synthesis

• evanescence adı ile yayınlanmış ergenlik zamanlarının kraliçesi amy lee‘nin yeni albümü.
  kuruldukları tarih olan 1995’ten beri çıkardıkları üç stüdyo albümünden seçtikleri şarkıları geliştirip, değiştirip, modernleştirerek üstüne iki yeni şarkı ekleyerek synthesis olarak piyasaya sürmüşler. bu albümün gelişini sosyal medya aracılığıyla ilk duyduğumda bu fikirlerine hiç sıcak bakmamıştım; hala yeni materyal çıkarsalar daha iyi olur diye düşünmeme rağmen kabul etmeliyim ki, girdikleri bu yolda yapabilecekleri en iyi sentezi yapmışlar.
  bir bakış açısı getirecek olursam; öncelikli olarak vokallerden bahsetmeliyim. ilk albümleri fallen çıktığından beri on dört sene geçti. bu süreçte bu kadın nasıl vokallerini bu kadar geliştirmeyi başardı anlayamıyorum. madem bu işi bu kadar ileri götürecektin; neden bizi yıllarca o pürüzlü, güçsüz sesine maruz bıraktın ey kadın? çok net belirtmeliyim ki; şu anki vokalleri bahsettiğim albüm döneminde olsaydı rock dünyasına şu an çok farklı bir pencereden bakıyor olurduk.
  albümün temelinde yılların eskittiği hayattan bezmiş bateri sesi yerine akıp giden olgun modern keman sesi duymak gerçekten hoşuma gitti.
  “ı can’t change who ı am” ile başlayan lacrymosa; aşırı yavaşlatılıp adeta bir slow burn yaşatılmış ve 2011’de çıkardıkları kendi adlarını taşıyan albümlerinin sözlerinin gerçekten ne kadar titizlikle ve derinlikle yazıldığını hatırlatan the end of the dream; paranoya duygusuyla, elektronikle ve yüksek notalara umarsızca vuran amy lee’nin sesinin harmanlanmasıyla ortaya çıkan imaginary en etkileyenler arasından oldu.
  tanım: eski hatıralara yeni duygular yükleyen pek güzel olmuş evanescence albümü.
• ing. sentez.