yatık sekiz

• atilla atalay'ın en okunası hikayelerinden. güzel zamanların hikayesi. "an" içinde yaşayabilenlerin anlayabileceği, yatık sekizi dakikalara sığdıran, kimi zaman arabanın ön koltuğunda, farkında olmadan yakılan araba ışığında okunan, gidilen yeri önemsizleştiren, "ne kadar güzeliz, ne kadar güzeliz..." demekten keyif aldıran hikaye.
  
  ne kadar güzeldik.
  
  "evet yatık sekiz... değil ama öyle olsun. şu an için olsun peki. bitip kaybolmak isteyinceye kadar. oturup günümüzün dolmasını bekleyelim. hem belki o “şu an” lardan birinde takılı kalırız. olamaz mı? şu an için o bile olucakmış gibi gözüküyo.
  
  “üç değil, beş değil, sekiz tane... ama yatık sekiz.”
  
  ben de tekrarladım. kendimi çok zorladım, biteceği zamana dair aklıma birşey gelmedi. yine çok mu acı çekerdik... varsın olsundu. hem, şimdi böyle sarılıp uzanmışken, o “artizin” dediği gibi...
  
  ne kadar güzeliz... ne kadar güzeliz."
• güzel bir hikaye. seftaliyicokseverim sayesinde öğrenmiştim. sağolsun.
  
  ''biri gelip olan gücüyle duvarlarınıza sarmaşık oluyor. “git işine” diyosunuz, “bi daha kaybolamam ben, daha yeni döndüm buralara.”
  dinlemiyor ama usul usul sarıyor duvarları “ ya bensem” diyor. eh be güzelim, ya yine sen değilsen ama...''
• (bkz: çıkarmadan 5)^*
• atilla atalay'ın hayaller kahyası kitabının 5. hikayesidir, ayrıca ara ara kendini hatırlatan, benim için en güzel hikayelerden biridir. tek bir anın içinde kalma isteğini en güzel şekliyle anlatır.
  
  "evet yatık sekiz... değil ama öyle olsun. şu an için olsun peki. bitip kaybolmak isteyinceye kadar. oturup günümüzün dolmasını bekleyelim. hem belki o "şu an"lardan birinde takılı kalırız. olamaz mı? şu an için bile olucakmış gibi gözüküyo."
  
  "peki mutlu aşk var mıdır? çocuklar bile biliyo ki yoktur. e, tamam o zaman, sorusu olan yoksa dağılalım."
• bir kez daha. herseyin bir ilki olduu gibi birden fazla bir kez dahası vardır. saate düser gözleri.bire sekiz vardır. ikisine yatık sekiz..
• (bkz: sonsuz)
• seni yan yatmış sekiz kadar seviyorum.
  
  nazım hikmet.
• sonsuzluk anlamı taşır yatık veya yatay sekiz.
  filmlerde dürbün içinden bakıldığını belirtmek için bu şekle benzer bir maske kullanılır.
• çok sevdiğim bir atilla atalay hikayesi. başlık yatık sekiz olmadan eksikti; tamamlamaya geldim. merhaba ati beyciğim, ben goe, platoniğiniz.
  
  “bitti mi? yok hayır, aksi gibi yeni başlıyor...
  
  öyle lokanta felan gibi bi yerden dönüyorduk galiba. o zamanlar çalıştığımız gazetenin verdiği bir yemek filan olabilir. ama gerçekten, oraya niye gitmiştik, ne vesileyle?
  
  masamızda ünlü bir sinema artisti vardı, yasemin'le neden tartışıp küsmüştük, hiç mi hiç birini hatırlamıyorum. sonradan öyle utandım ki, beynim önemli bir kısmını silmiş. dönüş yolunu aynen hatırlıyorum ama. arabayı hasan abi kullanıyordu, yine, niyeyse o artist bizim arabada önde oturuyor, arkada da yasemin'le ben... içtiklerimin etkisiyle anlatılmaz şekilde çişim gelmiş. kimseden değil ama arabadaki o çok ünlü kadından utandığım için, “şöyle bir kenarda dursak abi” diyemiyorum...
  
  o kadın arada bir şevkatle bana bakıp gülüyor. çişimin geldiğini mi anlıyor, yoksa sarhoşluğuma mı gülüyor bilmiyorum... ve tabii ara sıra yasemin'le gözgöze geliyoruz. pis bir kırgınlığa, kedere kapılıyorum, biri ölüp gitmiş sanki. çok derin bir nefes almak istiyorum, yani olsa, atmosferi hidrosferle beraber yutucam...
  
