sürekli kavga eden bir aile içinde büyümek

• cuma günleri çıkışta istiklal marşı sonrası 2 gün tatil mi olacak şimdi burukluğu yaşadığımı bilirim
• benim o çocuklardan biri. ilkokulu yatılı okudum ve okul evden daha huzurluydu benim için. bazen hafta sonları bile eve gitmez, okulda kalırdım. okulda en azından yiyecek yemek ve yatacak yer vardı. evdeki huzursuzluğun sebebi babam ve en büyük abimdi. kavga, tartışma çıkmayan gün nadirdi. ruhunuzda derin yaralar bırakır.
• çocukken her akşam uykuya suçluluk duygusuyla dalmak anlamına gelir. daha doğrusu, sizin odanıza gidince evrenden kopup uzay boşluğunda yok olduğunuzu düşünen ebeveynlerinizin bağırtıları eşliğinde dalmaya çalışmak.
  
  o esnalarda yatakta uyuyor numarası yaparken hep "acaba şunu söylemeseydim kavga çıkmaz mıydı? benim yüzümden mi oldu?" diye düşünüp kendimi aklayacak ince nüanslar aradığımı hatırlıyorum. çıt çıkarmadan. hiç kımıldamadan. hatta nefesimi tutarak. çünkü zaten ben sebep oldum, en ufak bir hareketim ortalığın daha fazla alevlenmesine sebep olabilir diye çok korkardım.
  
  "ben bunu sordum, sonra babam şöyle dedi, annem de buna karşı çıktı ve kavga oldu."
  "ben böyle dedim, annem güldü, babam komik değil dedi ve kavga oldu."
  "ben sınavdan düşük not aldım, annem bana kızdı, babam da bana kızdığı için anneme kızdı ve kavga oldu."
  
  farkındaysanız hep başlatan benim. çünkü bir çocuktan beklenebilecek maksimum muhakeme yeteneği bu. her akşam. her akşam her akşam ve her akşam! istisnası çok az olan her bir akşam.
  
  bir kavga ben yanlarında değilken başladığında, kulaklarımı dikip konuyu anlamaya çalışıyor, ismim veya 'kız' 'çocuk' gibi bir ibare hiç geçmiyorsa seviniyordum. yine de emin olamıyordum, sağlama olarak ne hata yapmış olabileceğime kafa yoruyordum. ancak ona da bir cevap bulamazsam biraz rahatlıyordum. ama eskaza en ufak bir muhtemel sebep bulursam, bence kesinlikle yine ben suçluydum.
  
  çocuklar uykuya asla böyle dalmamalı. hiç kimse hayatının yarısından fazlasını çocukluk yatağında altına saklandığı yorganı arayarak geçirmemeli.
  
  kendimi doğru tanıyabilmek, tepkilerimin ardını okuyabilmek ve tanıdığım kadını sevebilmek çok fazla zamanımı aldı. tabii ki bir sürü de kayıba, yaraya, hastalığa, hataya sebep oldu. başardığımda artık bir yetişkindim.
  
  ne olur çocuklarınıza dikkat edin. onları böyle bir evde aşkınızdan ölseniz de, aç kalacağınızı bilseniz de, sokaklarda yatmanız gerekecekse bile büyütmeyin.
• bir çocuğa yapılabilecek en büyük haksızlıktır.
  
  devamlı tartışan ebeveynlerin veremedikleri mutluluk ve huzuru yaşayamamaktır.
  
  insan isyan etmez mi böyle bir duruma?
  
  eder!
  
  öfke üreten ve yaşamı boyunca kişiyi, o psikolojik şiddete ve baskıya dolaylı da olsa maruz kalmış çocuğu, etkiler.
  
  yapmayın;
  
  birbirinizi sevmiyorsanız, bakamayacaksanız, anlaşamıyorsanız, arada saygı kalmamışsa, ekonomik bakımdan da uygun değilseniz ve özellikle boktan ilişkinizi/evliliğinizi kurtarmak için çocuk yapmayınız!
• yas kemale erdi ne önemi var artik bunlarin diye düsünüyor insan ama öyle degilmis.
  
  bir iki sene önce cift arkadaslarin yeni tasindiklari eve yemege gittim. yemek esnasinda bu yeni birlikte yasamaya baslamis cift birbirleriyle kisa süreli kavga etmeye basladilar ve biri bildigin bagirdi. ben sok oldum. digeri alttan aldi falan olay büyümedi neyse. yanda da yeni dogmus 4-5 aylik bebekleri oturuyor öyle.
  ben ne yapcagimi bilemedim. iste o an tekrar yine o caresiz, korkan kücük cocuk oldum. panik atak gibi bir sey geldi. bayilip gidecektim, ellerim titriyordu.
  o bebek de yazik kim bilir daha neler duydu.
  
  ilerleyen sürecte bu üstün zekali ciftin bu olay hic yasanmamis gibi utanmadan kendi iliskilerini övmelerinden, millete siz de cocuk yapin siz de köpek alin diye akil vermelerinden, bana sen cocuk istiyor musun diye sormalarindan o kadar gina geldi ki görüsmeyi kestim. cocuk yapmak istesem senin verdigin akilla mi yapacagim? sen kimsin böyle hassas konularda akil verebiliyorsun? beni ne kadar iyi taniyorsun da cocuk yapmayi öneriyorsun?
  
  herkes anne baba olmasin. benim annem de anneannemin evlen cocugun olsun israrlari yüzünden ilerlemis yasinda menopoza 5 kala genc, culsuz ve sorumsuz gold digger babamla evlenmis. sevgisiz, kavga sorun dolu bir ailede cocuk büyütmenin kime ne faydasi var anlayamiyorum gercekten.
  
  yuvam olsun, cocugum olsun diye evlenmeyin, sacma sapan birliktelikleri cocuk var diye sürdürmeyin. üstün zekanizi, fedakarlik kilifiyla toksik iliskilerinizi sürdürmek yerine, ben bu insandan gercekten cocuk yapmali miyim, ben cocuk yapmali miyim diye düsünerek kullanin.