eski türkçe

• kanimca, osmanlicadan ayri tutulmasi gereken bir konsepttir. eski turkce deyince bunu orta asyanin kurak yaylalarina kadar tasimak mumkun olsa da; bu kavrami, gundelik hayatta harf inkılabindan sonraki turkcenin hali icin kullanmak daha dogrudur. bu henuz "oz"lestirilmemis, farsca ve arapca kelimlerden arindirilmamis bir turkceydi. cunku cumhuriyetin ilk nesli, osmanlinin son nesliyle birlikte; latin harflerine gecildiginde "nasil bir turkce" konusup yazacaklarini tartismis, hatta bu alanda ciddi anlamda bocalamislardir. bu bocalama devresinde, dedelerimiz kelimelerin dogru yazilislarini genetik olarak kodlanmiscasina bilemediler. ancak imla alanindaki standart yoksunlugu, onlarin bu kelimelerin nasil soylendigi konusunda saskinlasmalarina yol acmamistir. genetik olarak kodlanmiscasina bildikleri bu kelimeleri her zaman dogru yazamadilarsa da, dogru soylediler.
  
  her ne kadar "eski turkceye donelim" gibi bir serzeniste bulunmasam da, uydurma kelimelere duydugum nefret ve osmanlica alanindaki uzmanligim bazen bana bu dilin daha zengin oldugunu dusundurur.