  çatlıyodum heralde. bi laflar geveleyip arabayı yol kenarında durdurdum. nasıl güzel bir yaz gecesi. artistin parfümü mü öyle çiçek kokuyor, yoksa havadan mı?
  
  otoyolun hemen kenarındaki az eğimli bir tepeye yürüyüp rahatladım. sonra demin sözünü
  ettiğim nefesten aldım bi tane... verdim... oraya çimenlerin üstüne oturdum kaldım. arabadakileri unuttum heralde. yani, her şeyi unuttum. sadece o nefesten bir tane daha almak istiyordum, o kadar. neden sonra hasan abi'nin sesini duydum “ iyi misin baba, geliyim mi?” diye sordu. “geliyorum” filan dedim galiba. sonra onu da unuttum. yasemin seslendi bi ara.
  
  aslında kalkıp gidicem, hani öyle ayakta duramayacak kadar değilim, ama unutuyorum...
  yani... herneyse, az sonra zıpkın gibi ayağa fırladım, nerdeyse arabaya doğru koşucaktım.
  çünkü artist arabadan inmiş bana doğru geliyordu. çok ayıptı lan, kadıncağızı tamamen
  unutmuştum. “yok yok gelme otur orda bi sigara içelim” dedi.
  
  bundan sonrasını harfiyen hatırlıyorum. rezalete bak yaa, koca artist beni avutmaya geliyo.
  köprüye çıkmış gibi lan ne fena. oysa valla önemli bi derdim yok, o kadar sarhoş da değilim.
  sadece o an için arabadakileri unuttum işte.yanıma oturdu sigara içiyoruz. çok utandım ya, kafam cin gibi çalışıyo artık.
  
  “yaa çok özür dilerim sizden. hafif başım döndü oturup kaldım buraya. sizi de geç bıraktım”
  filan dedim. o hiç bişey söylemedi ama. susmuş, anne şevkatiyle öylece bana bakıp gülüyor. bir ara sigara içerken, oynadığı bir filmdeki haline benzedi. ben hala durumu açıklıyorum. muhtemelen aynı
  şeyleri tekrar ediyorum. yasemin'le hasan abi de aşağıda araba başında sigara içiyolar... oh
  ne güzel, herkese rezil olduk. diğerleri neyse de... sonra, artist beni susturup saçlarıma şakadan vurarak “ne güzelsin yaa” dedi.
  
  “ehe, yalan değil içince kafam güzelleşti biraz” dedim utanarak.
  
  ardından hiç bir filminde görülmeyen, dingin, tuhaf bir yüzle otoyolda hızla giden arabalara
  daldı... gözleri daha çok yolda, bazen dönüp bana gülerek konuştu:
  
  “herkes bu kadar sarhoş olup kaybolamaz. ne şimdi, ne de yarın ayıldığında, pişman olma emi.
  hem seninki içkiden değil çok belli ki yasemin'den... o da ne hoş yaa. ne kadar güzelsiniz.
  ne kadar güzelsiniz... bak bi daha söylüyorum, utanılacak bişey yok. aşkı başka bişey sanan,
  içki içip kaybolmaktan sadece kusup devrilmeyi anlayan o kadar çok insan var ki...”
  
  bu şimdi oynuyo mudur? artist kısmısı istediği vakit oynar mı hakkaten. artık orta yaşta zaten. belki, benim görmediğim bir filminde sarhoş kardeşini avutan bir abla rolü filan vardır, bunlar o filmin laflarıdır. yok ama ciddi sanki. ya, ama ciddi olsa ne olur, söyledikleri doğru değil ki.
  
  neremiz güzel lan. bitti işte. hem mutlu olsa, kim kaybolmak ister. sürseydi tamamdı, güzel olurduk gerçekten. ama şimdi bu ne ki. böyle olamayanlar,
  bunu bilemeyenler varmış. ne mutlu onlara . tamam üç beş fazladan mutluluğumuz, havalara
  uçtuğumuz vardır. ama bir o kadar da fazladan hüznümüz oluyo be güzelim.
  
