dimash kudaibergen

• müthiş bir yetenek olduğu aşikar.
  
  bunu herkes yazmış zaten. o yüzden tekrara girmek istemiyorum.
  
  fakat dimash'ın uzun vadedeki temel sorunu bence şu:
  
  (bkz: #81547340)
  (bkz: #81966215)
  
  bu iki arkadaş gönderisinde yazmış.
  
  duygu yok. daha doğrusu duygu var da, söylediği şarkıda türlü türlü teknikler kullanmak istediği için, ortada bir duygu çorbası var. haliyle şarkıyı dinleyen, bir duygu akışı değil, bir duygu çorbası hissediyor ve farklı bir şey dinlediği için sadece etkileniyor. tabi her şarkı için bunu söyleyemem, mesela show must go on -dimash'ın ingilizce aksanı dışında- inanılmaz harika olmuş. fakat my heart will go on'da o güzel duyguyu hissedemedim. şarkıyı dinlerken bir yerlerde o duygusal akış kopuyor sanki. şimdilik genel anlamda "teknik/yetenek göstermek için duygudan çalıyor" gibi hissiyatım var.
  
  bir arkadaş yeni bir şarkı söyleme formülü bulmuş demiş: başta bas giriyor, ortalara doğru soft falan... vs vs. evet, dinleyince güzel geliyor. fakat sorum şu: o şarkıyı dinleyince bize bütüncül bir duygu aktarıyor mu? yoksa duygudan çalıp, yetenek gösterisine mi girişiyor? (tabi çok da tanınmadığı için kendini kanıtlama çabası doğal. zaten ününü böyle oluşturuyor şimdilik. fakat gönderilerine bkz verdiğim arkadaşların dediği gibi uzun vadede işe yaramayabilir.)
  
  bence mükemmele, söylediği şarkıları tam bir duyguyla okumaya başladığında ulaşacak. ses aralığını ve kullandığı ses teknikleri düşününce, "bir şarkıyı -duygu bütünlüğünü koruyarak- kaç farklı şekilde okuyabilir?" gibi sorular geliyor aklıma. ve bunu dünya üzerindeki bütün güzel şarkılar için düşününce, bunun daha zor bir challenge olduğu görüşündeyim. çok da müzik profesyoneli olmayan biri olarak yorum yapmış oldum, ama konuya yeni bir bakış açısı getirdim inancındayım.