• evimin yanında kreş olması sebebiyle her sabah gördüğüm manzara.
    annesinin peşinden sürüklene sürüklene, ayakta uyur vaziyette kreşe bırakılan çocuk bu.
    küçücük yaşta yaşam kavgasına girişmiş bebecik.
    bir bıraksalar oracıkta kıvrılıp uyuyacaklar oysa.
    lan bir insan 3 yaşında mı başlar hayatın yükünü yüklenmeye?
    bir kaç sene sonra da okul derdi başlayacak.
    sonra sınavdı, ygs lgs igs hayatı sikilecek garibimin.
    sokaklarda topaç çevirmek, akşam ezanına kadar maç yapmak hiç olmayacak hayatında.
    varsa yoksa ders, sınav, koşuşturmaca.
    dershane, rekabet ve başarılı olma zorunluluğu.
    şu an ne olduğunu tam idrak edemese de birşeyler oluyor.
    tv'de mutsuz insanları görüyor.
    nefretten gözü dönmüş amcaları görüyor.
    polisler var, sirenler çalıyor.
    sonra uyku saati geliyor.
    sabah gene annesi uyandıracak.
    süklüm püklüm annesinin peşine takılıp kreşin kapısına bırakılacak.
    akşama kadar annesini özleyecek.
    debe edit:
    (bkz: taşlıdere ilköğretim okulu yardım kampanyası)
  • kreşe giden bütün çocuklar için geçerli olamayacak örnek. benim çocuğum değil örneğin. sabah 7'de kalkıyor. sütünü içiyor yatakta oynaşıyoruz, biraz oyuncaklarıyla oynuyor sonra hep birlikte 8'de evden çıkılıyor. güle oynaya kreşe gidiyor. (ilk baştaki alışma günlerini saymazsak) yaşıtlarıyla vakit geçiriyor, sevdiği ve sevmediği arkadaşları var. öğretmenleri onu seviyor, o onlara bayılıyor. gün içinde bana özçekimler geliyor, öğretmeniyle kucak kucağa. eğitim alıyor, öyle ingilizcenin peşinde falan değilim, yemek yemeyi, sabır göstermeyi, sıraya girmeyi, saygı duymayı, hata yapınca özür dilemeyi, kendi giyinip soyunmayı öğreniyor. 2,5 yaşında.

    ben çalışan anneyim mecburen gönderiyorum mu? hayır! çalışmasaydım da çocuğumu kreşe gönderirdim. yetersiz kaldığını hissediyorsun bir süre sonra. evde montesorri'nin bile bilmediği oyunlar uydurarak geçmiyor hayat. parka götürüyorsun hiç çocuk yok. sokağa salsam sokakta çocuk yok. nerede sosyalleşecek bu çocuk? çocuğum hayatı öğrenecek diye bombaların içine mi atayım. lütfen hatırlayalım, 80li yıllarda yaşamıyoruz. biz sokakta oynama şansına sahiptik ama bu nesil değil. ve biz ortadoğunun batağında yaşıyoruz, bazı milletler sokakta oynamayı bilmez, sokaklarında insanlar öldürülür!
  • çocukların ana okuluna verilmesi kötü bir şey değildir. hatta tam aksine, özellikle tek çocukların gelişimi için çok önemlidir.

    çocukların o yaşlardaki gelişimini en çok diğer çocuklar etkiler. örneğin, oğlum bir yaşındayken gittiğimiz bir haftalık tatilde, diğer çocuklarla oynarken resmen gözümün önünde büyüdüğünü gördüm. o sırada daha yeni yürümeye başlamıştı. toprak üstünde ise neredeyse hiç yürüyemiyordu. bir haftanın bitiminde, diğer çocuklara yetişeceğim derken o yürüyemediği toprak alanda koşmaya bile başladı. oysa etrafında başka çocuk olmasaydı, ilk seferinde olduğu gibi nazlanmaya devam edecek, muhtelemen o toprak alanda yürüyemeyecekti.

    çocukların ekenden kalktıkları için uykularını alamamaları üzcü bir şey tabii, ama onun da çözümü var: küçük çocukların yapması gerektiği gibi erkenden yatırmak.
  • ya kusura bakmayın ama üç yaşında evde bütün gün annesiyle oturmaktan daha iyidir. eğer güzel bir kreşe gidiyorsa zekasına yönelik oyunlar oynayacak, devamlı uykusunu yemeğini takip eden birileri olacak, yaşıtlarıyla sosyalleşmeyi öğrenecek.
    herkesin iki yılda bir çocuk doğurduğu zamanlarda değiliz. çevrede yaşıt çocuk bulmak bile zor. ev hanımlarının çocukları bütün gün anneleriyle televizyon izliyor.

    bir de çoğu çocuk güneşle uyuyup uyanır. sabah sizden önce kalkar.
  • (bkz: çalışan annenin çocuğu olmak)
  • kendisine daha iyi imkanlar sunabilmek için çırpınan anne ve babasının çabası yüzünden çocukluğunun en güzel zamanı kreşlerde geçen çocuktur. ancak burada ezana kadar top, konserve kutusundan saklambaçlı kuka oynayan ve içinde yer aldığım nesile bir önerim var. türkiye artık bizim zamanımızdaki gibi değil, oyun oynayacak alan, evinden çıkmadığın komşular, sana salatalık ikram eden pazarcı, paran olmadığında bir külah dondurma veren esnaf yok bitti. artık kreş anaokulu maalesef çocuğun kendi akranlarını görüp, paylaşım yapabileceği tek merkez. başlarda bende çocuğum ömrü okumakla geçecek bari çocukluğunu yaşasın tarafında idim ama kendime şu soruyu sordum. iyi de nerede yaşayacak ?
  • karikatürdeki çocuktur.
  • mert (4) - pazartesi sabah okula girmeden önce soruyor;

    baba, ne zaman cumartesi olacak?

    bu yaştaki çocukları böyle bir girdaba sokuyoruz ya, aslında ilk hasarı burada alıyorlar.
  • kizim 2 yasindan beri krese gidiyor ve cok mutlu, hic de uykulu gitmedi.

    anne ve babasi uyku saatlerini duzenlemeyi basaramamis cocuktur.
  • 20 yıl sonra türkiye'den siktir olup gitmek başlığına içini dökecektir.
hesabın var mı? giriş yap