interstellar'dan çıkıp pendik minibüsüne binmek

• ulan aynısını filmden sonra ümraniye minibüsüne binince düşündüm. bir minibüsteki insanlara baktım, bir interstellar'ı yaratan insanları hayal ettim. dedim o insanların vizyonu öyle de, bu minibüsteki insanların vizyonu neden böyle? minibüsün iq ortalaması kaçtır? bu insanlar filmi izleseler ne kadar zevk alırlardı? üzülme ve acıma arası karışık duygular. elitizmden falan da değil. insan istiyor ki herkes yakın refah düzeyi ve eğitim seviyesini paylaşsın. minibüs ahalisi de izafiyet teorisine hakim olsun, filmi izleyip anlasın, film sonrası analizleri okumaktan zevk alsın, eve kritik yaparak gidelim, aynı heyecanı ve mutluluğu paylaşalım. ama milletin derdi başından aşkın. böyle lükslere ayıracak vakitleri yok. hayat zor. tam kafamda bunun zıttı yakın gelecek ütopyaları kurmaya başlamıştım ki, leş gibi balık kokan oltalı amcalar bindi minibüse, kokuya karşı kendimi uyku moduna alıp kendi durağıma kadar hareketsiz bekledim. tam bir kültür şokuydu. ertesi gün berbere gittim de iki paralel yapı muhabbeti ettik, dengemi buldum. şimdi iyiyim.