• evet son 5-6 yıldır bu durumu gözlemliyorum. ben küçükken (bu arada yaşım 30'a yaklaştı.) büyük biri geldiği zaman kalkar yer verirdim veya annemiz babamız bize kalkmamızı söylerdi. şimdi bakıyorum 10 yaş civarında çocuklar kimseye yer vermiyor.anası babası uyarmıyor. işin diğer tarafı akbilde basmıyorlar.
  • çocuğuna sözde özgüven aşılayan ebeveynlerin ürünüdür.
  • bir de annesine yer verirsin oturmaz çocuğunu oturtur tüm yolculuk boyunca pis pis çocuğa bakarsın ya en kötüsü o
  • eğer anne veya babası yanındaysa ve kucağa alınacak kadar da küçükse çocuğumuz. yer vermeyen çocuk değil, aile sorumlu olur. genelde bu tipler (maalesef özellikle kadınlar) yanlarına bir başkası (maalesef genelde erkekler) oturmasın diye çocuğu yana oturtur ve insanların gözlerinin içine baksalar bile alıp kaldırmaz, üstüne tepki geldiğinde car car savunmaya geçerler.

    ancak çocuk da olsa, bir birey olduğunu ve oturma hakkının kendinden büyüklerde olduğu kadar onların da olduğunu da kabul etmeliyiz. 45 yaşındaki bir erkek veya kadının yaşını almış olması, sağlıksız olduğu anlamına gelmezken, 10 yaşındaki bir çocuğun da hasta olmadığını göstermez.

    ülkemizin üstündeki kara gelenek olan, yaşlılık ve saygı duyulması gerektiğinin düşünülmesi, malesef ki, kendinden küçükleri düşünmeyen bir toplum oluşturmuş ve kendilerine pozitif ayrımcılık yapılması konusunda zorlama yapan bir tabaka yaratmıştır.

    üstüne, para vermiyorlar diyenler için, 10 yaşından beri minibüs, otobüs, metro gibi toplu ulaşımları kullanırken, paramı veriyorum. eğer olay parayı verdim, oturma hakkı benim ise, hiç bir çocuk da yer vermemelidir.
  • sırtında taşıdığı kocaman çantası ile ayakta duracak gücü olmayan küçük çocuklardan yer vermesini kimse beklemesin. zaten el kadarlar, otobüsün ani freniyle kocaman çantalarıyla yaprak misali savruluyor yavrucaklar. altın gününde kısırları, kekleri yiyip gün boyu koltukta yayılan menopozlu teyzelerin otobüslerde öğrencilerden yer vermesini beklemesine inanılmaz gıcık oluyorum. zamanında rahmetli annemi de bu konu ile ilgili uyardığım anlar çok olmuştur. ağır işlerde çalışan çocuk işçilerden bahsetmeye gerek bile yok. kendi annem, babam vb. yakınım dahi olsa hasta olmadıkları müddetçe otobüste küçük çocuklardan ve yetişkinlerden yer vermesini beklemesin.

    işin diğer boyutuna gelelim; üç yaşındaki çocuk, annesinin ya da babasının yanındaki koltukta oturuyor, dış dünyayı izliyor keyifle. sapasağlam ayakta durabilen siz, o çocuğun keyfine limon sıkıyorsunuz oturmak için.*

    ayrıca; çocukların uğradıkları tacizleri korktukları için dile getiremediklerini ve ülkemizin bu konudaki karnesinin zayıflarla dolu olduğunu düşününce; otobüste bari huzur verelim çocuklara.
hesabın var mı? giriş yap