beyaz gül

• 'beyaz gül'
  ümit yaşar oğuzcan şiiridir.
  
  seni arıyorum kalabalık caddelerde
  tanımadığım insanlar geçiyor, sen yoksun
  perişan hayallerimin başladığı yerde
  sana sesleniyorum sana duyuyor musun
  
  beyaz güller açtı bahçelerde sevdiğin
  ya şu karanfil? o baygın kokulu çiçek
  gel, yalnızlık bahçeme gel, beyazlar giyin
  anladım ki bu ömür sensiz geçmeyecek
  
  odamı süsleyen ellerini uzat
  hazzından dile gelsin bastığın halı
  açılsın sevincinden perdeler kat kat
  işık ve ateş senin için yanmalı
  
  sonra çevir düğmesini radyonun
  sevdiğin musiki dolsun odama
  dinle şarkısını büyük koronun
  beni düşün, beni düşün ağlama
  
  içimden bir ses diyor ki: -sabret
  sonu gelecek bu yalnızlığın
  bütün aynalar gülecek elbet
  açılacak kapılar ansızın
  
  yalnız sen varsın beyaz gül’üm
  evde, caddede ve sokakta
  bir eylül akşamı gördüğüm
  o beyaz hayalsin uzakta
  
  yakınsın yalnızlık kadar
  uzaksız yakınmış gibi
  sensiz yaşadığım yıllar
  bu kadar güzel değildi
  
  yeter gel artık yeter,
  karanfiller açtı gel
  kış bahçesinde güller
  beyaz güller açtı gel