29 nisan 2007 cumhuriyet mitingi

• ruhu var(dı).
  
  el öpmeyi sevmem ben. bazen, elimi öpsen sevinirim diyen gözlerle bakar bazı hanım teyzeler; konu komşudur, ailedir, öperim. hoş tutmak lazımdır, hürmettendir.
  
  ama yine de el öpmeyi sevmem ben.
  
  miting..
  sokaklardan caddelere, caddelerden alana, damalardan kalbe akmaya çabalayan kıpkırmızı kan gibi- sakin ama coşkun; cesur ama katil değil, miting alanına akmaya çabalıyordu. haberlerde görünenden çok daha büyük bir kitle vardı. filmlerde olur böyle şeyler normalde. onun için olsa gerek; yabancı basın onbinleden bahsediyor; tasavvur edemiyorlar sanırsam.
  
  yaşlılar var. çocuklar var. yaşlılar dayanıyor yürümeye, ayakta saatlerce durmaya. yüzlerinde ışıltı var. bizlere bakıyorlar. biz de onlara.
  
  bir ara yoruluyoruz, bir sigara içelim diye ağaçlık bir alana kayıyoruz. orası da tıkabasa dolu tabi. ama popoyu yere koyabilecek kadar alan var. çimlere oturup bir sigara yakacağız tam, bir teyze yaklaşıyor yanıma. tek başına. seksen yaşını geçmiş. bastonlu. başörtüsü var. güneş yakıyor tenimi. göğsüne mustafa kemal resmi iğnelemiş. yüzü, pırıl pırıl; güzel bir kadın.
  "kızım," diyor bana. "buyrun teyze," diyorum. bir yardıma ihtiyacı var herhalde diye düşünüyorum. "bu kanıbozuklara bırakmayın bu ülkeyi emi evladım," diyor. "1925'te insan gibi giyindik, 1930'da haklarımızı aldık, bu toprağın kadınına yakışır gibi olduk hep, bunların kanı bozulmuş, karışmış bunlar," diyor. "nasıl türediler bir anda, nereden beslendiler anlayamadan başımıza geldiler."
  
  boğazımda bir şey kilitleniyor. anneannem geliyor aklıma. yazın mayosuyla yazlıkta denize giren, günde beş vakit namazını kılan, dedikodusu yalanı olmayan anneannem. cumaları kur'an okuyan, mini eteğimi bana pek yakıştıran, cumhuriyet kadını anneannem. 1927 istanbul doğumlu. onun annesi geliyor aklıma. istanbul'da at arabasıyla okullara kitap taşıyan büyük anneannemi düşünüyorum. mesleği, at koşturarak kitap taşımak olan büyük anneannemi.
  
  "biz göçüp gidiyoruz yakında, böyle değildi eskiden, herkes efendiydi, hanımlar hanımdı, giyimiyle haklarıyla. şimdi biz yolcuyuz, sizde sıra evladım. uyanık olun. oyunlara gelmeyin evladım..sahipsiz komayın cumhuriyet'i."
  
  ağlamaya başlıyorum. tutamayıp hıçkıra hıçkıra devam ediyorum ağlamaya.
  "ah güzel kızım benim, siz varken bir şeycik olmaz bu ülkeye aa ağlamsana evladım, daha çook işiniz var kızım benim zayıf düşmeyin. dik dur bakayım, utanma ağlamaktan da, hah, aferin. erkekleri analar büyütür, iş kadınlardadır. birbirinize düşmeyin. yetiştirdiğiniz çocuğa aldığınız adama dikkat edin. paye vermeyin sizi kenara itenlere. onurlu yaşayın."
  
  elini öpüyorum teyzenin.
  
  hayatımda ilk defa, içimden geldiği için, kendim için el öpüyorum.
  eve geldiğimde de annemin elini öpüyorum. şaşırıyor.
  
  ben de şaşırıyorum.