını, odaya(en derinlerindeki isteklerinin gerçekleşeceği yer) inanmadıklarını söylerler, kendilerini kandırmak için, stalkerın elindeki tek şey olan inancıyla oynayarak yaparlar bunu. kendi inançlarını korumak, korkularını saklamak için, stalkerı inanan olmakla suçlarlar, kendi ellerindeki umudu tüketmeye yanaşmadıkları halde..
    stalkerın ise, eşiği geçebilecek cesareti yoktur, onun kaybedebileceği, vicdani yükü, dünyayla bağı ise, karısı ve kızının varlığıdır.

    "izin ver planlanan herşey herşey gerçekleşsin.
    inanmalarına izin ver.
    ve tutkularına gülmelerine izin ver
    çünkü onların tutku dediği gerçekte duygusal bir enerji değil,
    ruhları ve dış dünya arasındaki bir sürtüşme.
    ve en önemlisi kendilerine inanmalarına izin ver,
    izin ver çocuklar gibi çaresiz olsunlar,
    çünkü güçsüzlük muhteşem birşeydir; ve güç hiçbirşey."

    sonunda hepsiyle birlikte stalker da evine döner,anlam aradığı kitaplık dolusu kitaplarının önünde, inancıyla oynanmış halinin müthiş yorgunluğunda, acıyla haykırırken, bu 'arayan' haliyle, ebedi bir mahkumdur, inancıyla kendine kilitli bir mahkum.

    tersi olsaydı olabilseydi, ve tüketilseydi son umutta; sisifos gibi, anlamsızda katlanılabilseydi dünyaya, başka bi özgürlük sarabilirdi heryanı.
    gerçek varoluşa ulaşılır,yada ölümden sonra ki gerçek yaşam kalırdı geriye.
    olamadı.

    filmin sonu, stalkerın sakat kızı , herşey onda saklı belkide.
    oda kendi içinde saklı ışığıyla,gözleriyle fark yarattı dünyaya, ve gözleriyle varoldu, gözleriyle mümkün kıldı umudu ve mucizeyi...

    ve o gözler, biz çırpınan ölümlülere bir hediyeydi, biz; esaretinin farkında olmakla lanetlenen esirlere kırpılan bir göz bir yerde..

    --- spoiler ---
  • umudun, mutluluğun, hayallerin, sürekli değişken parametreler tarafından belirlendiği, en kısa yolun en kolay yol olmadığı, ulaşıldığında değerinin azaldığı, aslolanın yolculuk olduğu, ve bu noktada, yol gösterenin değil, yolcu olduğunu anlatan tarkovski yapıtı.
hesabın var mı? giriş yap