yelda karataş

• istanbul bir disi oruspudur
  
  yagmalanmis ol tarihin
  lanetli anne sütü
  
  becerilmekten yorgun tenlerin
  o yasakli meyvasi;
  hiç tanimamis ki ask’i
  
  bin isim aramis anasi ona
  bin güzellik biçip durdugu
  bu dayanilmaz
  rüzgarina
  asya’dan gelip avrupa’ya dil çikaran
  
  agirbasli çocuk degil ki o felsefe okusun
  yunusgibi yare yare içinden geçeni
  gören görmüs
  kendi kör
  
  siire benzer en çok kocaman gözleri
  kuskusuz hüzünlü
  sems’in en parlak ani o
  bir utanmaz ermis bu yüzden ama
  erenleri reddeder
  
  istanbul bir masal diyorlar,
  yalandir zinhar
  masallar büyümez ki çocuklarla
  masallar çocuk kalir
  
  oysa bin kez ihanete ugramis
  nüfus kagidi tarihten dönen
  çok babali bu çocuk
  bir garip annenin kizidir
  dokunuldukça teni acir
  
  vahsi büyüdü üstünden geçen tramvay dizelerinden
  korkulu artik
  sairlere bile utanarak yaklasir
  geceyi koyununda degil içinde tasir
  masal yazdirir tarihe
  saçlarini kesip kesip
  dilek tutan bir deli
  acimasiz gerçegiyle
  kimsesiz kalmis.
  
  deniz kokusuna dondurma yalayan
  pembe dudakli
  dile düskün bu edepsiz
  istanbul,
  
  demek istedigim kisaca sudur;
  istanbul, bir disi orospudur
  beyoglu altin disi...
  
  diyorum ki
  itirazi olan varsa
  bu çocugun babasi olmalidir...
  
  yelda karatas
  
  yakinda çikacak olan
  “istanbul bir disi oruspudur, beyoglu altin disi”
  kitabindan ilk siir