the messengers

• çocukların, doğaüstü olayları algılamaya daha yatkın oldukları yönünde bir fikir üzerine oturtulmuş ve bu fikir üzerinden kurgulanmış vasat korku filmi... tamam gidiniz gözlemleyiniz, her bebek kimi zaman kendi kendine güler, sanki hayali bi varlıkla iletişim içindeymişcesine el ve kol hareketleri yapar. hatta biz türk toplumu, onların bu atraksiyonlarını meleklere bağlarız... her bebeğin kendini koruyan ve kollayan melekleri olduğuna filan inanırız. yani çoğunluk böyle inanır...
  
  işte uyanık bazı elemanlar bu fenomenin içine bi kaç hayalet serpiştirip, korku filmi yapmaya kalkışmış... ortaya da bu çıkmış... her sahnesi ayrı bir klişe. yönetmenin, en baba sahnem dediği sahnenin ardından "aaa burda korkmam lazımdı di mi? tüh unuttum du biraz korkuyum da emek boşa gitmesin" falan oldum resmen yahu! kargalarsa ayrı bir vaka, hiç değinemicem...