allahsız geçen ilk gün

• en zorudur. o gün sürekli eliniz kuran'a gider. şöyle sayfalarını aralayacak gibi olursunuz ama açmadan yerine geri koyarsınız. en ufak gürültüye "vahiy mi geldi!?" diye irkilirsiniz. ezan seslerini duymazlıktan gelmeye çalışırsınız. national geographic izlerken arada sırada "ne kadar da kusursuz... yoksa?" diyeceğiniz tutar fakat kendinizi engellersiniz "yoo yoo! saçmalıyorsun yine!" diye. aklınıza hep o'nunla güzel anılarınız gelir: ilk namaz. o duamı nasıl da yerine getirmişti. ya o "nasılsa yağmur yağmaz" diye tişörtle çıktığım gün yürürken yağan dolu? nasıl da şakacıydı. akşama doğru o his iyice dayanılmaz bir hal alır ve "sadece bir dua etsem ya da bir şükür, alt tarafı? son bir şükür sonra tamamen unutacağım" soruları kafanızı kemirmeye başlar.
  
  ertesi gün ilk güne göre kendinizi biraz daha hafiflemiş bulursunuz. farkedersiniz ki hayat o'nsuz da devam ediyor. o'nsuz da hayattan tad alabiliyorsunuz. yıllar sonra taşınırken eşyaların arasından tozlu bir ilmihal çıktığında bir tebessüm ediyorsunuz. en sonunda bir bakmışsınız o sadece güzel bir anı olarak kalmış. biraz unutulmuş bile.