geceye bir şiir bırak

• ali’nin üçgenidir bu çizdiğim
  nerde öklid’in üçgenleri bu nerde
  na şunlar üç açısı üçü de yoksul
  biri sıfırın altında sekiz derece
  birine atan atmış tekmeyi işi yaş
  biri sizden bir sigara istiyor
  sadece sigara ne sandınız
  ne şu
  ne bu
  sadece bir sigara istiyor tüttürsün
  nerde öklid’in üçgenleri bu nerde
  
  bu da süheyla’nınki işte aynı
  her yerde görülen herhangi bir üçgen
  bir kenarını yamuk çizmişler üsküdar’a gidiyor
  bir kenarına istesek her akşam rastlayabiliriz
  bir kenarı da bir terzinin makasına komşu
  allah versin
  kendi lafına bakarsanız
  bunu üşümemek için yapıyor
  sadece üşümemek ne sandınız
  ne şundan
  ne bundan
  sadece üşümemek için bu kışta kıyamette
  kendi kendine yetmeyen zavallı bir üçgen
  
  işte bu da kim bilir kiminki
  bir de dik açısı var ama ne dik açı
  en ufak tepeleri o yaratmış sanırsınız
  çalgıcının biridir belki de macun satan
  o şarkı senin bu şarkı benim istanbul’da
  elinde bir keman var sadece bir keman
  ve alaturka
  eski
  üçgenler var üçgenlerde ortak noktalar
  üçgeninizi çiziyorum var mı kendine güvenen
  bayanlar baylar
  
  cemal süreya
• sonunda güldürür hayat insanı
  sevmek güldürür
  kavuşmak güldürür
  özlemek güldürür
  gözlerine bakmak güldürür
  aynı hissetmek güldürür
  aynı dili konuşabilmek güldürür
  varlığı güldürür
  yokluğu ise öldürür
  biz birbirimize gülmeye
  sonsuzluğun içinde
  aynı cümlelerde var olmaya devam edelim
• sorular ?
  
  yürüyen bulutlara sorsak ya nereye gidiyorlar?
  güneş yasaklı mıdır?
  
  hayat şarkısını duyan var mıdır?
  yağmur altında dans eden ruhum ağyar mıdır ?
  
  dökülüp süzülen incilerimin akıbeti yâr mıdır?
  dokunduğum yanıyorsa içim lav mıdır?
  
  koşuyorsam ve kavuşuyorsam bi hayale
  varıp sarıldığım nâlân mıdır?
  
  kiristal.
• şu yüce dağların karı erimez..
  sevenin gönlünde güller kurumaz..
  getme güzel, gurbet elden geri dönülmez..
  yurduna, yoluna kurban oluyum..
• bu şehirde sen varsın, ben varım ama biz yokuz!
• (ekmek vardı tereyağı vardi utanılacak bir şey yoktu
  bir şey daha yoktu ama kavrayamıyordum.)
  
  işte böyle olmak en iyisidir olmakların
  bir küçük çocuğu tuttum otobüsten indirdim
  
  (indirmiştim
  yok olan önemli bir şeydi allah kahretsin.)
  
  tüm kavgasız tüm duruk tüm başıboş,
  üç sayı kötü bir sayı iyi şiir dinledim,
  çıkıp okudular durup dinledim.
  bitmeseydi daha dinlerdim kötü mötü.
  saat kaç diye sordular birisi beş yani dedi.
  
  (ha kavgada ha aşkta
  bu gök bomboş ha kavgada ha aşkta)
  
  göge baktım yerli yerinde,
  haydutlar dalavereciler yerli yerinde
  vurguncular hayınlar vurdumduymazlar öyle.
  iyi dedim içim rahatladı
  düzen bozulmamış dedim sevindim,
  tenhaca bir bölgede şehre girdim.
  
