işsizlik

• hayattaki en zor sınavlardan bir tanesi.
  
  böylesine büyük bir ekonomik kriz ortamında, (aslında bir ekonomik kriz değil, hızlı fakirleşme süreci, ekonomik buhran) en çok sıkıntı gören kesim tahsilliler oluyor. meselenin özü aslında çok basit. arz-talep. yıllar süren ülkesel fakirleşme sürdükçe, iş gücü yükselmiyor, hatta küçülüyor. birçok firma, fabrika vs. üretmekten vazgeçiyor. dolayısıyla ülkenin ihtiyacı olan özellikle eğitimli çalışan sayısı dramatik bir şekilde azalıyor. bir de üzerine nüfus ve artan üniversite sayısıyla bu eğitimli çalışan sayısı artınca işsizlik konusu ülkenin bir numaralı problemi haline geliyor.
  
  elektrik-elektronik mühendisliği lisansımdan sonra, yenilebilir enerji üzerine çalışmak istediğime karar verdim. tabii biraz işsizlikle bocalandıktan sonra. bu arada yüksek lisansa başladım. tez aşamasına geldiğimde çeşitli firmalara iş başvurusunda bulundum. belli bir süreçten sonra izmir'de yaşamama rağmen istanbul'da kendi istediğim alanda deneyim kazanabileceğim bir iş buldum. aldığım maaş 4bin. lafı uzatmaya gerek yok, sırf deneyim kazanayım diye rezillik çekmeye geldim bu şehre. öyle ya da böyle gerçekten parada da gözüm yoktu. hayatımı idame ettirmek istiyordum sadece.
  
  2 aydır aynı firmada çalışıyorum. haftasonu tatil olmasına rağmen neredeyse hiç tatil yapmadan çalışıyorum. 18:00'da mesai bitmesine rağmen 19'dan önce ofisten çıkabildiğimi hatırlamıyorum. bu 2 ayda 3-4 şehirde çeşitli şantiyelerde de görev yaptım. orada daha da beter koşullar. sabahtan akşama kadar güneşin altında çalışmak vs.
  
  bir de kraldan çok kralcı çalışanlar. saat 18:00'da çıkmak isteyen personele trip yapan diğer çalışanlar bakın patron demiyorum diğer çalışanlar. hayattan hiçbir keyif almayan almayı da bilmeyen işten başka yaşamı olmayan asosyal personeller. bunlara kalsa patrona yalakalık olsun diye ofiste uyumayı teklif edecekler.
  
  normalde ne yapmam lazım? bu tarz insanı şartların olmadığı ortamda bulunmayı reddedip onurlu bir şekilde işten ayrılmam lazım. ben ne yapıyorum? sabrediyorum. çünkü işsizlik psikolojisini bildiğim için bu çalışma ortamına bile katlanırım diyorum. en azından 1 yıllık deneyimi yakalayana kadar.
  
  zor gerçekten türkiye'de hayatta kalmak çok zor.