yabancılar

• pollyannaya göre "henüz tanışmadığımız dostlarımızdır", bana göre bazen görünmez olmayı isteme sebepleri.
  
  cocukluğumda, yani yabancılarla ilişkime annemce kesin bir konsept getirildiği dönemlerde, (bkz: yabancılarla konusma) her şey cok kolaydı. annemin "bak, arkadaş" diye önüme getirdiklerinin dışında, kimseyle konuşma zorunluluğum yoktu, ama artık öyle değil, dünyanın yabancılarla dolu olduğunu bilecek kadar büyüdüm, evet, aramızdalar.
  
  pekii kimdir bu yabancılar? onları nasıl tanımlayabiliriz; en basit ifadeyle, bir doktorun bekleme odasındaysanız, aynı ortamda bir süredir kaçamak bakışlarına karşilik verdiğiniz şahıs size dönüp; "siz de mi doktor beyi bekliyorsunuz?" diye soruyorsa, bu kişi kesinlikle bir yabancıdır, yabancılar böyle garip sorular sormayı severler, aynı feribotun içinde başka bir istikamete gitme ihtimalinizdir onların bilmek istedikleri "siz de mi istanbula gidiyorsunuz?" ya da zaten içinde olduğunuz gerçekleri size hatırlatmak için özel görevlendirilmiş kişilerdir yabancılar:
  
  -ayyhh tren de gecikti değil mi?
  
  eğer pollyannanınki gibi dostane bir düsturunuz da yoksa, böyle durumlarda kendinizi pek de rahat hissetmezsiniz, olanca ciddiyetinizle kendisine dönüp,
  
  -bana bakınız; sırf beni biraz zaman geçirilebilir buldunuz diye o trene, neli dondurma sevdiğinizi ya da hayat hikayenizi öğrenmiş olarak binmek istemiyorum, çünkü bu bilgilerin gelecek yaşantımda bir işime yarayacağından emin değilim.
  
  demek istersiniz ama..., evet, kulağa fazla asosyal gelmektedir, kabalık etmemek için sizi aynı potada eriten tren gecikmesini bir kez de siz deklare edersiniz evrene;
  
  - hımm evet, tren de baya gecikti.
  
  sonrası onun insafına kalmıştır, en güzeli bu kaçınılmaz durumdan zevk almaya bakmaktır, bakarsınız bir gün gelir, bir yerlerde karşılaştığınız bir yabancının dinlemediğinizi sandığınız sözlerinde, kendi hayatınıza dair işaretler bulursunuz, merak edersiniz, sorarsınız, siz de o yabancılardan biri olursunuz.
  böyle şeyler de olmuyor değil.