the heart asks pleasure first

• the piano filminin ana temasi olan parca, diger cogu parca bunun cesitlenmesidir.
• aynı zamanda emily dickinson'a ait bir şiirdir, yüzyıl kadar önce yazılmış (ve hala aynı derecede etkileyici olan). nyman'ın parçası da zaten buradan almış adını ve ilhamını.
• the heart asks pleasure first,
  and then, excuse from pain;
  and then, those little anodynes
  that deaden suffering;
  
  and then, to go to sleep;
  and then, if it should be
  the will of its inquisitor,
  the liberty to die.
• 1993 tarihli the piano filmine ait soundtracki iceren albumun dorduncu parcasi.
• the piano ostsinde 20. sirada uzun versiyonunu dinlenebilir. siir ile guzel giden, adami kayaliklara oturtan bir parcadir. kabuk baglamis zannetiginiz yerlerin ustunden zimpara ile gecer, yanildiginizi anlatir.
• jane campion'in the piano'sunu olumsuzlestiren, cagdas klasik muzigin yasayan en onemli dehalarindan biri olan michael nyman'i populerlikle tanistiran, insanin bogazina yapisan, midesini buzen, tuylerini diken diken eden inanilmaz melodi.
• the piano filminin soundtrackinden michael nyman imzali (muzik dergisi yazarina donusuyorum?) albumun en vurucu eseri. insan ister istemez kafasini saga sola falan hareket ettirir bunu dinlerken, sonra aniden biter. ilerleyen sahnelerde the promise ayni temayi isleyerek icimizi rahatlatir neyse ki. simdi bu baglantiyi kurmam da bir manidar olmus ki.
• bu kısacık parça nasıl olur da bütün gün zihnimde çalar diye düşünmeme sebep olmuştur. içine işliyor insanın..
• 1 dakika 36 saniyelik bir müziğin insanı ne denli hüzünlendirebileceğinin en güzel kanıtı..
• aynı albümde^* bir başka versiyonu daha vardır, daha bir enfestir, böyle introlu outrolu, yavaşlamalı hızlanmalı falan. allegro-adagio diye saçmalatayım siz anlayın farkını. melodiyi daha bir sindirmek isteyenler için. (bkz: the sacrifice)