cemal'in iç konuşmaları

• cemal'in iç konuşmaları/ııı
  
  ben mi konuşuyorum -cemal mi-
  tanrının taşları mı konuşan
  birbirine geçmiş sımsıkı
  yollar boyunca uzayan uzayan.
  
  kurtuluş'tan çok uzaklardayım
  birbirimizden çok uzaklardayız
  çok yakınız birbirimize -tekdüze günler-
  ester parmaklarını geçirmiş kalbine
  yeşim taşlı iğnesini yoklar gibi
  -sıkıştırılmış bir sandviç sesi-
  sürekli anneme bakıyor
  annemse bir elinde rakı kadehi
  ötekinde kâğıtlar
  oyun kâğıtları
  teyzeme bakıyor sürekli
  teyzemse yaratılmakta olan bir anıya benziyor
  bakışları anlamsız
  gölgeli
  kendine bakıyor olmalı
  ne tuhaf, herkes bir yerlere bakıyor
  hiç kımıldamadan
  bir ışık parçası düşüyor annemin yüzüne
  arada kovmak için elini sallıyor yalnız
  
  -dalgınlık, başka değil-
  neyi bitiriyoruz, neyi başlatıyoruz
  neyi bekliyoruz, bilmem ki
  kapı mı çalınıyor ne -gidip açıyorum-
  kimse yok
  peki
  nasıl karşılanır yok olan bir şey
  karşılıyorum
  birlikte salona geçiyoruz.
  oturuyoruz karşı karşıya
  yok olan şeyle ikimiz
  sarı koltuğa çöküyor o -her şey sarı zaten-
  ben kahverengi koltuğa oturuyorum -her şey kahverengi-
  kimse görmüyor bizi
  göremezler ki
  uçup uçup konuyoruz yerlerimize
  bir konfeti demetinden kopmuş gibi
  düşlerimizden .saçılmış gibi
  iyi eğleniyoruz yok olan şeyle ikimiz
  sigarasını yakıyor o
  iyi, yaksın
  bardağına cin koyuyorum
  ağır ağır içiyor
  her şeyin tersini taşıyor yüzü -sanki-
  ve taşırıyor
  -bir şair de olabilir, bir ermiş de-
  yürüyor pencereye doğru
  geri dönüyor
  birden
  çaydanlıktan ayaklarıma dökülen
  kaynar suyun acısını geri getiriyorum
  ve öperken dudağımı kanatan balığı
  ve hemen unutuyorum
  ben unutur unutmaz
  gümüşle altın karışımı bir tramvay geçiyor caddeden
  pırlanta kolyeler açıyor ağaçlarda
  şehrayinler dönüyor katlarında beynimin
  ışıklar ışıklar içinde atlıkarıncalar
  anlıyorum
  gezintiye çıkmış mutluluk o
  o, yok olan şey
  büyüyünce bulacak
  büyüyünce sevecek beni
  yeniden çalınıyor kapının zili
  açıyorum
  sık sık çalıyor
  açıyorum açıyorum
  bembeyaz bir alan oluyor mutluluk
  bembeyaz bir kalabalık
  gittikçe uzaklaşıyor annemle teyzem
  iki tek nokta gibi
  kalıncaya dek.
  
  bağırıyorum bağırıyorum
  beyaz çimenler, beyaz çimenler!
  yok oluyor düş
  yok oluyor sanrı.
  
  ikaros'um ben
  kimse artık beni görmüyor.
  
  edip cansever