god hates us all

• kesinlikle "çok sağlam" albüm... nasıl bazıları "metallica ...and justice for all'dan sonra bozdu yeaa" geyiği yaparak ömür tüketiyorsa, bazıları da slayer'ın seasons in the abyss sonrası dönemi için aynı şeyi yapar. ama "bu", hakikaten iyi bir albüm. al sana işte 2000'li yılların reign in blood'ı, slayer diskografisine son derece yakışan taş gibi bir albüm.
  
  reign in blood'ı ilk dinlediğinde sen ne hissettin bilmem ama ben angel of death'in yarısına bile gelmeden "oha lan bu ne? böyle müzik mi olur? kafam sikildi" demiştim. ama müzikteki agresyon kendine çekmişti bir kere... tekrar, tekrar, tekrar dinleme denemeleri... sonra bir de baktım ki reign in blood'dan başka bir şey dinlemiyorum. aynı şey bunda da var işte. hiçbir şarkının tamamını dinleyemeyecek kadar kafa siken bir albüm bu. en uç noktalarına kadar hem de... albüme biraz şans verdiğinizde ise o kafayı duvardan duvara vurmak isteyecek kadar agresyonla dolmuş olacaksınız.
  
  peki ne var bu albümde? herşeyden önce tom araya'nın muhteşem vokal performansı var. o kadar agresif ki zaten sert olan sözler birer yumruk haline dönüşüp suratınızın ortasına iniyor. hem de hiç öyle brutal, scream, kusmuklu, tükürüklü vokal yapmadan. tamam son ikisini ben uydurmuş olabilirim ama bu performansın başka bir açıklaması yok. metal müzik ile hiç alakası olmayan bir arkadaşıma bu albümden bir şarkı dinlettiğimde şöyle demişti: "o bağıran adam olmasa(araya'dan bahsediyor) katlanabilirim ama o adamın sesi öldürüyor beni".
  
  başka neler var? muhteşem lirikler var. sırf disciple'ın sözlerinden mini bir alıntı kitabı oluşturulabilir. disciple demişken, angel of death sonrası en iyi liriklere sahip slayer eseri olduğunu belirtmek lazım. tek isteğim var kerry baba'dan; boş bi vaktinde başka dinlere de el atsın... riff'ler önceki slayer albümlerinden biraz daha farklı olsa da gayet tatmin edici. gitar tonları trende uyularak iyice makina sesine dönüştürülmüş. "x, y albümünden sonra bozdu"cu adamların asıl sorunu bu bence: 80'ler gitar tonunun değişmesini bir türlü kabullenememeleri. yoksa reign in blood'a müthiş albüm diyenlerin bu albümü yerden yere vurmasını nasıl açıklarız bilemiyorum. yine benzer slayer riff'leri, daha iyi vokal performansı, benzer sertlikte ve güzellikte sözler, benzer sololar... gitar tonları dışında değişen ne?
  
  god hates us all, thrash metal tarihinde yapılmış "iyi" albümlerden birisidir. aynı tarihlerde metallica'nın st. anger'ı, megadeth'in the world needs a hero'yu çıkardıkları düşünülürse bu albümün tarihteki yerinin daha pırıltılı olduğu aşikardır.