anne baba yatağında pazar sabahı gıdıklaşmaları

• süpermen değil benim babam,
  ...upuzun pelerini yok ki!
  ama bir çantası var kocaman,
  ...biliyor musunuz siz?
  ...nerden bileceksiniz?
  içine girip onla işe gitmeyi istemediniz ki hiç!
  
  sabahlardan bir sabah
  ben yine yuvaya gitmicem diye salya sümük zırlayıp,
  kendimi temiz bir babanne dayağına hazırlayıp,
  salonun ortasına,
  daha geçen gün tutamayıp patır patır sıçtığım yere oturmuş,
  bu yalancı ağlamayı yuvaya gönderilmemem için daha ne kadar sürdürmem gerektiğini kestirmeye çalışırken
  ...ansızın o çantanın içinde kendimi buluverdim!
  tuttu elimden babam beni, "ofis"e götürdü
  işte ben o gün biraz küçük prens, biraz daltonlardan joe
  ...ama en çok devler ülkesindeki güliver'dim.
  
  yüksek masalara erişemeyen boyum
  bilgisayarda bana açılan birkaç sıkıcı oyun
  ve kadın kucaklarında yanağımın mıncırılmasıyla geçen yarım günün ardından
  biz babamla teneke tepsilerde makarna ve biber dolması yedik
  dolmanın kabuklarını bıraktım,makarnamın hepsini bitirdim
  bi de cola içip geğirdim;kadınlar, yine yanaklarımı sıktılar
  osursam bile yanağımı sıkacaklar!
  sonra dönüp ofise, önüme koyulan yalnızca 3 renk tükenmez kalemle
  -kırmızı, siyah ve lacivert-
  bir dağ,bir güneş ve bir nehir çizdim
  anlatmaya çalıştığım,
  güneş karardığı zaman nehirlerin kırmızı akacağı,
  ve karşı masada lacivert don giymiş ablanın
  dağ gibi memeleriyle çok canlar yakacağı
  ...olduğu halde,
  masaların altına girdiğimde eteklerine baktığımı söyleyemediğimden açıklayamadım resmimi.
  başlamadan bitti resim heykel kariyerim
  onlarsa,
  yanaklarımı sıktılar.
  
  akşam oldu, ışıklar söndü, dondurmacının dondurması bitti
  eve döndük biz de.
  hemen yatağa yatırdı annem beni
  çişim gelmiş gibi yapıp kalktım bir sefer
  bir sefer de "süt istedi benim canım" diye kandırdım
  ardından susadım
  ardından midem bulandı dedim
  ardından...annem masal okudu sanırım,uyumuşum.
  belki yarın da annem götürür hayali kurdum ama
  ertesi sabah hiçbir bahanemi kabul etmeyip,yuvaya yolladılar beni.
  
  temel sorunum,
  yuvanın bir grup gerizekalı tarafından işgal edilmiş oluşuydu;
  her uyku saatinde benim çarşafa işediğimi ispiyonlayan bir murat,
  sürekli ağlayan bir tuğçe,
  en çok da yanına yaklaştığım anda kafama patapata diye lego parçaları fırlatmaya başlayan bir adet boğaç!
  ki kendisi ütü baskısı yaptığımız gün,
  öğretmenin elinden kapıp ütüyü
  gösterip içindeki kötüyü
  ayşe'nin suratına bastırmıştı..
  18 yaşını geçip, "ameliyata elverişlidir" olurunu alınca anca,
  estetikle kazıdılar kızın yanağındaki "rowenta" yazısını...
  
  işte bu bir grup gerizekalı arasında, annemi günde sadece 1 saat
  babamıysa yalnızca pazar sabahları horlarken görebilen ben
  hiç de mutlu değildim!
  çıkıp yuvadaki masaya,
  öğretmeni yanıma çağırıp kulağına eğildim
  sordum fısıldayarak, aldığım cevap çok şaşırtmıştı beni
  yine de bir denemeye karar verdim...
  
  pazar günü geldi
  sabah çizgi filmlerini her nedense hayatımın en önemli şeyiymişcesine bellemiş olan ben
  erkenden kalktım
  televizyonu açtım
  bir kulağım yatak odasında...
  horlama kesinlikce uyandı demektir babam!
  kesildi horlama ve fırladım yerimden
  yatakta bir minicik boşluk kalmış anne denen perimden
  sığışıverdim,aralarına girmemeye dikkat ederek
  
  önce bir gözünü açtı babam
  ve annem hemen ardından
  biraz uykulu,bolca yorgun ve minicik boşluktan kendilerine bakan ben'i tanımaya çalışan bu iki çift göz,
  bu dört zeytin tanesi,
  bu dört kömür karası,
  ve biraz ıslak sanırım bacaklarımın arası...
  yine işemiş olmalıyım uyurken..
  
  tam olarak uyandıklarına emin olunca
  "sarılın" dedim, "birbirinize"
  önce anlamsızca suratıma bakıp,
  belki çalışmaktan belki benim yüzümden
  bir süredir unuttukları o yarı utangaç,yarı romantik gülümsemeyle sokuldular
  sarıldılar...
  sarıldılar...
  sarıldılar...
  
  hiçbir şey olmadı!
  
  kandırılmıştım!
  
  ve ağlamaya başladım
  babam aldı kucağına
  başımı gömdüm annemin sıcağına
  anlattım:
  "ben" dedim, "öğretmenime sordum"
  "kardeş nasıl olur diye"
  "öğretmenim sırıtıp dedi ki,
  annenle babam sarılsın, kardeş olsun sana hediye!"
  gülmeye başladılar!
  evet evet! ağlamama hiiiç aldırış etmeden!
  utanmadan gülüp durdular!
  
  ben daha ağlardım ya, gıdıklamaya başladı annem beni
  çıkıp tepelerine avaz avaz bağırıp direnmeye çalışınca da
  babam boğuştu benle!
  "demek kardeş" istiyorsun dedi, "işimiz var o zaman senle!"
  aralarına yattım
  ellerimi enseme attım
  bir dilek tuttum
  kardeş diledim de...
  "hemen olsun!" demeyi unuttum
  
  aradan geçen -ama geçmek bilmeyen-
  annemin canının erik çektiği
  ve "hayır annenin göbeğinin üzerinde zıplayamazsın!" yasaklı
  yaklaşık bir dokuz aydan sonra kardeşim oldu!
  ya da durun açık söyliyim:
  "aman bu ne be kırış buruş bişi çıktı çıka çıka!"m oldu bir tane..
  
  ***
  
  şimdi sen şu monitöre o iki zeytin gözle bakan kırışım, sen buruşum,
  şimdi sen, cevizli kurabiyem (evet annanemin yaptığından) ve ılık sütüm,
  anne baba yataginda pazar sabahi gidiklasmalarinın anlamı olan sen,
  koskoca, güpgüzel bi kızsın..
  ne bugün doğum günün, ne de uzaktayız birbirimizden
  ne kavga ettik yakınlarda, ne de küsüştük
  bir anlamsız 24 mayıs çarşamba bugün...
  
  ve ben seni, bu bir anlamsız 24 mayıs çarşamba günü...çok seviyorum!
  
  benimle bir anlamsız 28 mayıs pazarında uyanıp...annemleri gıdıklamaya gelir misin?