shakespeare sonnet 127

• in the old age black was not counted fair,
  or if it were, it bore not beauty's name.
  but now is black beauty's successive heir,
  and beauty slandered with a bastard shame.
  for since each hand hath put on nature's pow'r,
  fairing the foul with art's false borrowed face,
  sweet beauty hath no name, no holy bow'r,
  but is profaned, if not lives in disgrace.
  therefore my mistress' eyes are raven black,
  her eyes so suited, and they mourners seem
  at such who, not born fair, no beauty lack,
  sland'ring creation with a false esteem.
  yet so they mourn, becoming of their woe,
  that every tongue says beauty should look so.
  
  yüce meali: (bkz: sonnet no 130)
• çevirisi:
  
  eski günlerde güzel demezlerdi esmere
  güzel sayılsa bile başka olurdu adı;
  ama artık erişti uzak düştüğü yere
  hiçlikle lekelenen güzel hışma uğradı:
  herkes ele alınca yaradanın gücünü;
  çirkini güzel yapan takma yüz yaratılır
  ne kutsallığı kalır güzelliğin ne ünü
  utanç içinde yaşar bir köşeye atılır.
  onun için dostumun kaşı gözü kapkara
  uğradığı haksızlık ona yas getirmiştir;
  her yönden eşitse de güzel sarışınlara
  varlığa uzanan dil günahına girmiştir.
  yasa bürünse bile yaraşır üzüntüler
  dili dönen kimseler güzel işte budur der.