• tüm insanlıktan özelliklede dişi kısmından çocukları sevmesi onlara tapması, evi yerle bir edip, ortalıgı dagıttıklarında " hanimiş yavrucak pek bi hareketli" demesi beklenir. otobuslerde sıkılan yavruyu eylendirmeniz, ciyaklayan yavruya şevkat duymanız, tüm dünyaya evlenir evlenmez bi düzine yavrulayacagınızı kanıtlamanız gerekmektedir. oysa bi takım insanlar çocuk denilen varlıgın dünyanın her yerinde saglık ve mutluluk içinde yaşamasını gönülden isterken onlarla beraber olmaya, seslerini duymaya dayanamazlar. kucaga çocuk, bebek turevi şeyler almak, onları mıncırmak çocuk sevmeyen zihniyete sahip olanlar için sıkıntı verici eylemlerdir.

    editsel: bu başlık başıma kalmış bu bir. şimdi bıraksanız bi düzine yavrularım bu da iki. evet.
  • çocuk sevmeyen zihniyete sahip olan kişi,çocugu rahatsız edecek bi davranışa girmek zorunda deildir illaki.mesela mahallenin top oynayan çocuklarının topunu kesmeye veya,üzerlerine kazan dolusu kızgın yag dökmeye heveslenmez.yanlız çocuk cinsinden de kendisini rahatsız etmemesini ister(bkz: bana uzak allaha yakın ol)
  • her çocuk gördüğü yerde "amaaan, bak bak bak, ne de şirin, oy oy oy" diyip, cadde sokak farketmeden annesinin elinden bebekleri, çocukları alıp bağırlarına basan insanlardan tiksinti duyan ve bunun bir tezahürü olarak çocuklara karşı bünyesinde bir antipati oluşturmuş zihniyet.
  • cocuk sesi duyunca tuyleri diken diken olabilen insanlardir bunlar. afacan bir cocugun ustune geldigini gormektense vampiri falan tercih eder.
    sebeplerini incelemek isteyenler icin birini aciklayayim: ne zaman ne yapacagini kestiremedigin seylerden korkmak.

    netekim cocuk sevmek icin buyumesini beklemek lazim.

    (bkz: cocuklari yiyelim)

    taa nerelerden edit: gerçekten de insan kendi çocuğu olmadan anlamıyormuş, artık eski ben değilim. ne2000 uyumlu olmasa bu yaşta bile öğrenemeyecekmişim. kızımız cornflakesmitzimtundhonig'den sonra çocuklara bakışım çok değişti. :)

    özetle çocuk sevmek için büyümeyi beklemek ve buna rağmen çocuk kalabilmeyi öğrenmek lazımmış.
  • cocuk sevdigini sanip yavruladiktan sonra bile cocuk sevmenin ne gibi sorumluluklar getirdigini, bik bik yapmakla "cocuk seviyorum" gecinilmedigini, cocugun aslinda ne demek oldugunu anlayamayan insan zihniyetine gore, pasa pasa sevmedigini kabul eden, uremeyerek insanliga katkida bulunan zihniyet.
  • sadece kendi çocuğunun en güzeli ve en akıllısı olacağına inanan kişiler de bu zihniyet altında incelenebilir lakin bu tip insanlar diğer insanların çocuklarına bakamazlar bile... herhangi bir çocuk yanlarına gelip konuştuğunda ignore konumuna geçerler ve bulundukları yerden uzaklaşırlar. çocuk ısrarla konuşmaya çalıştığında, ters ve bir çocuğa verilmeyecek cevaplar vererek çocuğu yanlarından uzaklaştırırlar...
  • dişlanmamasi gereken zihniyettir. zira herkes cocuk sevmek zorunda degil. zarar vermedikleri sürece asla kötü degildirler . lütfen cocuklarin üstüne köpek salmayiniz,suratinizi sekilden sekle sokup tuhaf sesler cikararak sevimli yavrucaklari korkutmayiniz. cocuklar cok tatlidir onlari sevin, saclarinizi cekmelerine,parmaginizi isirarak dislerini kasimalarina izin verin gibi bir sey söz konusu olamaz. genellikle anneler cocuk sevmeyen zihniyete karsi bir savunma mekanizmasi gelistirmislerdir. cocuklarini zorla cocuk sevmeyen zihniyetin kucagina verir sevmesi icin kasarlar. olmassa cocuklarini silah olarak kullanip cocuk sevmeyen zihniyete aci verici hareketlerde bulunurlar. cocuga yemek yedirdikten sonra üstüne kusmasini saglarlar ya da bezini uzun süre degistirmeyip her yerin bok kokmasini isterler.
  • bu zihniyete sahip kişilerin kadın olanlarının bir kısmı aşırı derece hayvansever olurlar. abartıp kedisine köpeğine abuk sabuk giysiler giydirenler, kuşuyla "zıplama yawrum düşeceksin,ay ay ay düştün bak ama, aaa" şeklinde konuşanlar bu familyadandır. geri kalanlar ise kısaca "manyak mıyım lan sıkıyosa sen doğur" zihniyetini benimserler.
  • (bkz: içimizdeki çocuk)
    (bkz: büyüyünce geçer)
  • sayıları tahmin edilenden fazla olan, ancak ya korktukları ya da bıktıkları için bunu pek dile getirmeyen ve benim de içinde bulunduğum zihniyettir.

    korkmak dedim çünkü toplumda genel olarak gözlemlediğim bir "çocuk manyaklığı" var. herkes çocuk yapıyor, herkes çocuk seviyor, yolda gördüğü çocukları mıncıklamaya başlıyor, çocuğun yaptığı şımarıklıkları hoşgörüyor falan. bu kişilerin yanında çocukları sevmediğinizi söylemek onların en kutsal değerlerine hakaret etmişçesine tepki görmeye neden olabilir. sonrasında sevgisiz, bencil, sorumsuz, şımarık, yalancı, doyumsuz, ne istediğini bilmeyen ve hatta kıskanç gibi yakıştırmalara maruz kalınabilir. nedenlerinizi öne sürmek de fark yaratmaz. bi süre sonra insanların çocuk sevmeyen bu ruhsuz kişiye bakışı da değişiyor.

    bıkmak ise yukarıda söylediklerimi yaşamış insanların tepkisi oluyor. çocuk sevgisiyle dolu insancıklara derdini anlatmaya çalışmaktan, kendini savunmaktan ve bu konuda tartışmaktan o kadar yorgun ve bıkkın olunuyor ki, artık çocukları sevmiyorum demektense hiç yorum yapmamak ya da konuyu geçiştirmek, hatta "aaa çocuk sevilmez mi" gibi bir cümleyle hemfikir rolü oynayıp bu muhabbetten kurtulmak isteniyor.

    kişisel fikrime gelince; sevmiyorum çocukları kardeşim! bik bik konuşan, şımarıklık yapan, sürekli zırlayan, derdini anlatamayan, kafası yeterince çalışmayan ve yaşamak için 7/24 ilgiye muhtaç olan sizin o bıcır bıcır dediğiniz ufaklıkları sev-mi-yo-rum!!

    ama bi zamanlar sen de çocuktun, evlen/aşık ol bak sen de doğurucaksın, aslında seviyorsun ama onlardan korkuyorsun, kendi çocuğun olsun görürüm ben seni, sırf marjinal olmak için bunu söylüyorsun di mi... ve benzeri cümleleri kuran insanlarla karşılaştıkça daha da nefret doluyor, bıkkın kesimde yer alıyor ve kendimi yormadan hep aynı cevabı veriyorum : bi siktir git

    (bkz: sozluge dert yanmak)
hesabın var mı? giriş yap