hüzün

• bazen öyle yoğun yaşıyorum ki bu duyguyu, dibine kadar derler ya hani. sebepsiz, ya da kendime bile itiraf edemediğim kimi sebeplerden ötürü. üzerine gidiyorum hüznümün , battıkça batıyorum. kulaklarım , yanaklarım kızarana, ateşim çıkana kadar kimi zaman, kolumu bile kaldırmaya mecalim kalmayana kadar... ve farkediyorum ki hüzünlenmeyi seviyorum ben. hüzünlendiğimde kabuğuma kapanıyorum, o anki çaresizliğimi, naifliğimi seviyorum. hüznümü yeterince yaşayıp, üzerimden kamyon geçmiş gibi olduktan sonra küllerimden doğuyorum , tazeleniyorum, sıfırdan başlıyorum o güne.