geceye bir şiir bırak

• gözlerin bir yeşil fanilaydı balkonda uçuşan
  sicim yağmur taklidi
  bıkmıştım zor geçen kışlarımı anlatmaktan
  bardağa birkaç çiçek ıslamaktan.
  parmağımın ucunda kırmızı kenarlı bir bulut
  onu uzatırdım sana, yalnızlık gibi iri bir damla
  parmağıma düşen bir damla kandı aşk.
  
  seni sevince pazara çıktım sevinçten
  enginar aldım “süper enginarlar” diye bağıran adamdan
  oturup ağladım sonra, şaşırdın.
  bu “süper” oluşta canımı acıtan bir şeyler vardı.
  canımın acısıydın.
  ben bir tek o canı unutmamak için her şeyi hatırlamıştım.
  sevişmiştik.
  evde binlerce tespih böceğinin ayak izleri
  sevişmiştik.
  biri başımdan aşağı pırıltılarla dolu bir sözlüğü
  boşaltmış gibi
  seni sevince kıpırdayan her şiiri
  kahverengi bir çaydanlıkta saklıyorum.
  
  sonra gittin.
  birlikte kışlıkları naftalinleyecektik.
  söz vermiştim unutmayacaktım gözlerini
  bir yeşil fanila gibi ipte, alıp ütüleyecektim.
  herkese iyi akşamlar demeyi öğretecektim gözlerine.
  sonra gittin.
  çocuk oldum bir daha, ağladım.
  kaç şiir, kaç kere sular altında kaldı.
  kitaplar, aşk, her şey.
  her şeyi son bir kere daha kurtaramazdım.
  keşke nane şeker gibi mentollü bir buluttan doğaydım
  sonra gittin.
  beyaz bir küf büyüdü evde, tersten yağan kar gibi.
  keşke dünya toz şekeri ile kaplı olsaydı.
  çocuk oldum sonra ağladım, yağmur bile beni ayıpladı.
  söz dedim, söz verdim.
  ruhumu gömdüğüm yer hala belli.
  güneşi özledim, sonra seni
  keşke gölgesine razı bir fesleğen olaydım
  
  sonra gittin
  gözlerin bir yeşil fanila unutulmuş balkonda
  sicim yağmur taklidiydi
  artık iyice inceldi.
  
  didem madakgrapon kağıtları
  (bkz: gecenin gündüzün bir olması)