koray kaya

• 2 temmuz 1993'teki sivas katliamında yaşamını yitiren çocuk...
• öldüğünde 12 yaşındaydı...
• 12 yasinda olen bir aydin; cok zekiymis ki hemen aydinlanmis herhalde rahmetli, kendi 12 yasimdaki halimi dusununce...
  
  (bkz: gotunuzden aydin uydurmayin)
  
  edit:
  sozkonusu kisiyi tanimam, etmem; muhtemelen yasi itibari ile hayat dolu, gelecege dair planlari olan, annebabasinin uzerine titredigi, gelecegin parlak genclerinden birisi idi.
  
  dusuncesinden dolayi insanlara kotu gozle bile bakilmasina razi olmayan birisi olarak tabii ki kendisinin de -ne yazik ki- bir parcasi oldugu olaylari kabul etmem imkansiz; ancak nerede oldugunu, hangi amaclarla insanlarin orada toplandigini bile anlamasi supheli bir insanin uzerinden siyaset yapmak hatasina dusen insanlardan "kardesim yaptiginiz karsinizdakilerin yaptigindan daha akillica degil, mantikli is yapin" cumlesini esirgemem. netekim benim uzerinde durdugum aydin kelimesini dun kullanan arkadas bugun onu cocuk kelimesine cevirmis, beni iyot gibi acikta birakmis, hakli oldugumu sessiz sedasiz kabul etmistir.
  
  dusuncenizi kelime oyunlarindan kacinarak soyleyin, olen bir insanin ardindan ona yakisir sekilde yasini tutun; ancak olen bir ufak cocuk uzerinden sacma siyaset denemeleri yapmayin. zira bu sacmaliklar devam ederse daha cok cocuk olur bu yolda; hepsinin gunahi da bu sacmalayanlarin yakasina yapisir..
• cocuk. sivas katliami kurbani. yakildiginda 12 yasindaydi.
• 'yahın la yahın la' mezhebine ait guruh tarafindan linc edilen homo sapiens sapiens yavrusu.
• yaşasaydı benden iki yaş küçük olacaktı, şimdi benden onaltı yaş küçük.
• "
  i
  
  ey kuşluk vaktinde kavalıyla konuşan
  
  sana sormuyorum kuyuya düşen kim
  
  ayı parmağıyla bölen kim
  
  çekirgeleri meydana süren
  
  ve tufana gemiyi bulduran
  
  sonra zakkum ağacını
  
  sonra bıldırcın etini
  
  ve sonra sarımsakla soğanı
  
  işte içimizdeki dünya
  
  kanayan bir yanardağ gibidir
  
  bazen akarda akar lavlar gibi
  
  bazen patlarda ülkeler yıkar
  
  içinde taşıdığı ihtirastan ötürü
  
  yapayalnız kalır gün ortasında
  
  güneş alnına vurur toprağın
  
  toprak çatlar
  
  bulutlar kanatlanır sonra gök kararır
  
  şimşekler çakar, yıldırımlar düşer
  
  ii
  
  ey merhamet tutanağı!
  
  sana ulaşmazsa topladıklarım
  
  hangi tarih, hangi deniz yansıtır bunu
  
  yosunlara çarpan dalgalar neyi söyler
  
  ilgıt ılgıt akan ırmaklar
  
  nereden yol bulur senin avuçlarına
  
  balıkçı korkarsa eğer fırtınadan
  
  oyunsuz kalır yarasalar
  
  şimdi söyle güllerin efendisi
  
  sahipsiz mi kalacak vurulan çocuk
  
  dallarından koparılan tomurcuk
  
  eğer konuşursa aynalar
  
  çocuklar ölmeye başlar
  
  anneler ölmeye başlar
  
  genç kızlar ölmeye başlar
  
  o nedenle suskunum efendim
  
  söyle güllerin efendisi
  
  söyle güllerin efendisi
  
  öç almak için ne yapmam gerek
  
  anladım, taşları sana toplamam gerek"
  
  ^*
• kardeşimle yaşıttı. kardeşimin iki yaşında kızı var şimdi. koray yakılarak yok edildi.
  öldüğünde benden iki yaş küçüktü. şimdi ben ondan 19 yaş büyüğüm.
• sivas'ta, 14 yaşındaki ablası menekşe kaya ile birlikte katledilen çocuktur.
  
  anneleri hüsne kaya o kara günü şöyle anlatıyor:
  
  "...biz ailece bir yıl önce; 1992'de de şenliklere gitmiştik. o yıl banaz'daki şenliği menekşe ve koray çok sevmişti. menekşe ve babası semah grubundaydı. bir yıl sonra yine gülüp eğleneceğiz diye ailece sivas'a gittik. ankara'dan hareket eden iki otobüstük; çocuklar menekşe ve koray diğer otobüsteydi. sivas'a geldiğimizde koray'ı yanımıza alarak akrabamızın evine geçtik. menekşe, arkadaşlarıyla dsi misafirhanesinde kaldı...
  
