gülümsüyorum

• bir orhan veli şiiri. okuttuğu için dünya tatlısı prezantabl cadi'ya teşekkürler.
  
  sokakta giderken,kendi kendime
  gülümsediğimin farkına vardığım anlarda
  insanların beni deli zannedeceğini düşünüp
  gülümsüyorum...
• gülümserken söyleniyormuş gibi görünse de eş zamanlı olarak gerçekleştirilemeyecek bir laftır, söylemeye kalkarsanız ağzınız yamulur yumulur tuhaf bişey olur, ancak gülümserken gülümsediğinizi yazabilir ya da işaret edebilirsiniz sanırım.
  
  "hepinize iyi niyetle gülümsüyorum, hiçbirinizle dövüşemem" der bi de turgut uyar bi şiirinde, aklıma geldi birden.
  
  (bkz: denge)
  (bkz: sezen aksu)
• orhan veli'nin en sevdiğim şiiri... dışarıdayken telefona gelen bir mesajı okuyup güldüğünüzde aklınıza gelmesi ve bir kere de buna gülmeniz muhtemel...
• (bkz: sonbaharın sarışın günleri)
  
  elime kalemi alıp bir yazının başına oturuyorum. cümleleri yan yana diziyorum, elektrik tellerinde yan yana dizilmiş kuşlar gibi.
  elektrik tellerinde yan yana dizilmiş kuşlar, hiç durmadan susuyorlar.
  büyük bir sessizliği büyütüyorlar, ıssız bir orman gibi.
  ıssız bir orman ıssızlığından yakınıyor. “ah” diyor, “ne bir tilki geçiyor
  içimden, ne de bir insan yüzü görüyorum. olsaydım keşke, yol kenarında
  duran bir ağaç gibi.”
  yol kenarında duran bir ağaç, yanından hızla geçen bir arabanın arka
  penceresinden bakan bir çocukla göz göze geliyor. “kim bilir nasıldır?” diyor.
  “kim bilir nasıldır bir ağaçla göz göze gelen bir çocuk olmak?”
  yanından hızla geçen bir ağaçla göz göze gelen çocuğun diline bir şarkı
  dolanıyor. bir şarkı… günlük güneşlik bir sonbahar günü gibi.
  günlük güneşlik bir sonbahar günü, yanıma gelip sarı bir kalem
  tutuşturuyor elime. “bir dahaki yazında sonbahar günlerinden bahset.” diyor bana. “çünkü güzeldir, sonbahar günlerinden bahsetmek.”
  gülümsüyorum.
  gülümsüyor sonbaharın sarışın günleri.