yalnızlığın en çok koyduğu zaman

• doğum günün
• her gece ağlarken sarılmak için bir tek yastığının olduğunu anladığın an
• hasta olduğun andır. yalnız olmaktan, kendinle vakit geçirmekten ne kadar zevk alırsan al, hastalanınca hastaneye yalnız başına gitmek, elini tutup destek olacak olan birinin olmaması çok koyar. sedyede hemşirenin gelip sana iğne yapmasını beklerken bir damla yaş süzülür gözlerinden. sonra dönüp bir de kendine kızarsın "noluyo ya, ben güçlü birisiydim, yalnız başıma her şeyin üstesinden gelebilirdim. bu duygusallık da nereden çıktı ki!". öyle olmuyormuş işte. sosyal canlılarız sonuçta. hem fiziksel hem de psikolojik olarak ötekine ihtiyaç duyuyoruz. tabiatımız böyle...
• eve bira alıp gittiğim zaman
• gece gözlerini tavana dikip uykunun kaçtığı zaman, dertleşecek kimsen olmadığında ya da tam olarak yan odanda olan insanların bile içinde kopan fırtınalardan asla haberinin olmadığı zaman.. b.ktan zaman
• biran aklıma geldi.hani banyoya girip yere gazete serersin ya üstüne bir de tabure koyarsın. oturup aynaya bakarak saçını kesersin kafanın arkasını göremediğin için arkaya başka bir ayna ile perspektif yaparsın .(tabi bunca zahmete ne gerek var berbere de gidebilirsin)
• milyonların içinde etrafına baktığında...
• düşüncelerin sonsuzluğu arasında yolculuk yaparken, seni kolundan tutup çıkaracak biri olmadığı zaman sanırım. çaresiz bekliyorsun "ne düşünüyorsun yine?" denmesini ama nafile..
• ispanya'da salgın sebebi ile çalışanların terk ettiği huzur evinde ölü bulunan yaşlıların haberine denk geldim geçen gün.
  yalnız ölmüşler lan. yalnız yaşamak kolay da, yalnız ölmek fikri çok koydu.
  
  gideyim bir çay koyayım, bir de sigara yakayım, mutlu olayım.
• evlenen, nişanlanan arkadaşlarının fotoğraflarını beğendiğin andır. insan bir kendini sorguluyor. ah sözlük ah yarayan kanama bastı bu başlık.