sözlükçülerin en soğuk kış anıları

• ortabati bolgesinin sogunu yillardir yedim, yalniz bir seferinde ruzgarin da etkisiyle hissedilen sicaklik -37 derece olmustu ve bisiklete binmem icap etmisti. suratimda kis maskesi olmasina ragmen burnumdaki sumukler dondugundan, yuzumu her oynattigimda katir kutur sesler geliyordu. hayvanlarin derisini yuzup post olarak kullanmayi akil etmeden once gecirdigimiz yuzbinlerce sene boyunca ne yapiyorduk kim bilir.
  
  yalniz bu bile 1969 yazinin o korkunc soguna yaklasamaz: genclik yillari, aileye kizip evden kactim. mumkun oldugunca uzaga gidebilmek icin apollo'nun inis takimlarinin arasina saklandim. bayagi dar ortam, terletti, sicaktan uyuyamadim butun yol. aksamustu vardigimizda kendimi suya atarim diye ciktim, hava 110 derece, su varsa da kaynayip gitmis. agzimdaki tukurukler fokurdamaya baslarken gun batimi geldi allahtan. akabindeki o bir kac saniyenin tatli serinligini unutamam. fakat meret sogudukca sogudu, -170 derece olunca olcmeyi biraktim. sonucta o noktadan sonra -170 ile -270 arasinda inanin bir fark kalmiyor. millet astronot kiyafetiyle tabii, haberleri yok cektigimiz eziyetten. isleri gucleri bayrak dikip tas toplamak, gurur yaptim, istemedim fazladan kiyafet, hirkamla oturdum, dusunmeye basladim. aileme olan sinirim gecince 71'deki apollo 14'le geri dondum, onun murettabati da daha cana yakindi, doner donmez parasini kendi ceplerinden verdikleri bir taksi tutup hastaneye yolladilar. uc parmak kaybettim o gun ama narkozdan uyaninca karsimda ailemi gormem herseye degdi. o gunden beri de aramiz cok iyi.