türkiye'den siktir olup gitmek

• yaklaşık iki senedir münihteyim yaklaşık 50 yıl ilerdeyim zamanda yolculuk bu olsa gerek...
• (bkz: siktir git!)
• her aklıma düştüğünde euroyu 9 la çarpıp doları 8 le çarparken buluyorum kendimi
• uzun zamandır hayalim. yaşım ilerledikçe umudum kırılıyor ama olsun. er geç başaracağım.
• geçenlerde yıllar önce work and travel dönüşü aldığım laptopumun enter tuşu kırıldı. internetten orijinalini buldum; 7 dolar. 7 dolar da kargo 14 dolar ediyor ve türk lirası karşılığı tam 105 lira! küçücük bir plastik parçasının benim olabilmesi için tam 105 birim para ödeyeceğim. emeği geçen herkesin allah bin kere belasını versin. demem o ki eğer gittiyseniz sakın bir yanlışa düşüp geri dönmeyin. ben düştüm, düştükten kısa süre sonrasından beri de pişmandım zaten ve fakat bu tuş olayı tuz biber oldu; artık ilk fırsatta tekrar siktir olup gideceğimden eminim.
• bugünkü sebepler,
  
  iflas ettiği için intihar eden esnaf
  
  yakacak alamadıkları için sünger yakarak ısınılan evdeki iki çocuk öldü
  
  yanan evdeki elleri koli bandı ile bağlanmış kadın yaralı kurtarıldı
  
  insanların ölmesinin normal birşey olmasından dolayı
• bu basligin mudavimi olacagimi, bu eylemi gerceklestirmeden once yazmistim; nihayet eylemi gerceklestirmis biri olarak yaziyorum: buna gercekten inanirsaniz, gercekten bir gun yapiyorsunuz.
  
  hani inanmak basarmanin yarisidir diyorlar ya, yine atalarimizin soylediklerinin arkasindayim.
  
  maalesef bir yerde ne vatan sevgisi, ne dogdugun buyudugun yer, ne anilarin, ne yasanmisliklarin onemi kaliyor. ulkenin geldigi hali goruyorsun, cehaletin gunden gune arttigini, bu cehaletin bilincli eylemlerle gunbegun pekistirildigini, toplumun her alanina kok saldigini, insanlarin medeniyetten her gecen gun daha da uzaklastigini, her gun kadin cinayetleri haberleriyle gune basladigini, nufusun buyuk cogunlugunun aclik ve yoksulluk sinirlari icinde yasadigini, calisan insanlarin hak ettiklerini kazanamadiklarini, dolandiricilarin yolsuzluk yapanlarinsa yere goge sigdirilamadigini, memlekette bir gram nefes alacak yesillik birakmadiklarini, birilerine rant saglamak icin peskes cekilen topragini- kurumlarini, odedigin vergilerin nerelere gittigini bilemedigini ama nedense hizmet olarak hic sana geri donmedigini, egitimin her gun daha da kalitesizlestigini, universitelerin iclerinin bosaltildigini...ve bunun gibi bircok sebebi bir arada goruyorsun, dusunuyorsun, yasiyorsun, sonra bunlarla daha fazla yasayabilir miyim diye idrak etme noktasina geliyorsun ve sonunda memleketi terketme karari aliyorsun. sonra aldigin bu karari uygulamaya gecirmeye karar veriyorsun ve bi bakmissin ki, elin ogullari sana gercekten hak ettigin degeri veriyorlar, gel diyorlar, gel bizim icin calis bize katki sagla diyorlar.
  
  henuz belki kisa bir zaman oldu ama, her gun haberleri ve ulkede neler olup bittigini yakindan takip ediyorum. su ana kadarki surecte, yaptigim eylemin hakliligindan hic suphe duymadim, umarim gelecekte pismanlik da duymam.
  
  belki de ben bu ulkeden s*ktirip gitmesi hayirli olmus biriyim. bilemedim.
• ciddi anlamda düşündüğüm şeydir.
  
  öyle saçma bir toplum haline geldik ki, kimse çalıştığı kurumdan, okuduğu okuldan, yaşadığı hayattan memnun değil. çünkü olmak mümkün değil. yıllarca çalışıyorsunuz, torpilli herhangi birileri herhangi bir yerde önünüze geçiyor. hem de birçok kez. bu düzene kim dur diyecek bilemiyorum fakat ben değilim. umarım bir gün çok uzaklardan revize ederim yazdıklarımı.
• bu başlığı açan adamı hala içeri atmadılarsa, bu ülkede yaşanır bence.
  
  benim de ona diyeceğim şu ki: "e siktir git, daha neyi dert ediyorsun?"
• pratikteki ( para, yabancı bir yere alışma, dil vs..) sorunlar dışında psikolojik etkileri de zaman zaman ağır olabiliyor. ben ıtalya’ya yerleşeli 2,5 yıl oldu. içimdeki aileme karşı suçluluk hissi hiç geçmiyor. sanki onları terk etmişim gibi hissediyorum. bir şeye ihtiyaçları olduğunda bütün yükü ablamın üstüne atarak haksızlık yapıyormuşum gibi geliyor. sonra arkadaşlıklar mevzusu.. insan sanıyorki internet diye birşey var, konuşmaya devam ederiz.. o iş de öyle olmuyor, gözden uzak olan gönülden de uzak oluyor. gittikçe azalıyor konuşmalar ve onca yıllık arkadaşlıklarınız yavaş yavaş bir anı oluyor sizin için. ben ist’daki evi kapatmamıştım kışın geldiğimde kalırım diye ( artık kapatacağım ) eve bir geldim bir karış toz var heryerde, ablam ilgilenecekti güya, yapmamış, niye yapsın ki? burda bıraktığınız insanlar ile kaçınılmaz olarak bir mesafe giriyor aranıza. birde diğer siktir olup gidenleri bilemiyorum ama ben kültür konusunda da biraz yalnızlık çekiyorum, şöyle ki; günlük pratikte değil elbette ama daha derin konularda.. örneğin tr’de habamam sınıfı, osmanlı, gelenekler vs.. ile ilgili bir konuşma espri olduğunda hemen anlarsınız, gülersiniz, orda anlamıyorum elbette ve bunun gibi konularda çok önemli değil tabi ama ister istemez bir yabancılaşma hissi oluyor, yada siz bazen bu konularla ilgili espri yapıp salak salak gülmek istiyorsunuz..
  sonra tr git gide uzaklaşıyor sizden, istenizde artık dönemezmişsiniz gibi geliyor. 1 haftadır tr’deyim ve sanki doğma büyüme italyanmışım gibi herşey tuhaf geliyor gozume. bu iyi bir şey değil. çünkü italya benim ana vatanım değil, ama artık burayı da vatanım olarak göremiyorum.
  kendi adıma maddi, pratik süreçlerden ziyade psikolojik olarak daha fazla zorlandığımı söyleyebilirim. ama pişman değilim, bugün olsa bugün de kararımı (bkz: türkiye'den siktir olup gitmek) ten yana veririm.