  “ben bu hallere 'şahane arızalar' diyorum. tamam bişeyler bozuluyo ama güzel bozuluyo” dedi
  artist.
  
  “sonuç olarak ortada bi arıza var” dedi kalan aklım, otoyol temalı arıza resmine, kadrajın sağ
  alt köşesinden giren artiste bakarak.
  “dedim ya şahane bi arıza” dedi. anne gibi saçlarımla oynadı.
  
  bu bir film olsaydı. yönetmen “kamyon geçti bi daha çekicez” deseydi, artist abla hareketini
  tekrarlarken yasemin bu tarafa bakıyor olsaydı, kamera yakın girip çatlayan yasemin'i görseydi.
  
  artist abla sigarasını bitirdi, binip gittik ... gerçi söylediklerine aklım yatmadı ama yine
  de kral bir insan. hatta ne kadar güzel... ben de o'na söyleyebilmek isterdim:
  
  “ne kadar güzelsiniz.”
  
  sonra bi kaç kez daha oldu bunlardan. başlarken, yürek pıtırtılarına kapılmış, zıplayıp gezegenlere kafa çakıcak gibi hissettiğimde ya da bitiyorken bıçaklayan sözler havada uçuştuğunda, kaybolmalara gittiğimde... birileri çıkıp “ne güzel” dedi... “bok güzel” diyebildiklerim oldu, gerçekten öküz olduklarını ve hayatta böyle birşey yaşayamıycaklarını düşünüp üzüldüklerim de.
  
  kimi zaman, durulur artık belki dedim. olmazmış ama öyle... asla olmazmış... ölünceye kadar...
  
  70 li yaşlarında bir şair “ babanız yine aşık çocuklar” şiirini okuttu bana. o yaşta gülen gözlerinden anladım, torunu bile anlardı, yine aşıktı. tuhaf bir biçimde adamın o arıza hali hoşuma gitti ama. az kaldı ben de geyikleşip “artizlik” yapıcaktım amcaya “ne kadar hoşsunuz, ne mutlu size” diycektim...
  
  ne peki? çok açık. herkes kendinde olmayanı ister. onlar sana “serseri” sen onlara “öküz” dersin ama birbirinize imrenirsiniz. onlar hep birbirleriyle yaşamaktan, sen o birini ararken başlayıp bitenlerden yorgunsundur. öyle mi, evet.
  
  peki mutlu aşk var mıdır? çocuklar
  bile biliyo ki yoktur. e, tamam o zaman, sorusu olan yoksa dağılalım.
  
  yaa, kolay mı öyle. var sayalım ki biri gelip hayatın böyle bir sırrını kulağınıza fısıldadı. bu ne işinize yarar ki? aksi gibi yeni başlıyo şimdi.
  nasıl olduğunu tam anlatamıycam. yok o laflardan...
  
  bitince bitmiş oluyo, ilk başta en derin kesik sanıyorsun, sonra en azından görünüşte
  kapanıyor. ama başlarken. o nasıl bir kavga allahım. biri gelip olan gücüyle duvarlarınıza
  sarmaşık oluyor. “git işine” diyosunuz, “bi daha kaybolamam ben, daha yeni döndüm buralara.”
  dinlemiyor ama usul usul sarıyor duvarları “ ya bensem” diyor.
  
  eh be güzelim, ya yine sen değilsen ama...
  
  uzanmış birbirimize şirinlik yapıyoruz.
  “hiç kimse için tam öyle biri yoktur ki” dedi.
  “oturup imal etmek lazım onu. sen yapabilir misin?”
  başını göğsümden kaldırıp gözlerini gözlerime dikti.
  
  “yapabilsem senden yapardım bi tane daha” dedim. “ bu burundan, bu dudaklardan, zor ama, şu
  gözlerden.”
  
  utanıp başını indirdi, yine göğsümde kayboldu. iyi de, başlarken söylüyo işte insan bu laflardan, noolucak ki... aynı zihniyet, aşka final
  cümleleri de benzer incelikte kuruveriyor.
  kafasını kaldırmadan konuşuyor şimdi :
  
  “ben seni kaç tane seviyorum biliyo musun? üç tane, beş tane filan değil, sekiz tane... ama
  yatık sekiz.”
  
  doğruldu.
  
