florence foster jenkins

• hafta sonu izlediğim hem dram hem komedi sayılabilecek güzel film.
  
  her şeyden önce; oyuncular meryl streep ve hugh grant olmasaydı filmin hiç bir tadı olmazdı. özellikle meryl streep'in kendine güvenen ve bir o kadar da masum bakışlarıyla o korkunç sesleri cıkarışı ve hugh grant'in film boyunca takdir edici ama bir o kadar da sahte alaycı surat ifadesi inanılmazdı.
  
  bununla beraber aristokrasinin ikiyüzlü tarafları ve sahteciliği de gayet güzel anlatılmış. daha bir halktan diyebileceğimiz biraz da avam sarışın hatunun ilk konserdeki abartılı gülüşü ve sonrasında askerlere karşı florence'in müzik sevgisini, içtenliğini savunuşu da ayrı bir etkileyiciydi.
  
  gidilesi, görülesi ve daha öncesinde foster jenkins'i tanımadığımız için farklı bir bakış açısı kazandıran tatlı film.