biz de mutsuz olalım

• sadece cok uzun sure cok yalniz kalmis insanlarin bag kurabilecegi bir sozdur.
  
  kalabaliklar icinde yapayalniz kalinca, duygularini sezecek, dusuncelerini acacak bir insan evladi bulamayinca, o boslukta cok uzun sure cirpininca insan mutsuzlugu tercih ediyor.
  
  mutlulugun pesinden kostukca etraf giderek issizlasiyor, bir sure sonra insan kendi sesinin yankisini bile duyamiyor. ne yana donsen sonsuz bosluk. uzay boslugu gibi, her yone goz alabildigine uzanan bir karanlik, bir hiclik. en kotusu de hissizlik, duygulardan yorulup hissetme eyleminden toptan vazgecmek, bosluga kendini birakmak.
  
  arada bir ufuktan gecen birileri olur, anlatmaya calisirsin, sesin cikmaz. mutluluk ideali pesinde boslukta suruklenislerini izlersin caresizce.
  
  iste oyle bir anda, bu boslugun farkinda olan, mutluluk yuzunden suruklenmis ve bitkin dusmus birine rastlarsan, yalnizligin tek alternatifi mutsuzluksa ona boyle dersin:
  
  biz de mutsuz olalim.