  “biliyosun di mi yatık sekizi?” parmağıyla havaya sonsuzluk işareti çiziyor.
  
  “yatık sekiz...yani sonsuzluk demek”
  
  demesin ama böyle ...
  
  “şahane arıza” başgösterdi. durduk yere kafamda bir final cümlesi dönüyor. gidenlerden
  birine söylemek istemiştim... eyfel kulesi'nin oralara gidiyordu. son laflardan söyledi bi sürü.
  
  “mamafih...” dedi.
  
  “mamafih” diye başlamamıştır heralde. ama şahane arıza böyle bellek ve sözcük oyunları da
  yapar insana.
  
  “mamafih. bu tam bir gidiş değil. geldiğimde gene gelirim...”
  
  cümlenin diğer tarafları şahane arızanın oyunlarıyla dolu olabilir. ama “geldiğimde gene
  gelirim” bölümünü olan berraklığıyla hatırlıyorum.
  tabi uzaktan bakılınca sabit gibi görünüyodum ben öyle. o duvarlarla kimse bi yere hareket
  edemezdi. ben gidene kal diyemezdim. o geldiğinde gene gelirdi.
  
  arızanın en uç noktasında genel tuvalet talimatı beynimde olabildiği kadar zarif taklalar
  attı:
  
  “nasıl bulmak istiyorsan öyle bırak” demek istedim.
  finale en çok o cümle yakışırdı. söylemedim tabi. tren karşısında ikilemde kalmış, felsefi
  uçurumlara düşmüş bir öküz gibi baktım durdum. kimdi ulan o trendekiler? nerden gelip nereye
  gidiyorlardı? gitmeye mecburlar mıydı? beş n bir k... şimdi bir de yatık sekiz...
  
  “ben seni kaç tane seviyorum biliyo musun? üç tane, beş tane filan değil, sekiz tane... ama
  yatık sekiz.” doğruldu
  
  “biliyosun dimi yatık sekizi?” parmağıyla havaya sonsuzluk işareti çiziyor.
  
  “yatık sekiz...yani sonsuzluk demek”
  
  - deme ama böyle. bu çok ciddi ve bağlayıcı bir laf şimdi. böyle olmadığını biliyoruz.
  - niye ki?şu an ben böyle hissediyorum.
  - ama şu an.
  - aslında saatler hep yatık sekizi gösterir.
  - nasıl yani? neyse konuşmayalım. öyle olsun... ne güzelsin şimdik sen.
  - hıı öyleyim, biliyom ben...
  - ehehe... çok da alçak gönüllüsün.
  - bi saniye çekelim elimizi. bilimsel bişey konuşuyoruz şurda. her zaman dilimi ve şu an
  sonsuzdur. kantor'un içiçe aralıklar dizisini biliyoruz...
  - nerden biliyoruz?
  - e, çok da kültürlüyüm bi taraftan. kantor dizisinde her bir aralık sonsuz küçük parçaya
  bölünebilir. dolayısıyla sonsuza ıraksar.
  - bizim zamanımızda şairlerden filan alıntı yapılıyodu, matematikçilerden değil.
  - bak hala “bizim zamanımız” diyo yaa. yok ööle bişey, yatık sekis diyom ben sana.
  
  evet yatık sekiz... değil ama öyle olsun. şu an için olsun peki. bitip kaybolmak isteyinceye
  kadar. oturup günümüzün dolmasını bekleyelim. hem belki o “şu an” lardan birinde takılı
  kalırız. olamaz mı? şu an için o bile olucakmış gibi gözüküyo.
  
  “üç değil, beş değil, sekiz tane... ama yatık sekiz.”
  ben de tekrarladım. kendimi çok zorladım, biteceği zamana dair aklıma birşey gelmedi. yine
  çok mu acı çekerdik... varsın olsundu. hem, şimdi böyle sarılıp uzanmışken, o “artizin”
  dediği gibi...
  
  ne kadar güzeliz... ne kadar güzeliz.”
• sonsuz sembolü olarak ilk kez 1655'de john wallis tarafından kullanılmış ve genel kabul görmüştür..
  
  ayrıca güzel bir tatoo motifidir kanımca..