ağıt

• bir ümit yasar oguzcan siiri.
  
  her sey güzeldi bir zaman, çok önce
  sehirler, insanlar, günes deniz
  mutlulugumu görebilirdiniz
  çökmeseydi içime bu son gece
  
  her sey bir anda bitmeseydi, yazik
  olmasaydi gençligime aptalca
  belki de o yerlere varirdik
  o uzak daglara ulu: koskoca
  
  orada her sey degisirdi belki
  acardi umutlarimiz bakarsin
  ates rengi, kan rengi güller gibi
  topraginda kim bilir hangi askin
  
  oysa simdi nerdeyiz, neyiz bak
  her umut belirtisinden uzagiz
  o sevilmis gözlerde saf ve berrak
  bir ayna bile yok bakacagimiz
  
  her sey kursuni bir renk almis, soguk
  bozkirlardir uzayan önümüzde
  kime baksan o yüz: veremli, soluk
  tek mavi kalmamis gökyüzümüzde
  
  her yerde bitmisligi güzelligin
  kum kamyonlari putreller betonlar
  sonra ta besikten mezara deyin
  sifirlar, yüzler, binler ve milyonlar
  
  hadi öl bakalim ölebilirsen
  zincirlerle bagliyken yasamaya
  omuzla yükünü, hadi yalniz sen
  isterse gücün olmasin tasimaya
  
  yenik dusmusuz iste gerçek ortada
  çokmus boynumuza zulmün elleri
  bir tutsak, bir dolap beygiri ya da
  bir mahkum gibiyiz kaç yildan beri
  
  yargiç hükmünü çoktan vermis oku
  boynundaki yasamak fermanini
  yasamak sonra ölmek; iki korku
  geri getirmezken bir anini
  
  terkedilmis sehirleri bilirsin
  bilirsin gömülmüs uygarliklari
  ve düsün ki; patlamasi bilincin
  yirtmaya yetmiyor karanliklari
  
  öyleyse çek sapla göge biçagini
  de ki; benim isim tanriliktan güç
  benim hem yüksek, hem en asagi
  iste ellerimde sonsuzluk ve hiç
  
  de ki; ömür verdin; en büyük yalan
  de ki; beden verdin; içi bos ve kof
  iste! yüce eserin, iste insan
  ve yirt gögsünü, bagir: of tanrim of.