• az önce garip bir şekilde bu hissi yaşadım. oysa ki kanepemde öylece uzanmıştım ve aniden nerden geldiğini anlamadığım anlamsız bir mutluluk bastı. yani kendimi bu kadar mutlu hissettiğimi neredeyse hatırlamıyorum, belki de hafıza sorunlarımın da bunda bir etkisi vardır. bu bahsettiğim mutluluk öyle kısa bir saniye içinde gelişti ki, tüm dünya anlamını yitirdi diyebilirim ve o an gerçekten ölmüş olmayı arzuladım. hemin saniye elimde bir silah olsaydı kendimi tereddütsüz vuracağıma emindim. nirvanaya ulaştım ve başıaşağı geldim sanki, çok ürperticiydi gerçekten hala daha kendime gelebilmiş değilim.
    bilemiyorum altan bilemiyorum
  • kendime mutluluğu yakıştırmamamdan sanırım. mutluluğum bir anda manikleşiyor, sonraysa soyutlanıyorum dünyadan. oysa kimse benim kadar gülümsemiyor, kimsenin kahkahası benimki kadar yüksek değil, kimsenin gözleri benimki kadar parlamıyor, kimileri şeytan tüyüm olduğundan bahsediyor, kimileri komikliğimden, beğenenlerim var. oysaki bölünüyorum. düşüşe geçtiğim halimi saklamak istiyorum insanlardan. vesveselerimden, huzursuzluğumdan, güvensizliğimden, ölme isteğimden utanıyorum. utancımdan utanıyorum. gözlerimi kapayıp rahatsız bir uykuya dalıyorum sonra.
hesabın var mı? giriş yap