yapılmış en aptalca dalgınlık

• 7. sınıftaydım. yüzümde tek tük ama derinlemesine sivilceler, elimde heves ettiğim gitarımla kurs çıkışı annemi bekliyordum. gelince gitarı arka koltuğa yerleştirdim. ön koltuğa yayıldım. annem o gün yemek yapamamış. restorana gittik. doğan arabamızı diğer doğanların yanına park ettik.(evet bir sürüydüler.)
  karnımızı bir güzel doyurduk. sohbet ettik. daha doğrusu ben okuldaki günümü bağıra çağıra ergen bir dille anlattım, annem dinledi. hesabı aldık. annem dedi para arabada kalmış al da gel. taam dedim. hoplaya zıplaya çıktım dışarı. karanlıktı. park yerini elektrik direğinden çıkan sönük sarı bi ışık aydınlatıyordu. arabayı buldum. anahtarı yerleştirdim. kapıyı açtım. torpido gözüne baktım ki para yok. lan dedim noluyoruz yere mi düştü acaba. sonra bi an arka koltuğa baktım. lan! gitarım yok. başımı çevirdim. o an gözüm teybe takıldı. yarıya kadar sökülmüş gibiydi. "ayy hırsıııız" diye bağırdım heyecan ve korkuyla. bi hışımla teybi söktüm. koşa koşa restorana girdim. "hırsız" diye tekrar ettim. annem panik oldu. garsonlar da şaşkındı. "dur bi bakim noldu" dedi gitti annem. bir dakka sonra geri döndü ve bombayı patlattı: "kızım her şey yerli yerinde?".
  bi anneme baktım, bi elimdeki teybe..
  evet, yanlış arabaya binmişim. arabanın kapısı zaten açıkmış, ben de açtım zannetmişim.
  olay anlaşılınca arabanın sahibi yanındaki sarışın manitasıyla karşıma dikildi. ben yerin dibindeyim tabi. hırsız ararken hırsız durumuna düştük anasını satim. adam bi sinirle elimden teyibi çekti aldı. sevgilisiyle koşar adım dışarı çıktılar. biz de peşlerinden çıktık. park yerine geldik. çabucak arabaya bindiler. annemin "teybinizi tamir ettirseydik." çırpınışları ve benim artık tutamadığım kahkahalarım arasında gözden kayboldular.
  
  bundan çıkardığım iki sonuç var.
  birincisi: kimsenin arabasında son model teyip olmak zorunda değil.
  ikincisi: herkesin altında krem rengi doğan arabaların olduğu yıllar gerçekten korkunçmuş.
  
  dikkatli olmak mı? ha evet o da var tabi..