kimsenin okumadığı yazılar

• düşüş – dönüşüm
  başlamak bazen daha önce hiç olmayana girişmektir. bazen de ama, yenidendir başlamak. öncesi olan bir şeydir bazen, işte buna da biz, dönüş deriz. başlamak içinde çok şey barındırır, misal olarak cesareti verebilirim.
  matematiğin en korkunç üç sembolünden biri; 0’dır. yutan eleman diye adı çıkmıştır bir kez, işte insan da başlamadan önce tam olarak 0’ın içindedir. ondan korkar, kaçarız ama durabileceğimiz en uzak nokta onun tam merkezidir. 0’ın midesinde ki 100 milyarlık kalabalığız ve bu bizi deli edercesine korkutuyor. işte başlamak, o ilk adımdır, sınırdan ilk burnumuzu uzatışımızdır. ve bu bizi matematiğin ikinci en korkunç sembolü olan 1’e getirir. burası 0’ın karanlığından farklıdır. çünkü hazmedilen milyonlarca sayıdan uzakta, yalnızdır artık insan. 1 dediğimiz şey bundan bu kadar yalın, bu kadar sadedir; başka çaresi olmadığı için. burası insana sonsuz sessizliğin içinde, huzurlu bir yaşam gibi gelir, fakat işin özü bunun tam aksi. 1 olmak insana iki yol sunar; ya korkup tekrar 0’a saklanırsın, ya da gittiğin istikamette yola devam edersin. bu zamana kadar kimse 1’e varmış ve burada ebediyen kalmamıştır. yola devam etmek matematik âleminin üçüncü ve en korkunç simgesine götürür bizi; ?‘luğa burası öylesi bir yerdir ki, bilinmezliğin cazibesi kör eder gözleri. kör olan gözler, bilmeden yürümeye başlar ?‘luğa doğru. ona kavuşma arzusuna kapılırlar, yürekleri onun o gölgeli gülüşüyle mest olur. düşünmek, hissetmek, yaşamak, her bir adımla daha bir anlam kazanır onlar için ama ne yazık ki artık nerede olduğunu, nereye gittiğini bilmeyen gözler boş bakıyordur dünyaya.
  bu gaflet uykusundan uyanıp, 0’ın o uçsuz bucaksız surlarında turladığını görmek “dönüş” oluyor tam olarak. kırılmış aynadan kendine bakan bu insanlar için durgun bir su birikintisi bulmak, dönüş. yüksekliği ölçmek için bırakırken bedenini 0’ın kenarından aşağı, oturup saniye tutmak ruhunla işte, dönmek dediğim şey. bu defter de benim düşüş süremi tutarken aklımdan geçenler…