son hasat

• tiff 2023 sayesinde izlediğim cemil agacikoglu yapımı.
  
  senaryoyu eşi arzu ağacikoglu ile yazmış.
  
  filmde çok sağlam bir görüntü yönetmenliği (bir iki fireye değineceğim) ve çok iyi bir ses tasarımı var.
  
  ama nedensiz bir aspect ratio (2:23:1) kullanımı vardı ki sebebini anlamadım, kadrajlar bile uymuyordu. muhtemelen filmi 1:75 falan çekip siyah batları sonra eklemişler. keşke olmasaymış. sinema perdesinde bu çok kusurlu gözükmese de günün sonunda genel izleyici bunu sinema perdesinde izlemeyecek.
  
  günümüz sinemacılarının ercan kesal ve erdem senocak ısrarını anlayamayacağım. ikisinin de yeteneğine diyecek sözüm yok fakat ard arda gelen kırsal temalı filmlerde hep aynı tarzda rolleri oynamaları artık yorucu olmaya başaldı. iki aktöründe daha dumanı üstüne performansları var ve bu filmi izlerken her karaye girdiklerinde aklıma o rolleri geldi.
  
  filmin görüntü yönetmeni emre pekçakir yinede çok başarılı... birkaç sahnede green/blu box kullanılmış ve gereksiz cgı'ya kaçılmış ama bu bütçe ile de alakalı olabilir.
  
  yoksa nuri bilge ceylan'da o herkesin övdüğü karelerinde pek bilinmese de mavi perde ve cgı kullanır ama izleyici bunu hissetmez, işin doğası da budur zaten
  
  filmin müzikleri dogan duru'ya ait ki kendisi yeteneğini konuşturmuş ne az ne fazla her zaman olması gerektiği gibi kullanmış müzikleri.
  
  hilmi ahiska ve sevgi temel izleyicinin daha çok tv ekranından aşina olduğu isimler olsa da burada gerçekten çok iyi oyunculuk çıkartmışlar.
  
  günün sonunda; yerli sinemanın bir türlü kendisini bir yere konumlandıramadığı cemil agacikoglu bu artık seyircinin aşina olduğu (hatta yorulduğu) taşra hikayesinde elinden geleni yapmış.
  
  letterboxd