velilerin çocuklarının piremses ve oğluş olması

• bizim çocuklarımız hep şımarıktı. bazı arkadaşlar bizim zamanımızda böyle değildi diyor. hayır böyleydi daha doğrusu biraz daha hafif tonlusuydu lakin zaman geçtikçe bu tonlar daha da ağırlaştı. 80'lerde ilkokula gitmiş bana 70'lerin hali anlatılır ve sizin durum gevşek denirdi. yani her dönemde yavaş yavaş bu hal öğretmenlerin ve velilerin aleyhine gidiyor.
  sorumsuz çocuklar yetiştiriyoruz ve bu sorumsuzluklarının onları güçlü bireyler yapacağını sanıyoruz.
• bu yeni nesil çocuk yetiştirme ile ilgili çok doluyum arkadaş. resmen bıktım, şiştim etrafımdaki annelerden. çook hassaslar, çocukları bir tane, zinhar laf edemezsin, değil terbiye etmek eleştiremezsin bile, uyarıda bulunamazsın. çocuk ortalığın anasını beller, tatlı tatlı uyarsan bile "benim çocuğum fazla mı geldi" der, gözlerini doldurur. ya tamam ben anlayışsız hırtın biriyim, sen neden bu kadar manyaksın? çocuk narin mevzuymuş, çocuğuna laf edilen anne yetersizlik duygusuna kapılırmış, anneliğinin sorgulanmasını kimse kaldıramazmış. neden? sen mükemmel misin? hiç hata yapmış olamaz mısın bu çocuğa bakarken? anne olunca objektifliğini bu kadar mı yitirdin?
  sorun ne biliyor musun? bizim insanımız ezik. klişe ama bunun da temelinde eğitim ve yetiştirilme biçimi yatıyor. bizim sistemimiz hep bir yarış ve üstünlük düzeni üzerine kurulu. takdir kazanman için hep bir adım önde olman lazım. o liseyi kazanman lazım, ordan iyi bir üniversiteye gitmen lazım. bunları yaparken hep birilerinin önüne geçerek yapıyorsun bunu, el mahkum. alışıyorsun buna zamanla, doğalı ideali bu gibi geliyor. üstünlük eşittir başarı. bu tezgahtan çıkan insanlar ebeveyn oluyor, ödleri kopuyor aşağı kalmaktan. çocuk sevgisi filan bahane, bilinçaltında o çocuk bir araç, üstünlük yarıştırma aracı. benim çocuğum kusurlu eksik ha! yani ben beceremedim yetiştirmeyi, yani senden ondan şundan gerideyim! hayır olamaz!
  kardeşim sen insansın, kusurlusun. çocuğun da öyle. kimseden bir farkı yok, hepsi epi topu çocuk bunların. yormayın insanı.
• eşşek kadar olmama rağmen babamın hala oğluşum diye hitap etmesi. ailenin gözünde hala büyümediğimizi gösteren terim.
• bundan en çok, nadir de bulunsalar bugünün düzgün yetiştirilen çocukları ve yarının düzgün yetiştirilmiş bireyleri zarar görür. çocuğu düzgün yetiştirirsiniz, şımartmazsınız diğer zebani çocukların arasında tek düzgün insan olarak ezilir; ileride büyüyünce de düzgün bir insan olduğu, egosu normal seviyede bulunduğu için kendilerini bilmemnerenin valisi sanan insanlara uyum sağlayamaz, onlar tarafından aptal yerine konmaya çalışılır.
• tek veliler olsa neyse hala ve teyze olarak benim prensim hepsi. şımarsınlar, özgüvenleri olsun. ama iyi insan olsunlar.saygılı olsunlar, hayvan sevsinler. ailesine şımarsınlar ama.kaprisleri bile beni mutlu eder.
• bir hikaye var bana onu hatırlattı:
  
  "ağalar gece karanlıkta 'kuzu' diye eşek sıpasını kesip yemişler. sabah olunca bakmışlar yedikleri kuzu değil, eşeğin yavrusu.. o demiş 'ben yemedim', bu demiş 'ben yemedim'.. içlerinden biri çıkmış; 'ulan sen yemedin, o yemedi de, koskoca sıpayı kim yedi ya?.' demiş.."
• (bkz: 3 aylık tatilden dönememek)