son

• bir rivayete göre bunu düşünen kahraman olamıyormuş. aslında temel olarak kahraman olmak sikimde olmadı zaten hiçbir zaman, korkağım ben çok. hani candan erçetin diyor ya bir şarkısında;
  "çünkü sen bundan korkacak kadar özgür
  ve korkup benden kaçacak kadar bencilsin" diye, işte o bencil korkak benim. sevilmekten bile korkarım ben, elim kolum bağlanmış gibi gelir, saçmalar, sapıtır, piç ederim. iyi tanırım ben kendimi, o yüzden sonunu bilirim hep, ama korkmam ben o sonlardan. beklerim sonuna kadar. o sonun geleceği güne kadar her anını yaşarım ben, tadını çıkarırım. iyi bilirim ki bir gün biter güzel olan her şey, bilirim ki geldiyse geciktirmek mümkün değildir sonu, bilirim ki geberip giderken bir gün, o sondan önceki kısacık anlar kalacak geriye sadece beni gülümsetebilecek, yaşadım diyeceğim korkmadan. ben bir tek yaşamaktan korkmadım çünkü. doyumsuz oldum ben hep hayatım boyunca, eve dönemeyecek kadar sarhoş olmadan kalkamadım içkinin başından, sıçırgan olana kadar yedim hep kavunu, ağzım burnum yamuluncaya kadar ikna olmadım hiç dayak yediğime, bokunu çıkarana kadar sevdim, nedenini unutacak kadar nefret ettim, adını hatırlayamayacak kadar da unuttum. ben hep yaşadığıma baktım, sonu yok gibiydi, yaşadığım her an kardı. öyle kalacak.