ben harper

• senelerdir hastasi oldugum, fakat maalesef giderek daha siradan muzik yapmaya baslamis kral weissenborn ustasi.
  
  birinci ve ikinci albumunu ciktiklari gunden beri deli gibi dinlerim. ucuncu albumle baraber degismeye baslamistir harper abimiz. fakat -diger harperseverler katilir mi bilmem- bu albumdeki degisiklikler ilk iki albumu sevenleri cok rahatsiz edecek degisiklikler degildi. ama kucagina yatirip sevdigi gitarini bi kenara birakmalar filan hep bu ucuncu albumle (will to live) basladi.
  
  gelgelelim burn to shine ile beraber bence artik iyiden iyiye siradan muzik yapmaya basladi. siradan diyosam kotu demeye calismiyorum. 4. albumle beraber benim bile ikinsam calicagim veya bilmem herhangi birinin besteleyebilecegi seyler yapmaya basladi. ama got ister wesseinborn'u kucaga yatirip bi gospeli calmak. benim diyen buyursun.
  
  ne guzeldi o ikinci album tey gidin tey.
  
  butun bu ukalaliklari sunu demek icin yapiyorum aslinda: yeni seyler deneme hevesi nevi sahsina munhasir tarzinin icine etmistir ben harper'in.
  
  dun aksam central park ta verdigi konser de bu minvalde siradan mi siradan bi konserdi. cogunlukla hic begenmedigim two sides of the gun'dan caldi zaten. nadiren eski sarkilarini caldi. konserin tek guzel kismi juan nelson ve leon mobley in emprovize dokturdukleri bas perkusyon sololariydi. sanirim ezelden beri yaptiklari uzere gold to me nin arasinda attirdilar o sololari (ikisi birden calinca solo olmuyo ya neyse)
  
  bi de en cok icime oturan, konser sonunu eskiden adeti oldugu uzere i'll rise ile getirmemesi oldu.
  
  sevemedim ben bu yeni harper'i, sevemedim sonundan.