hayattaki en büyük motivasyon kaynağı

• ailemin üzerimdeki emeğidir, onlara karşı duyduğum dolu dolu vefa duygusudur. mutlu olmak ya da mutlu değilsem bile inandırıcı derecede mutlu görünmek onlara karşı boynumun borcu gibi hissediyorum. yıllar yılı göstermiş oldukları fedakarlıkların, kimi şeylerden vazgeçişlerinin karşılığı umutsuz bir insan portresi olmamalı.
• bazen nefrettir. aldandığın, kandırıldığın, küçümsendiğin her şeye, herkese karşı nefret duymak.
• kitaplığımdır. ona bakınca diyorum ki yine de bir umut var.
• kesinlikle aşk...
  
  sadece karşı cinse duyulan değil ama. evlada, bir işe, bir fikre, ideolojiye...
• benim için kedilerdir.
• bir gün her şeyin bugünden çok daha güzel olacağı düşüncesi.
• türkiye geneli için dışlamak
• dış motivasyon ve iç motivasyonun birleştiği nokta sensindir.kaynak sensin.içinde sen olduğun sürece dışında gördüklerin somuttan ibaret.bırak kendi soyutluğunda kendi kabuğunda kendini keşfederek hayata devam et.sen dünyaysan onlar ay.
• cocuktur denmis defalarca.
  
  ama cok hakli olarak arada sorulmus; "cocuk yapmaktaki motivasyon nedir?" diye
  
  36 yasinda baba olmus biri olarak benimkini anlatmaya calisayim:
  
  ask yanit degil. cocuk yapmak icin gerekli ama yanit o degil.
  
  annem babam tarafindan sevildigimi bilsem bile gariptir ki karsiliksiz sevginin ne oldugunu bilmiyormusum. cocukluktan beri sartli sevgi mi asilamislar napmislar bilemiyorum ama hic bir zaman sozlu olarak bu sevgilerini dile bile getirmediklerinin farkindayim, garip bir durum.
  
  esim dort dortluk bir insan. yasadigimiz en zor gunlerde bile yanimdaydi. daha kotulerini yasayacak olsak bile orada olacagindan eminim. beni karsiliksiz sevdigini defalarca kez soylemesine ragmen sanirim ailemin yaklasimindan oturu bir kisinin bir digerini karsiliksiz sevebilecegine pek akil sir erdiremiyordum. "evet ya, kesinlikle" diyordum ama sanki hissiyat olarak icini dolduramiyordum.
  
  beni cocuk yapmaya motive eden sey ise bir kopek oldu.
  
  daha oncesinde bi suru kopegimiz oldu. hepsi aile icinde, ailenin parcasi olarak yasadi, yaslandi ve oldu.
  
  artik yeter acisina zor katlaniliyor dedigimiz bir zamanda, evdeki sessizlige dayanamadik bu kez gittik barinaktan bi kiz aldik. 3-4 yaslarinda 30 kiloluk bir hayvan ama tam sevgi pitircigi. hele nedense bana asiri bir duskunluk gosteriyor. bu duskunlugu, bu karsiliksiz sevgiyi yogun bir sekilde yasayinca bunun otesi ne olabilir ki diye dusundum, 1 sene sonrasinda da esim hamileydi iste.
  
  dogum oncesi surecte aklimiza gelmeyecek zorluklar ve korkular yasadik ama her seyin ustesinden geldik. su an saglikli, sevgi yumagi bir oglumuz var ve kendisi inanilmaz bir motivasyon kaynagi. sadece bir gulumsemesi, benim icin dunyalara bedel.
• sanat