  şenliklerin ilk günü her şey iyiydi. buruciye medresesi'nde sergiler, imza günleri, söyleşiler yapıldı. herkes pırıl pırıldı. akşam eşim ismail'in de saz çaldığı halk gecesi yapıldı. o gece babasının kaza sonucu sazının kırılması koray'ı çok üzdü; konserleri dinlemeden salondan ayrıldık. oğlumla sarılıp uyuduk. nereden bilirdim son gecemiz olduğunu...
  
  yobazlar saldırdı
  
  sabah koray, babasıyla kırılan sazı yaptırmaya gitti. o sabah içimde anlam veremediğim bir yangın vardı; midem ağrıyor; canım sıkkındı. amcamın kızı emine'ye rahatsız olduğumu söyledim, 'yoldan geldin, uykusuzsun ondandır' dedi. çocuklarla kültür merkezi'nde buluşup banaz'a geçecektik; şenlikler orada devam edecekti. valizleri yanıma alıp kültür merkezi'ne gittim. koray da benden az önce babasıyla kültür merkezi'ne gelmiş, aziz nesin'le fotoğraf çektirmiş, sonra ablası menekşe ile semah grubunun öğle yemeğini yediği cumhuriyet lokantası'na gitmiş. biz babalarıyla kültür merkezi'ndeydik.
  
  kültür merkezi'ne nereden geldiğini anlamadığım, sakallı, terlikli, cüppeli koca koca adamlar bağırıp çağırarak bizi taş yağmuruna tuttular. bahçeden binanın içine doğru kaçtık. kalabalık ne bulursa parçalıyordu; kitaplar, resimler, çelenkler, ne bulurlarsa...
  
  kamber çakır, ismail'e yardım çağırmasını söyledi, ismail gitti, onunla da koptuk. yobazlar merkezin içine doğru geliyordu artık. yediğim taş sonucu bayılmışım. zaten bu taşları yiyip bayıldıktan sonra neler olduğunun pek farkında değilim. ama yine de o yobazları bugün görsem tanırım, gözlerimin önünden hiç gitmiyorlar. biliyorum, yavrularımızı onlar öldürdü...
  
  öldüklerini söylemediler
  
  kültür merkezi'ndeki olaylardan sonra amcamın torunu, beni evlerine götürmüş. kendime geldiğimde çocukları sordum; 'madımak oteli'nde güvendeler' dediler. lokantadan sonra madımak oteli'ne gitmişler. babaları ali baba mahallesi'ndeymiş, o da iyiymiş. içimde hálá bir ateş var. beni zorla yatırıp uyuttular. geceyi nasıl geçirdim bilmiyorum.
  
  sabah erkenden kalktım, balkona çıktım. amcamgillerin evi türk-iş blokları'ndaydı, sivas'ı yukarıdan görüyordu. şehrin ortasında bir duman yükseliyordu göğe doğru. ne olduğunu sordum, 'bilmiyoruz, bir yangın çıktı herhalde' dediler. evdekiler gece olayları öğrenmişler aslında; menekşe'min, koray'ımın öldüğünü biliyorlarmış...
  
  ben her şeyden habersizim; çocuklarıma kavuşmak istiyorum bir an önce. sonra beni hastaneye götürdüler, iğne vurdurdular. ben hálá anlamış değilim neler oluyor, sersem gibiyim. eve geldik, olaylar hakkında biraz bilgi vermeye başladılar. koray ve menekşe'nin babalarının yanında olduğunu söylüyorlar...
  
  evin bir köşesinde yatıyorum, iğne beni iyice sersemletti. evde yeğenlerim, kuzenlerim, akrabalar radyodan haberleri dinliyor. birden kadın spikerin 'koray' dediğini duydum; bağırdığımı hatırlıyorum...
  
  koray'ım için çabalamışlar
  
  çocuklarımı aniden kaybettim ben. morga gittim mi, yavrularımı gösterdiler mi hatırlamıyorum. söylediklerine göre sadece bağırıyormuşum. ne ağlıyor ne de başka bir şey yapıyormuşum; sadece bağırıyormuşum. cenazelerin kalktığını filan hiç hatırlamıyorum. robot gibiydim herhalde. tek hatırladığım; ankara'da pir sultan abdal derneği önünde bir grup genç kız mum yakarken, onlardan birini menekşe sanıp, koşup sarıldım...
  
  bir ay sonra aklım başıma geldi. ona da akıl denilirse? zorla yemek yediriyorlardı. ben sürekli sesleri duyuyordum ama ne dediklerini pek anlamıyordum. sürekli yatıştırıcı iğne yapıyorlardı. deliririm diye çok korkmuşlar...
  
  o günlerde nasıl ölmediğime bugün hálá şaşırıyorum. koray'ımın sinüziti vardı; 'başım' deyip yüzünü ekşittiğinde benim kalbim yerinde duramayacak kadar atardı. paniklerdim bir şey olacak diye. menekşe'm sarılık geçirdiğinde neler yaşadığımı ben biliyorum. ama nasıl oluyor da, iki canımın kaybına rağmen ölmedim; işte buna şaşırıyorum. şimdi beni hayata menekşecan'ın bağladığını biliyorum; peki ya o yokken ben nasıl ölmedim...
  
  psikolog vardı, yanımda ilk dönemler. aylar sonra sivas'taki meslektaşlarının söylediklerini anlattı; koray'ımı yaşı daha küçük diye kurtarmak için çok uğraşmışlar, 'bu çok küçük, bari bunu kurtaralım' demişler, olmamış işte. yavrularım, abla-kardeş birbirlerine sarılıp gittiler.
  
  hiç öyle sakinleştirici sözler söylemeyeceğim kimseye; o gün madımak oteli önünde, maksadı ne olursa olsun bulunan herkes, 14 yaşındaki menekşe'm ile 12 yaşındaki koray'ımın ölümünden sorumludurlar. benim yüreğim yanıyor, umarım onların da vicdanı sızlıyordur. ama hiçbirinin evlatlarını kaybetmesini istemem yine de; evlat acısı başka..."
  
  http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/…302542&yazarid=218
• "madımak'ta çocukları da yaktılar. koray kaya sadece 12 yaşındaydı. çocukluğunu ve düşlerini madımak'ta yaktılar. yobazlar yaktı. devlet sadece izledi. "
  
  http://www.youtube.com/watch?v=xdcae_fhtxm