• en çok ıslandığın; kendi cenazeni kaldırma fantezisinde, rakip yerine kahramanın kazanması. uvvv ağla beybi... herkes ölüyor... uvvv...
    uvv neyse amk artık!
    mezartaşları ziyaret defterlerine dönecek. yılın belli dönemlerinde karşıt fikirler çarpışacak. hatta kabir ziyareti bile gerekmeden! pardon, zaten benzeri şu an yürürlükte. burdan sayıp sövebiliyoruz.
    tek bir tanrı olsa, tek bir adiliği gözden kaçırmazdı; gözümüzden sakındığımız çocukların sağlığını.
    sadece çocuğu rehin alarak hiçbir ölüme isyan etmemen gerektiğini kabullenen görüşün yine çocuk üzerinden; "çocuk cennet kapısında girmem de girmem diye nazlanırmış"* diye çocuk ölümlerini bile şükür malzemesi yapması; her daim kazanması. bunun karşısında; şantajla, öngörüsüz, bilgisiz ve sığ kalmak, cevap verememek insanı utandıran yegane çaresizlik. diğerleri kolay. çaresizliğin binbir halinden pişkinlik var mesela. burada tüm sorumluluk ve önlem senin elindeymiş gibi gösteriyorlar. sen doğru olanı yapsaydın belki kurtulurdu.

    *bu atıf canlı yayında aileyi te"s"kin etmeküzere programda olan hoca tarafından sarfedilmişti. link yok. bu var.

    yine güncele, yani senin ıslanmana; içini ısıtan fantezilerine dönüyorum. kendini iyi hissedebilmek için bir gerece ihtiyaç duyarken kötü bir insan olmadığın halde, bu insanlar peki ne düşünüyorlar da yatmadan, nefeslerini tutarak da olsa ölmeyi istemiyorlar? cevap bulamıyorum.

    edit diyorum peşinen: kimsem ölmedi. herkes mutlu. çocuğa anne vadedilir. bekara manita. başkasına estetik.... herkes mutludur orada.
  • huzurevine tedavisine gittiğim parkinson hastası bir teyzenin, daha tanışmamızın 10. dakkasında bana söylediği cümle.

    "evladım, hayatım boyunca tanıdığım hiçkimse şu anda hayatta değil, benimle uğraşıp yorulma istersen"

    daha sonra öğrendim ki, çocukları dahil bütün akrabaları, arkadaşları, eşi dostu vs herkes bi şekil vefat etmiş teyzemizin. kendisi öğretmen, ölen kocası korgeneral. etkisinden 10 gün çıkamamıştım. öyle depresif hallere girmesem de, kafamda aynı senaryoyu kendime uyarladım,canlandırdım.

    daha derin bir yalnızlık şekli düşünemiyorum.

    geçen hafta huzurevi sahibiyle hastanede tesadüfen denk geldik, teyzenin vefat ettiğini öğrendim.

    hikaye bu kadar.
hesabın var mı? giriş yap