whitney houston

• çok büyük bir sesti. büyük hayrânıyım, telefonuma sevgilimden gelen mesajla uyandım ve tüylerim diken diken oldu. inanmak istemedim, istemiyorum. şoktayım.
  
  hakkında gerzek gerzek "uyuşturucudan öldü, iyi oldu.", "şu şu ölse üzülmezsiniz ama." yazan ve insan olduğuna zerre inanmadığım yaratıkları da bir güzel gün yüzüne çıkarmıştır. yaşam böyle adâletsiz işte. kendinden başka kimseye zarârı olmayan, ne yaşadığını, neden uyuşturucu kullandığını bilmediğimiz, hattâ henüz resmî olarak ölüm nedeninin uyuşturucu olup olmadığı bile açıklanmamış bir insandan bahsediyoruz. bir anneden, bir evlâttan, bir insandan, anlıyor musun oksijen isrâfı? o beyne, o anlayışa sâhip misin ahlâksızın önde gideni? keşke geberip giden sen olsaydın da bu sıçmıklarını görmeseydim, sabah sabah midem bulanmasaydı. insana nefret duygusunu ne de güzel aşılıyorsunuz. amaç ilgi çekmekse de allah belâsını versin senin de sana bünyesinde yer veren sözlüğün de, sana ahlâkın zerresini veremeyen ailenin de toplumun da.
  
  uyuşturucuya kimse normâl bir psikolojiyle başlamaz. bağımlılık bir hastalıktır, ve bunun ne şakası, ne dalgası, ne de "amerikalıydı zâten." gibi orospu çocukluğunun daha fazla tavan yapabileceğine inanmadığım biçimde ırkçılığı olabilir. ne basit, ne zavallı, ne iğrenç yaratıklarsınız siz ya.
  
  edit: anlatım bozukluğu giderildi.