  (ben herkese varım
  başka türlü olmuyor inanmayın.)
  
  bakin bu şehri ben kurdum ben büyüttüm ama sevemedim.
  (ekmek vardı tereyağı vardı söylemiştim önemlidir,
  utanılacak bir şey yoktu, kime anlatmalıyım.)
  
  ben sevemezsem sevmek kimselerin elinden gelemez.
  bizi tutkulara çagirdi otobüse, sosise, buzdolabına,
  telefona, sinemalara, radyolara, bir sürü kancık sevdalara,
  sürü sürü mutsuz alışkanlıklara,
  yalana dolana, itliklere, keten elbiselere.
  
  (sonra karısı öldü o çocuğun
  yalnızdı güçsüzdü herkesler gibiydi,
  kirlendi kötülendi sarhoşladı pis karılara dadandı.
  anladık onu ölenden başkası kurtaramaz,
  ölen de kurtarmamıştı.)
  
  bak ben seni nereden kurtaracagim şaşacaksın.
  şimdi bu taşları biz çektik değil mi ocaklardan
  bu asfaltı biz döktük biz onardık degil mi.
  bu yapıları on iki kat yapmak bizim aklımızdı,
  biz kurduk istersek umursamayız ya.
  
  (abluka burada başlıyor çünkü.)
  
  ekmek yiyelim tereyağı yiyelim çocuk büyütelim,
  sen beraber yatacağımız yatakları hazırla,
  sen onu yap yeter bak göreceksin.
  
  turgut uyar
• “canını en yakını yakan
  insan,
  en yakınına sarılır..”
• anlar gibi olmuştum yetmiş üçte bir cuma
• gözlerin bir yeşil fanilaydı balkonda uçuşan
  sicim yağmur taklidi
  bıkmıştım zor geçen kışlarımı anlatmaktan
  bardağa birkaç çiçek ıslamaktan.
  parmağımın ucunda kırmızı kenarlı bir bulut
  onu uzatırdım sana, yalnızlık gibi iri bir damla
  parmağıma düşen bir damla kandı aşk.
  
  seni sevince pazara çıktım sevinçten
  enginar aldım “süper enginarlar” diye bağıran adamdan
  oturup ağladım sonra, şaşırdın.
  bu “süper” oluşta canımı acıtan bir şeyler vardı.
  canımın acısıydın.
  ben bir tek o canı unutmamak için her şeyi hatırlamıştım.
  sevişmiştik.
  evde binlerce tespih böceğinin ayak izleri
  sevişmiştik.
  biri başımdan aşağı pırıltılarla dolu bir sözlüğü
  boşaltmış gibi
  seni sevince kıpırdayan her şiiri
  kahverengi bir çaydanlıkta saklıyorum.
  
  sonra gittin.
  birlikte kışlıkları naftalinleyecektik.
  söz vermiştim unutmayacaktım gözlerini
  bir yeşil fanila gibi ipte, alıp ütüleyecektim.
  herkese iyi akşamlar demeyi öğretecektim gözlerine.
  sonra gittin.
  çocuk oldum bir daha, ağladım.
  kaç şiir, kaç kere sular altında kaldı.
  kitaplar, aşk, her şey.
  her şeyi son bir kere daha kurtaramazdım.
  keşke nane şeker gibi mentollü bir buluttan doğaydım
  sonra gittin.
  beyaz bir küf büyüdü evde, tersten yağan kar gibi.
  keşke dünya toz şekeri ile kaplı olsaydı.
  çocuk oldum sonra ağladım, yağmur bile beni ayıpladı.
  söz dedim, söz verdim.
  ruhumu gömdüğüm yer hala belli.
  güneşi özledim, sonra seni
  keşke gölgesine razı bir fesleğen olaydım
  
  sonra gittin
  gözlerin bir yeşil fanila unutulmuş balkonda
  sicim yağmur taklidiydi
  artık iyice inceldi.
  
  didem madakgrapon kağıtları
  (bkz: gecenin gündüzün bir olması)